Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Krowa jak jest głodna, to jest głodna. A jak szczęśliwa, to szczęśliwa. I z krową nie ma tak, że na przykład udaje zadowoloną, a tak naprawdę to jest wkurwiona na coś sprzed dwóch dni, albo że za dwa tygodnie kopnie cię z powodu czegoś, co jej się przywidziało dzisiaj. Krowa jak jest wkurwiona, to jest wkurwiona. A jak nie, to nie. I to mi się w krowach podoba.

Krowa jak jest głodna, to jest głodna. A jak szczęśliwa, to szczęśliwa. I z krową nie ma tak, że na przykład udaje zadowoloną, a tak naprawdę to jest wkurwiona na coś sprzed dwóch dni, albo że za dwa tygodnie kopnie cię z powodu czegoś, co jej się przywidziało dzisiaj. Krowa jak jest wkurwiona, to jest wkurwiona. A jak nie, to nie. I to mi się w krowach podoba.

Ból rozstania potrafi być straszny, a patrzenie, jak druga strona zapomina, jeszcze go pogłębia. Chcąc jak najszybciej zapomnieć, wyrywamy z siebie mnóstwo uczuć i każdej następnej osobie mamy mniej do zaoferowania, a w wieku trzydziestu lat jesteśmy bankrutami.

Ból rozstania potrafi być straszny, a patrzenie, jak druga strona zapomina, jeszcze go pogłębia. Chcąc jak najszybciej zapomnieć, wyrywamy z siebie mnóstwo uczuć i każdej następnej osobie mamy mniej do zaoferowania, a w wieku trzydziestu lat jesteśmy bankrutami.

Ból po stracie jest jak kombinezon z cierni. Na początku nie wiemy, o co chodzi, miotamy się na wszystkie strony, sprawiając, że kolce rozrywają skórę i całe ciało spływa krwią. Składamy się jedynie z cierpienia. Potem uczymy się, że miotanie nie ma sensu. Trwamy w bezruchu, rany zaczynają się zasklepiać, a my powtarzamy sobie, że dojdziemy do siebie. W końcu trzeba się ruszyć i wtedy uświadamiamy sobie, że kombinezon zostanie z nami na zawsze, a nasza skóra jest pokryta różowymi, delikatnymi bliznami, gotowymi otworzyć się, boleć i krwawić przy najmniejszym ruchu. Nie da się w kombinezonie żyć tak jak przedtem. Nie da się w nim zapomnieć o bólu i żyć normalnie.

Ból po stracie jest jak kombinezon z cierni. Na początku nie wiemy, o co chodzi, miotamy się na wszystkie strony, sprawiając, że kolce rozrywają skórę i całe ciało spływa krwią. Składamy się jedynie z cierpienia. Potem uczymy się, że miotanie nie ma sensu. Trwamy w bezruchu, rany zaczynają się zasklepiać, a my powtarzamy sobie, że dojdziemy do siebie. W końcu trzeba się ruszyć ...

Nie ma sensu spalać się z powodu przeszłości. Nie warto bać się kłopotów, które mogą nadejść. Nie ma powodu, by bać się ich dzisiaj.

Nie ma sensu spalać się z powodu przeszłości. Nie warto bać się kłopotów, które mogą nadejść. Nie ma powodu, by bać się ich dzisiaj.

Wie pan, jaka jest różnica pomiędzy kobietą a mężczyzną pogrążonymi w smutku? Mężczyznę pocieszą słowa. Kobietę tylko czyny.

Wie pan, jaka jest różnica pomiędzy kobietą a mężczyzną pogrążonymi w smutku? Mężczyznę pocieszą słowa. Kobietę tylko czyny.

Człowiek stara się nadać sens, kształt swojemu życiu, wprowadzić do niego porządek, ale ostatecznie i tak o wszystkim decyduje za nas los.

Człowiek stara się nadać sens, kształt swojemu życiu, wprowadzić do niego porządek, ale ostatecznie i tak o wszystkim decyduje za nas los.

Decyzja o przebaczeniu nie leży w mocy człowieka. Zdolność przebaczenia jest specjalną łaską, być może jedyną prawdziwą. Któregoś ranka człowiek po prostu budzi się i czuje, że przebaczył. Nie zapomniał, ale sprawa uległa zawieszeniu, wszystkie oskarżenie gdzieś się odsuwają, a gorycz jest już tylko nieprzyjemnym posmakiem na języku. Sam zostałeś ułaskawiony. Żeby wybaczyć trzeba być ułaskawionym.

Decyzja o przebaczeniu nie leży w mocy człowieka. Zdolność przebaczenia jest specjalną łaską, być może jedyną prawdziwą. Któregoś ranka człowiek po prostu budzi się i czuje, że przebaczył. Nie zapomniał, ale sprawa uległa zawieszeniu, wszystkie oskarżenie gdzieś się odsuwają, a gorycz jest już tylko nieprzyjemnym posmakiem na języku. Sam zostałeś ułaskawiony. Żeby wybaczyć trze...

Czyli żyli długo i szczęśliwie. Według mnie happy end to jest oksymoron. Jak koniec, to jak on może być szczęśliwy?

Czyli żyli długo i szczęśliwie. Według mnie happy end to jest oksymoron. Jak koniec, to jak on może być szczęśliwy?

Jutro zawsze jest lepsze.

Jutro zawsze jest lepsze.

Taka stokrotka nie zastanawia się, czy jest styczeń, czy nie. Ona czuje ciepło i wio! Do roboty! Wykorzystać każdy moment, bo każda chwila jest piękna i dostatecznie dobra, żeby zakwitnąć. Ona się nie martwi, co będzie jutro! Ona korzysta z życia!

Taka stokrotka nie zastanawia się, czy jest styczeń, czy nie. Ona czuje ciepło i wio! Do roboty! Wykorzystać każdy moment, bo każda chwila jest piękna i dostatecznie dobra, żeby zakwitnąć. Ona się nie martwi, co będzie jutro! Ona korzysta z życia!

Ludzie wciąż czekają, że skończy się jakiś kolejny etap. Albo zdarzy się coś, a potem wszystko już będzie wspaniale. Ale jakie potem?! Nie będzie żadnego potem! To wszystko trwa, nieustannie, jak strzała eleacka, która w każdym pojedynczym momencie jest w określonym punkcie, więc wcale się nie porusza. My też powinniśmy myśleć trochę po eleacku. Że teraz jest teraz. Że zawsze jest teraz.

Ludzie wciąż czekają, że skończy się jakiś kolejny etap. Albo zdarzy się coś, a potem wszystko już będzie wspaniale. Ale jakie potem?! Nie będzie żadnego potem! To wszystko trwa, nieustannie, jak strzała eleacka, która w każdym pojedynczym momencie jest w określonym punkcie, więc wcale się nie porusza. My też powinniśmy myśleć trochę po eleacku. Że teraz jest teraz. Że zawsze j...

Kiedyś myślałam, że wszystkie dni są piękne, tylko czasami ich piękno jest poza zasięgiem naszego widzenia.

Kiedyś myślałam, że wszystkie dni są piękne, tylko czasami ich piękno jest poza zasięgiem naszego widzenia.

Cała logika prowadzi do śmierci. To jedyna przyszłość.

Cała logika prowadzi do śmierci. To jedyna przyszłość.

Iluż ludzi jest na świecie! I każdy z nich jest głównym bohaterem swojej opowieści, pełnej własnych słów i wspomnień oraz do pewnego stopnia wypieranej świadomości, że wszystko to któregoś dnia zniknie, przestanie istnieć, że już tego nie będzie. Miasto nadal będzie żyło, domy towarowe będą każdego ranka otwierały swoje drzwi, kawa będzie podawana, gazety drukowane, pieniądze będą zmieniać właścicieli, będzie się szyło ubrania po to, by je zniszczyć, a potem wyrzucić, ale każdy, kto bierze udział w tworzeniu tego życia, jest w drodze ku śmierci. Nikomu się nie upiecze.

Iluż ludzi jest na świecie! I każdy z nich jest głównym bohaterem swojej opowieści, pełnej własnych słów i wspomnień oraz do pewnego stopnia wypieranej świadomości, że wszystko to któregoś dnia zniknie, przestanie istnieć, że już tego nie będzie. Miasto nadal będzie żyło, domy towarowe będą każdego ranka otwierały swoje drzwi, kawa będzie podawana, gazety drukowane, pieniądze b...