Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciekawy język i stylizacja. To chyba jedyne, co mi się spodobało...

Ciekawy język i stylizacja. To chyba jedyne, co mi się spodobało...

Im dłużej czytałam, tym szybciej zasypiałam.

Im dłużej czytałam, tym szybciej zasypiałam.

Dwie wojny światowe i walka o niepodległość z perspektywy Korei przeplatane losami jednej koreańskiej rodziny. Ciekawe, choć odrobinę przydługie. Duży minus dla wydawnictwa, które wypuściło książkę z masą błędów (brak znaków interpunkcyjnych, pomieszane imiona, literówki).

Dwie wojny światowe i walka o niepodległość z perspektywy Korei przeplatane losami jednej koreańskiej rodziny. Ciekawe, choć odrobinę przydługie. Duży minus dla wydawnictwa, które wypuściło książkę z masą błędów (brak znaków interpunkcyjnych, pomieszane imiona, literówki).

Taka reakcja na wieść o niepełnosprawnym dziecku bardziej mnie przekonuje niż radosne spoty reklamowe organizacji charytatywnych. Można ją traktować jako skandaliczną, ja w tym widzę szczere wyznanie uczuć i myśli, które społeczeństwo chroniące słabszych w ogóle nie dopuszcza do głosu. Książka jest w całości poświęcona opisowi lęku przed dzieckiem-potworem i odpowiedzialnością za niego, oraz próbami poradzenia sobie ze strachem (seks, alkohol, wyjazd). Akcja jest prowadzona w typowo spokojny japoński sposób.

Taka reakcja na wieść o niepełnosprawnym dziecku bardziej mnie przekonuje niż radosne spoty reklamowe organizacji charytatywnych. Można ją traktować jako skandaliczną, ja w tym widzę szczere wyznanie uczuć i myśli, które społeczeństwo chroniące słabszych w ogóle nie dopuszcza do głosu. Książka jest w całości poświęcona opisowi lęku przed dzieckiem-potworem i...

"Latarnik" jest moją ulubioną nowelą, miałam łzy w oczach, kiedy ponownie go czytałam. "Sachem" tak samo silnie na mnie podziałał, poczułam jednocześnie przykrość i wstyd. Reszta nowel jest średnia i chyba zbyt silnie kojarzona z lekturami szkolnymi, więc ciężko mówić o jakiejś przyjemności płynącej z czytania.

"Latarnik" jest moją ulubioną nowelą, miałam łzy w oczach, kiedy ponownie go czytałam. "Sachem" tak samo silnie na mnie podziałał, poczułam jednocześnie przykrość i wstyd. Reszta nowel jest średnia i chyba zbyt silnie kojarzona z lekturami szkolnymi, więc ciężko mówić o jakiejś przyjemności płynącej z czytania.

Bardzo trudna powieść, szczególnie dla kogoś, kto nie ma pojęcia o wschodniej polityce i kulturze. Nie znużyła mnie ani razu, nawet ciekawiło, mimo powoli rozwijającej się fabuły. Mentalność wszystkich bohaterów mnie odpycha, popadają ze skrajności w skrajność i sami nie wiedzą, z kim walczą, byle tylko walczyć i czegoś zaciekle bronić. Zakończenie jest smutne, ale pasujące do całości.

Bardzo trudna powieść, szczególnie dla kogoś, kto nie ma pojęcia o wschodniej polityce i kulturze. Nie znużyła mnie ani razu, nawet ciekawiło, mimo powoli rozwijającej się fabuły. Mentalność wszystkich bohaterów mnie odpycha, popadają ze skrajności w skrajność i sami nie wiedzą, z kim walczą, byle tylko walczyć i czegoś zaciekle bronić. Zakończenie jest smutne, ale pasujące...

Ta książka to labirynt, ciągle powraca się do tych samych osób i zdarzeń, ale z różnych punktów widzenia i z dodanymi nowymi szczegółami. Nagroda w pełni zasłużona.

Ta książka to labirynt, ciągle powraca się do tych samych osób i zdarzeń, ale z różnych punktów widzenia i z dodanymi nowymi szczegółami. Nagroda w pełni zasłużona.

Próbowałam czytać, kiedy byłam młodsza... Niestety.

Próbowałam czytać, kiedy byłam młodsza... Niestety.

Nie zachwyca... Podobało mi się tylko kilka wierszy z cyklu "Świat (poema naiwne)" i "Głosy biednych ludzi".

Nie zachwyca... Podobało mi się tylko kilka wierszy z cyklu "Świat (poema naiwne)" i "Głosy biednych ludzi".

Tu leży staroświecka jak przecinek
autorka paru wierszy. Wieczny odpoczynek
raczyła dać jej ziemia, pomimo że trup
nie należał do żadnej z literackich grup.
Ale też nic lepszego nie ma na mogile
oprócz tej rymowanki, łopianu i sowy.
Przechodniu, wyjmij z teczki mózg elektronowy
i nad losem Szymborskiej podumaj przez chwilę.

Tu leży staroświecka jak przecinek
autorka paru wierszy. Wieczny odpoczynek
raczyła dać jej ziemia, pomimo że trup
nie należał do żadnej z literackich grup.
Ale też nic lepszego nie ma na mogile
oprócz tej rymowanki, łopianu i sowy.
Przechodniu, wyjmij z teczki mózg elektronowy
i nad losem Szymborskiej podumaj przez chwilę.

Krótka historia noblisty, a właściwie historyjka, mały wycinek z życia Mo Yana. Zwykły człowiek, w zwykłym kraju, który doświadczał zwykłych jak na tamte czasy rzeczy. Bez zadufania w sobie i niepotrzebnego filozofowania, kłopotliwych komentarzy. Zachęca do sięgnięcia po inne jego książki.

Krótka historia noblisty, a właściwie historyjka, mały wycinek z życia Mo Yana. Zwykły człowiek, w zwykłym kraju, który doświadczał zwykłych jak na tamte czasy rzeczy. Bez zadufania w sobie i niepotrzebnego filozofowania, kłopotliwych komentarzy. Zachęca do sięgnięcia po inne jego książki.

Nie podobała mi się, bo nie takie są moje gusta i do Miłosza niekoniecznie pałam sympatią, ale jest dobra i to naprawdę czuć - w tym tkwi jego mistrzostwo.

Nie podobała mi się, bo nie takie są moje gusta i do Miłosza niekoniecznie pałam sympatią, ale jest dobra i to naprawdę czuć - w tym tkwi jego mistrzostwo.

Podręcznik przerobiony na bajkę albo odwrotnie, sama nie wiem.

Podręcznik przerobiony na bajkę albo odwrotnie, sama nie wiem.

Przeczytałam tylko "Organistę..." i "Niewolę...", tę ostatnią do połowy (więcej się nie dało...).

Przeczytałam tylko "Organistę..." i "Niewolę...", tę ostatnią do połowy (więcej się nie dało...).