Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy można się poryczeć czytając opis bitwy? Można.

Robert M. Wegner, a raczej jego Meekhan był mi cierniem w boku i co rusz zerkał na mnie z półki z wyrzutem, że halooooooo, czemu jeszcze tej serii nie czytam. No to stwierdziłam, że w końcu rozgrzebię sobie kolejną serię. Kto bogatemu zabroni.

"Opowieści z meekhańskiego pogranicza: Północ- Południe" to zbiór 8 opowiadań, których akcja dzieje się na dwóch krańcach Imperium Meekhanu. Pierwsza część (4 opowiadania) dzieje się w górach Północy i opowiada o Szóstym Pułku Szóstej Kompanii Górskiej straży. I ten wątek najbardziej przypadł mi do gustu. Część południowa jest trochę inna. Tu poznajemy pewnego wojownika jednego z pustynnych plemion i pewną istotę.

Zbiór ten jest bardzo dobrym wprowadzeniem do serii. We wszystkich opowiadaniach mamy nakreślona sytuację polityczną i religijną Imperium. Do tego mamy też wskazane możliwe wątki i bohaterów ważnych w dalszych częściach.

Jak to zwykle bywa, opowiadania w zbiorach są lepsze i gorsze. W mojej opinii ciężko tu szukać złego tekstu. Część podobała mi się bardziej, jednak uważam, że wszystkie są równie istotne dla całości. W każdym również ukazane jest coś ważnego. Jakaś prawda, którą można przekuć na swoje doświadczenia. Dodatkowo Wegner zbudował postacie, których nie da się zapomnieć. Mimo, że każda z nich dostała niewiele czasu na kartach książki to ja już wiem które wątki będę śledzić najchętniej i komu kibicować. Same światotwórstwo stoi w tych utworach na wysokim poziomie. Autor ogarnął geografię świata, religie, legendy, różnorodność etniczną i rasową, system magiczny, a to dopiero wprowadzenie i zaraz zabieram się za tom opisujący Wschód i Zachód Meekhanu.

I jest też bitwa. Bitwa, której opis był tak epicki i emocjonujący, że się poryczałam.

Czy można się poryczeć czytając opis bitwy? Można.

Robert M. Wegner, a raczej jego Meekhan był mi cierniem w boku i co rusz zerkał na mnie z półki z wyrzutem, że halooooooo, czemu jeszcze tej serii nie czytam. No to stwierdziłam, że w końcu rozgrzebię sobie kolejną serię. Kto bogatemu zab...

Rozwiń Zwiń

To moja czwarta książka Edka i dotychczas najlepsza. Ciekawie i oryginalnie ograny motyw nawiedzonego domu. Powieści Edwarda Lee ciężko jest zrecenzować, podobnie jak samą ekstremę. Niemniej polecam jeśli ktoś zaczyna z gatunkiem. Jest to lżejszy moim zdaniem kaliber niż chociażby "Diabelskie nasienie" tegoż, gdzie były sceny wywołujące u mnie odruch wymiotny xD Więcej nie zdradzam, żeby nie psuć zabawy :)

To moja czwarta książka Edka i dotychczas najlepsza. Ciekawie i oryginalnie ograny motyw nawiedzonego domu. Powieści Edwarda Lee ciężko jest zrecenzować, podobnie jak samą ekstremę. Niemniej polecam jeśli ktoś zaczyna z gatunkiem. Jest to lżejszy moim zdaniem kaliber niż chociażby "Di...

Rozwiń Zwiń

DNF
Ja naprawdę mam ogromną tolerancję na brak logiki w książkach. W fantastyce, szczególnie młodzieżowej trzeba czasem zawiesić niewiarę. Ale 18letnia kowalka z dużym doświadczeniem, mająca majętnych klientów z całego kraju i za granicy to dla mnie zbyt wiele xD
Do tego jej postać jest tak wkurwiająca, że się tego czytać nie da. Dobrnęłam do trzeciego rozdziału

DNF
Ja naprawdę mam ogromną tolerancję na brak logiki w książkach. W fantastyce, szczególnie młodzieżowej trzeba czasem zawiesić niewiarę. Ale 18letnia kowalka z dużym doświadczeniem, mająca majętnych klientów z całego kraju i za granicy to dla mnie zbyt wiele xD
Do tego jej postać jest ta...

Rozwiń Zwiń

Za każdym razem gdy sięgam po książki Marcina Mortki wiem, że czeka mnie przygoda i dobra zabawa. Nie inaczej było tym razem mimo, że w historycznym anturażu.

"Maleficjum" to powieść w którym główną role odgrywają rycerze Zakonu Maltańskiego, a właściwie jeden z nich czyli Bruno Calazzo, nazywany również wiedźmim synem. W powieści znajdziecie mnóstwo fascynującej historii, ale i magii. To również skarbnica wartkiej akcji i humoru (trio Bruno, Hugo i Claude to złoto). Nie zabrakło tu także Świętego Oficjum znanego szerzej jako Inkwizycja (której to nikt się nigdy nie spodziewa) i tureckich korsarzy. Jak widzicie,k dostaniecie mieszankę wybuchową (same wybuchy też są jakby co).

Książki Marcina Mortki stoją jednak przede wszystkim bohaterami i relacjami między nimi. Postacie są barwne, nietuzinkowe i charakterne. Mają dużo do powiedzenia (czasem aż za bardzo) i często nie przebierają w słowach. Autor zręcznie tworzy zależności i relacje między nimi. Świetnie kreuje postacie, dzięki czemu czytelnik jest w stanie w nie uwierzyć. Do tego dochodzą zabawne dialogi i w rezultacie otrzymujemy bohaterów, których ciężko jest nie polubić.

Czy polecam? Oczywiście! I bardzo czekam na kolejny tom bo jestem bardzo ciekawa dalszych przygód Brunona i jego przyjaciół.

Za każdym razem gdy sięgam po książki Marcina Mortki wiem, że czeka mnie przygoda i dobra zabawa. Nie inaczej było tym razem mimo, że w historycznym anturażu.

"Maleficjum" to powieść w którym główną role odgrywają rycerze Zakonu Maltańskiego, a właściwie jeden z nich czyli Brun...

Rozwiń Zwiń

To moje pierwsze spotkanie z autorem i kompletnie nie wiedziałam czego się spodziewać. Na pewno nie spodziewałam się tu czegoś w rodzaju postapo (w klimacie "Rozbitego imperium"Lawrence'a czy cyklu o Sztejerze Forysia). Jest to na pewno taki element, który dodaje smaczków opowieści. Jednak cały ten klimat jest bardziej skierowany w stronę rzymskich gladiatorów niż Metra 2033 więc na spokojnie, jeśli nie lubicie takich właśnie twistów w fantastyce.

Na początku bardzo ciężko było mi się wgryźć w fabułę, a szczególnie gdy pojawiała się postać Kwin, której nie znoszę. Jednak im dalej tym lepiej, zwłaszcza, że w fabule pojawiają się motywy, które bardzo w fantastyce lubię: zemsta, szkolenie, walki na arenie, turniej. Wszystko to sprawiło, że nie mogłam się oderwać od lektury.

Co do języka czy stylu pisarza to nie był on najgorszy, jednak nie wspinał się też na wyżyny pisarstwa. Ot bardzo poprawny ale bez szału. Mimo to książkę czytało mi się bardzo szybko i podczas lektury nie zwracałam uwagi na jakiekolwiek mankamenty. Na pewno też sięgnę po kolejny tom, chociaż początkowo myślałam, że nie będę tego cyklu kontynuować :)

To moje pierwsze spotkanie z autorem i kompletnie nie wiedziałam czego się spodziewać. Na pewno nie spodziewałam się tu czegoś w rodzaju postapo (w klimacie "Rozbitego imperium"Lawrence'a czy cyklu o Sztejerze Forysia). Jest to na pewno taki element, który dodaje smaczków opowieś...

Rozwiń Zwiń

Chciałam dostać miks prozy Marcina Mortki z "Narrenturm" Andrzeja Sapkowskiego i to dostałam. Nie miałam wygórowanych oczekiwań względem tej książki, zresztą nie jestem ani fanką powieści historycznych ani tym bardziej tego okresu w historii, jednak dostałam więcej niż oczekiwałam.

Postacie są dobrze nakreślone, jednak (szczególnie gdy słucha się audiobooka) ich nagromadzenie i ciężkie do zapamiętania nazwiska mogą przytłoczyć. W dalszej części fabuły to się bardziej rozjaśnia. Do tego dorzućmy wartką akcję, której jest tu bardzo dużo. Są delikatniej wolniejsze momenty, ale i tu nie ma nudy bo my, jako czytelnicy, jesteśmy wciągnięci w wir intryg dworskich.

W powieści są elementy fantastyczne, jak wspomniana w opisie magia. Jednak i tu przeważa powieść historyczna i przygodowa. I to nie jest w żadnym stopniu zarzut. Chciałabym, zeby więcej powieści historycznych było napisanych w ten sposób, a nuż przekonałabym sie do gatunku.

Moja ocena to 8/10 i będę wyczekiwać kolejnego tomu bo to na pewno nie jest koniec tej historii :) Będę też bacznie przyglądać się autorowi. Zapowiada się mocne nazwisko w polskiej fantastyce

Chciałam dostać miks prozy Marcina Mortki z "Narrenturm" Andrzeja Sapkowskiego i to dostałam. Nie miałam wygórowanych oczekiwań względem tej książki, zresztą nie jestem ani fanką powieści historycznych ani tym bardziej tego okresu w historii, jednak dostałam więcej niż oczekiwała...

Rozwiń Zwiń

Moje pierwsze spotkanie z prozą Zambocha, ale bardzo udane. Nie miałam zbyt wielkich oczekiwań wobec tej książki, jednak fabuła wciągnęła mnie po całości.

Główny bohater, Bakly, nie jest typem, którego da się od razu polubić. Ten wielki zakapior ma więcej wad niż zalet. Jednak to tylko jego wierzchnia warstwa. Pod skorupą kryje się człowiek z depresją, zniszczony przez życie i tęskniący za spokojem, który może osiągnąć tylko dzięki śmierci. Jednak wszechświat ma dla niego inny plan i zsyła mu ludzi, którymi musi się odpłacić. A może nawet staną mu się bliżsi niż by chciał?

"Bez litości" to powieść, która jest pierwszym tomem cyklu a równie dobrze mogłaby być jednotomówką. Dlatego też spokojnie możecie ją czytać jeśli aktualnie nie chcecie zabierać się za kolejną wielką serię.

Tu znajdziecie dużo, ale to naprawdę dużo akcji. Fabuła jest brutalna i zdecydowanie nie jest to książka dla osób nieobeznanych z gatunkiem. Dużo w niej przygody, tajemnic, spisków i nawet... śledztwa. Jednocześnie też nie jest to powieść dla każdego. Jeśli ktoś lubi fantastykę z dużą ilością metafor i rozpraw filozoficznych, to tego tu nie znajdzie. Ta książka to czysta rozrywka. Niemniej ja tej rozrywki chciałam i ją dostałam.

Moje pierwsze spotkanie z prozą Zambocha, ale bardzo udane. Nie miałam zbyt wielkich oczekiwań wobec tej książki, jednak fabuła wciągnęła mnie po całości.

Główny bohater, Bakly, nie jest typem, którego da się od razu polubić. Ten wielki zakapior ma więcej wad niż zalet. Jednak to tylko j...

Rozwiń Zwiń

Któż nie lubi opowieści o piratach? Ja uwielbiam (jak dorosnę to też nim zostanę) więc w końcu musiałam sięgnąć po zbiór "Czarna bandera" Jacka Komudy.

Jak to bywa ze zbiorami: jedni uwielbiają, inni wręcz przeciwnie. Ja przepadłam. Jednak jeśli szukacie najzwyklejszej w świecie przygody i nowych książkowych mężów to tu ich nie znajdziecie. Opowiadania jednego z naszych czołowych "dziadersów fantastyki" są mroczne i brutalne. Trup ściele się gęsto a krew leje strumieniami. Na próżno tu szukać dobrych ludzi. Piraci są po prostu piratami. Morze jawi się jako niebezpieczna bestia, która zazdrośnie strzeże swoich tajemnic. Tu nawet wyprawa po skarb kończy się źle. Za to dostaniecie barwne żeglarskie legendy i opowieści od których niejednemu włos się zjeży.

Jest brutalnie, jest krwawo, jest brutalnie. Do tego niektórych może zmęczyć dużo "branżowego" słownictwa i część z was zapewne spędzi czas nad słownikiem. Jednak warto przymknąć na to oko i dać się porwać opowieściom o najgorszych łotrach, chciwości i przeklętych statkach widmo.

Któż nie lubi opowieści o piratach? Ja uwielbiam (jak dorosnę to też nim zostanę) więc w końcu musiałam sięgnąć po zbiór "Czarna bandera" Jacka Komudy.

Jak to bywa ze zbiorami: jedni uwielbiają, inni wręcz przeciwnie. Ja przepadłam. Jednak jeśli szukacie najzwyklejszej w świecie...

Rozwiń Zwiń