Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Warszawianka zaczyna się mocno - w pewien ponury listopadowy wieczór 1885 roku znany warszawski adwokat zostaje znaleziony bez życia w jednym z domów uciech, na dodatek z raną postrzałową w piersi. Sprawą zajmuje się młody policjant, Aleksander Woronin, który dopiero co przybył do Warszawy i w sumie przypadkiem został do niej przydzielony. W czasie czynności śledczych poznaje on córkę zamordowanego, Leontynę, która robi na nim duże wrażenie. Dziewczyna ma jednak narzeczonego, który jest socjalistą i siedzi w Cytadeli, oczekując na proces. Poza tym, mimo iż młody policjant wzbudza w niej pozytywne uczucia, ona wie, że związek z Moskalem, zaborcą, to zdrada uciśnionego narodu...

W tej książce mamy wszystko, co jest potrzebne, żeby stworzyć porywającą opowieść - jest zbrodnia, dociekliwy śledczy, nietuzinkowa młoda panienka z dobrego domu, wątki romansowe, odrobina polityki, ciekawe tło historyczno-społeczne i bardzo wiarygodny klimat epoki. Brzmi dobrze, prawda? Autorce udało się napisać powieść wciągającą, całkiem zawiłą, a przede wszystkim - z zaskakującym zakończeniem.

Posługując się bardzo zgrabnym językiem, wplatając też rzadziej używane słownictwo, pani Żmijewska namalowała opowieść, która zachwyca specyficzną atmosferą dziewiętnastowiecznej Warszawy, miasta pod zaborem rosyjskim, gdzie po ulicach kręcą się żołnierze, socjaliści spiskują, elita towarzyska lawiruje między patriotycznym obowiązkiem, zapewnieniem sobie i rodzinie dobrej przyszłości, a tym, żeby nie podpaść zaborcom. Klimat ten budują też opisane tu domy uciech, gdzie mężczyźni nie tylko przychodzą w wiadomym celu, ale gdzie toczy się niejako drugie życie miasta oraz mroczne wnętrza Cytadeli, w których autorka opisuje nędzny żywot socjalistów oczekujących na proces i wyroki.

Nie jestem specjalistką, jeśli chodzi o kryminały, ale w tym podobał mi się cały wątek kryminalny, który był odpowiednio zawiły, ale logiczny, rozwijany stopniowo i z zaskakującym zakończeniem. Śledztwo Woronina, choć pełne ślepych zaułków i tajemnic, zostało przez autorkę poprowadzone bardzo zręcznie, tak, że nie tylko wzbudziło we mnie zaciekawienie, ale też, przede wszystkim, nie pozwoliło mi się zbyt szybko zorientować kto był sprawcą. Bardzo lubię, jak w książkach jest taka niepewność, jak trudno się domyślić rezultatu śledztwa, a zarazem na koniec, jak już cała sprawa się wyjaśnia, okazuje się, że wszystko brzmi wiarygodnie.

Niewymuszony jest też wątek miłosny, jaki pojawia się w Warszawiance. Nić porozumienia między bohaterami jest tu rozwijana bardzo powoli, zgodnie z realiami epoki, bez wielkich wybuchów namiętności i niepasującej do konwencji cielesności. Najpierw jest ciekawość, zauroczenie, potem, w miarę kolejnych spotkań, uczucie staje się mocniejsze, bardziej pochłaniające, ale też trudniejsze, bo okoliczności im nie sprzyjają - ona jest już zaręczona z innym mężczyzną, którego czeka prawdopodobnie wysyłka na Syberię, a i fakt, że Aleksander pochodzi z narodu zaborców, również powoduje w niej wyrzuty sumienia i dezorientację.

Warszawianka kończy się równie mocno, jak zaczęła, i chociaż na główny wątek kryminalny jest w tym tomie rozwiązany, to pozostawia też trochę niedokończonych wątków. Wiem już, że ta historia ma kolejne części i mam nadzieję na ich poznanie już wkrótce, bo cliffhanger, jaki autorka zafundowała mi na koniec tej powieści, powoduje, że z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy... A Wam bardzo polecam tę książkę, to bardzo dobra powieść historyczna z wątkami kryminalnymi i romansowymi, wielowątkowa, wciągająca, zaskakująca, napisana naprawdę w wartym uwagi stylu i ze świetnym klimatem retro!

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem.
Pierwotnie pojawiła się na blogu.

Warszawianka zaczyna się mocno - w pewien ponury listopadowy wieczór 1885 roku znany warszawski adwokat zostaje znaleziony bez życia w jednym z domów uciech, na dodatek z raną postrzałową w piersi. Sprawą zajmuje się młody policjant, Aleksander Woronin, który dopiero co przybył do Warszawy...

Rozwiń

Zwiń

Magda Antoszewska, choć pochodzi z prostej, wiejskiej rodziny, ma wielkie ambicje, chce być kimś. Jej życie zmienia się, kiedy wybucha II wojna światowa, a w okolicy, gdzie mieszka pojawiają się Niemcy - dziewczyna postanawia działać i wstępuje do konspiracji. Kiedy siostra i bratankowie Magdy zostają porwani, ona próbuje za wszelką cenę ich odnaleźć, nie wie jednak, że to nie będzie takie łatwe...

"Zrabowane nadzieje" to nie tylko opowieść o dzielnej młodej kobiecie, która pnie się po szczeblach w organizacji konspiracyjnej, ale też historia zwykłych ludzi, których wojna i okupacja dotykają bardzo mocno - oznaczają dla nich codzienny strach o przyszłość, głód, śmierć, utratę bliskich, poczucie beznadziei. Działania Magdy i jej przyjaciół z konspiracji są tu bardzo jaskrawie przeciwstawiane postawie mieszkańców wsi, którzy ze strachu godzą się na wszystkie niesprawiedliwości dotykające ich ze strony okupantów, którzy są niejako pogodzeni z tym, co im przypadło.

Wiele uwagi autorka poświęciła też losom dzieci porywanych i przetrzymywanych w specjalnych obozach, gdzie miały zostać złamane i zniemczone. Ich przedstawicielką w tej książce jest Adela, młoda dziewczyna z podkieleckiej wsi, która wraz z małymi bratankami została zabrana z domu i przewieziona do Kinder-KL Litzmannstadt, obozu koncentracyjnego dla dzieci. Jej oczami widzimy całą tragedię przywiezionych tam młodych Polaków, ich ból, upodlenie, głód i tęsknotę za domem.

Obraz obozu w Litzmannstadt (Łodzi), przytoczenie historii tzw. rabunku polskich dzieci oraz zwrócenie uwagi na losy dzieci zgermanizowanych, które odnalazły się w niemieckich rodzinach i z nimi pozostały, to najmocniejsze i najbardziej wartościowe wątki w tej książce. Widać, że autorka nie pominęła researchu historycznego w tej kwestii i że zadbała o to, żeby jak najbardziej obrazowo pokazać co się działo z niektórymi polskimi dziećmi w tym tragicznym czasie. Podobało mi się też to, że pewne aspekty tej opowieści nie są czarno-białe - pokazują, że życie, również i to wojenno-okupacyjne, ma w sobie wiele odmian szarości.

Cała powieść została przez autorkę podzielona na trzy części. Pierwsza to opowieść o początkach wojny i okupacji, gdzie główną bohaterką jest Magda i jej konspiracyjna działalność, druga opowiada o losach Adeli, z kolei ostatnia pokazuje koniec wojny i to, jak się potoczyło dalsze życie bohaterów, a także jak wpłynęły na nich wszystkich wydarzenia sprzed lat. Autorka ilustruje w ten sposób prawdę, że życie nie kończy się z tragediami wojny, ale też, że po takich doświadczeniach często bardzo trudno sobie wszystko poukładać na nowo.

Mimo poruszania bardzo trudnej tematyki, pani Zawadzka potrafi swoją opowieść snuć z dużą lekkością i prostotą, ale również z pewną delikatnością i szacunkiem dla ofiar wojny, zwłaszcza dzieci. Jej opowieść, inspirowana prawdziwymi wydarzeniami, jest pełna bólu, cierpienia i tęsknoty, bardzo poruszająca, pozostająca z czytelnikiem na dłużej. Nie jest idealna, ale nie będę się tu rozwodziła nad wadami, ważniejsze są emocje, jakie ze sobą niesie i historia, jaką opowiada.

Polecam, jeśli sięgacie po chwytające za serce, trudne wojenne opowieści i nie boicie się całej gamy emocji po lekturze...

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem.

Magda Antoszewska, choć pochodzi z prostej, wiejskiej rodziny, ma wielkie ambicje, chce być kimś. Jej życie zmienia się, kiedy wybucha II wojna światowa, a w okolicy, gdzie mieszka pojawiają się Niemcy - dziewczyna postanawia działać i wstępuje do konspiracji. Kiedy siostra i bratankowie M...

Rozwiń

Zwiń

"W cieniu Majdanka" Sylwii Kubik to nie jest książka dla osób wrażliwych - jest nie tylko poruszająca, ale chwilami wręcz wstrząsająca, trudna, smutna, opisująca rzeczywistość tak tragiczną, tak bolesną, że aż trudno uwierzyć, że prawdziwą. Tematykę wojennych trudności oraz strachu, brudu, bestialstwa w obozach, autorka opisała z szacunkiem i odpowiednią dawką delikatności, nie bała się jednak przytoczyć budzących grozę, szokujących i trudnych doświadczeń ludzi, którzy trafili do Majdanka. To wszystko powoduje, że wspomniana powieść to nie jest lekka lekturka do poczytania przed snem, a mocna, pozostająca w pamięci opowieść, która tym bardziej porusza, że przedstawia losy prawdziwych ludzi, że wydarzyła się naprawdę...

Akcja tej książki rozgrywa się w zaledwie kilka miesięcy i pokazuje jak w tak krótkim czasie wiele może się zmienić. Zaczyna się od czerwca 1943, kiedy Niemcy przeprowadzili akcję pacyfikacyjną w Tarnowoli, wskutek której mieszkańcy tej miejscowości stracili życie albo zostali wywiezieni całymi rodzinami do obozu w Majdanku. Wśród nich wywieziono rodzinę Marców, jednak nie całą - dwie córki, przebywające w tym czasie na miejscowej plebanii, uciekły do lasu, gdzie trafiły na partyzantów. Kończy się zaś zimą tego samego roku, kiedy bohaterowie muszą sobie radzić z nową rzeczywistością...

Narracja prowadzona jest z perspektywy trzech osób: Franciszki, która z rodzicami i młodszym rodzeństwem trafiła do obozu, Eugenii, której udało się uciec oraz Marianny, ich matki, której myśli, tak surowe i bolesne, uzupełniają całą tę trudną historię. Wstrząsające opowieści z Majdanka przeplatają się więc z trudnościami dziewczynki tęskniącej za rodziną i próbującej sobie radzić w złowrogiej rzeczywistości. Autorce udało się nie tylko bardzo dosadnie odmalować krajobraz tamtych dni, pełnych bólu, rozpaczy, przerażenia, z głodem i nieludzkimi warunkami, z bestialstwem rozgrywającym się dookoła, ale też pokazać w tym wszystkim odrobinę nadziei i miłości, jak też siłę rodzinnych więzi.

Jak wspomniałam, nie jest to przyjemna lektura na odstresowanie, ale pozostająca z czytelnikiem opowieść o ludziach, którzy żyli w tak trudnych czasach, a którzy z takim heroizmem walczyli nie tylko o to, żeby sami przeżyć, ale też żeby utrzymać przy życiu swoje rodziny. To książka napisana po to, żeby nie zapomnieć... Choć krótka, to tak dosadna. Bardzo mocno mnie poruszyła, mogę wręcz powiedzieć, że mną wstrząsnęła, tak jak żadna z ostatnio przeczytanych książek. I wiem na pewno, że zostanie ze mną na dłużej...

Recenzja we współpracy z Wydawnictwem.

"W cieniu Majdanka" Sylwii Kubik to nie jest książka dla osób wrażliwych - jest nie tylko poruszająca, ale chwilami wręcz wstrząsająca, trudna, smutna, opisująca rzeczywistość tak tragiczną, tak bolesną, że aż trudno uwierzyć, że prawdziwą. Tematykę wojennych trudności oraz strachu, brudu,...

Rozwiń

Zwiń

Twórczość Santy Montefiore nie jest mi obca - w ubiegłym roku miałam okazję przeczytać dwie książki tej autorki i obie ujęły mnie swoim klimatem, a także swoim tłem fabularnym i tym, jak bardzo były rozbudowane. Nie mogłam więc sobie odmówić poznania nowowydanej powieści "Ostatnia podróż "Valentiny"", która miała mnie przenieść do Londynu lat 70-tych oraz do Włoch z czasów końca II wojny światowej.

To opowieść o Albie, młodej mieszkance Londynu, która chce dowiedzieć się więcej o swojej zmarłej przed laty matce. Poszukując informacji, trafia do pewnego włoskiego małego miasteczka, w którym odkrywa znacznie więcej, niż się spodziewała...

W swojej najnowszej powieści Santa Montefiore jak zwykle funduje nam podróż w poszukiwaniu swojej tożsamości i odkrywaniu rodzinnej przeszłości. Tym razem wyprawa ta wiedzie z Anglii do Włoch, z wielkiego miasta do małej mieściny gdzieś na wybrzeżu. Wraz z Albą podążamy śladami jej matki, tajemniczej Valentiny. Dziewczyna od lat miota się próbując odkryć, kim naprawdę jest, ale też tęskniąc za matczyną miłością. Taka podróż w poszukiwaniu własnej tożsamości i odkrywaniu rodzinnych tajemnic może zaprowadzić jednak niekoniecznie tam, gdzie się oczekuje i zmienić człowieka na zawsze.

Alba jest zagubiona, a przy tym po prostu okropna wobec innych i egoistyczna, dziecinna a zarazem przesadnie wyzwolona. Nie będzie moją ulubioną bohaterką, ale uważam przy tym, że autorka opisała ją tak zręcznie, że można zrozumieć tę postać, jej charakter i motywacje. Alba się buntuje, bo nie wie kim jest, skąd pochodzi, bo nie rozumie, czemu nikt nie chce jej opowiedzieć o matce. I chociaż jest przy tym wyjątkowo irytująca i po prostu antypatyczna, to jednak jej postać może też wzbudzić współczucie.

Równolegle z poszukiwaniem tożsamości i odkrywaniem przeszłości, są tu znaczące dla całej opowieści wątki miłosne - jeden dość słabo opisany, należący do przeszłości, drugi, ciekawszy, rozgrywający się w nieco późniejszych czasach. Oba są jednak na swój sposób oryginalne i pokazują, że miłość może wyglądać różnie, ale też że czasem nie wystarcza. Poza tym znajdziemy w tej książce zdradę, sporo smutku i melodramatyzmu, nieco mroku, szczyptę mistycyzmu, czy może nawet magii.

Na początku trudno mi było się wciągnąć w tę historię, jednak w miarę rozwoju akcji stawało się to coraz łatwiejsze. Poruszyły mnie zwłaszcza włoskie fragmenty, może dlatego, że sama niedawno odwiedziłam Włochy. Autorka starała się odmalować barwny, sugestywny obraz małego miasteczka położonego na uboczu, pełnego zapachów i kolorów, ale też mrocznych tajemnic. I to jej się udało, choć miałabym może uwagi do pewnych powtórzeń. W kontrze do włoskiego miasteczka mamy Londyn i pewną małą angielską miejscowość, gdzie ludzie są nieco bardziej sztywni, mniej przyjaźni, ale gdzie plotki rozchodzą się równie szybko jak we włoskiej mieścinie.

"Ostatnia podróż "Valentiny" to bardzo solidna powieść obyczajowa z wątkami romansowymi, która pokazuje, że rozgrzebywanie przeszłości może okazać się zaskakujące, a miłość nie zawsze wystarczy, żeby być szczęśliwym. Poruszyła mnie i wciągnęła, chwilami nawet zaskoczyła, choć chętnie poznałabym niektóre wątki (dotyczące przeszłości Valentiny, matki Alby) w wersji nieco bardziej rozbudowanej. Polecam fankom obyczajówek, których akcja przenosi czytelnika do ciekawych miejsc, opowiadając pełną emocji historię odkrywania przeszłości i poszukiwania siebie...

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Twórczość Santy Montefiore nie jest mi obca - w ubiegłym roku miałam okazję przeczytać dwie książki tej autorki i obie ujęły mnie swoim klimatem, a także swoim tłem fabularnym i tym, jak bardzo były rozbudowane. Nie mogłam więc sobie odmówić poznania nowowydanej powieści "Ostatnia podróż "...

Rozwiń

Zwiń

Mieliście kiedyś taką myśl, żeby rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady? Nina, główna bohaterka "Dębowego Uroczyska" nie tylko o tym pomyślała, ale przekuła tę myśl w czyn. Po drodze zatrzymała się jednak w miejscu, które ją zaciekawiło i zauroczyło na tyle, że właśnie tam postanowiła zostać na dłużej. A to dopiero początek jej nowego życia...

Sięgając po "Dębowe Uroczysko" spodziewałam się lekkiej, sympatycznej, sielskiej opowieści o poszukiwaniu swojego miejsca w życiu i to też odnalazłam, ale ta powieść ma w sobie o wiele więcej - poza malowniczym miejscem akcji i ciepłymi bohaterami, zauroczyła mnie tym, że opowiada o takich życiowych zdarzeniach, a przy tym nieco poruszyła zmaganiami głównej bohaterki. Pragnę jednak zauważyć, że chociaż to jest książka z gatunku tych życiowych, to jednak nie jest to do końca realna historia - sporo tu zbiegów okoliczności, pewne sytuacje rozwiązują się zbyt łatwo, a i wszystko jest trochę za bardzo uproszczone.

Całość jest jednak tak nastrojowa, ma w sobie tyle uroku, ciepła i nadziei, że nie przeszkadza to za bardzo w lekturze, ba, książkę tę czytało mi się naprawdę dobrze i szybko. Autorka ma lekkie pióro, pisze prosto, przystępnie, ale nie prostacko, w codzienne dialogi i spostrzeżenia wplata całkiem barwne, ciekawe opisy okolic tytułowego Dębowego Ustronia oraz okoliczności przyrody. Daje to wrażenie takiej sielskości i bliskości natury, a także ubarwia całą opowieść.

Główna bohaterka tej książki, Nina, nie będzie moją ulubioną postacią, jak dla mnie za dużo w niej typowych tropów znanych z powieści obyczajowych. To kobieta z bardzo trudną przeszłością, próbująca ułożyć sobie życie na nowo, po tym jak opuściła wojsko. W nowym miejscu stara się odnaleźć siebie, ale demony dawnych dni cały czas w niej siedzą i atakują w najmniej spodziewanym momencie. Jej postać mnie jednak nie do końca przekonała - to znaczy, oczywiście jej zmagania mnie poruszyły, ale zarazem ona sama była jakaś taka... banalne? Nie wiem jak to inaczej ująć, w każdym razie nie polubiłam się z nią, choć niewątpliwie trzymałam kciuki za to, żeby udało jej się wszystko ułożyć.

Zaciekawili mnie za to inni bohaterowie - nieco roztrzepani, ale pełni ciepła właściciele pensjonatu, czy Eryk, wrażliwy i opiekuńczy pracownik naukowy również zamieszkujący pensjonat. Chociaż te postacie poboczne były opisane dość pobieżnie, to jednak bardzo dobrze mi się o nich czytało. Ciekawa była też tajemnicza Widząca pojawiająca się na dalekim tle opowieści, szkoda, że w sumie autorka niewiele o niej powiedziała. Mam nadzieję, że w kolejnych książkach dowiemy się o tych postaciach nieco więcej.

"Dębowe Uroczysko" to pierwszy tom nowej serii Joanny Tekieli i świetnie się sprawdza jako wprowadzenie w małomiasteczkowe zmagania bohaterów w trudną przeszłością. Ta książka była moim pierwszym spotkaniem z twórczością tej autorki i chociaż nie do końca przekonała mnie główna bohaterka, to pozostałe postacie, przystępny styl oraz piękne tło fabularne zapewniły mi bardzo ciekawą lekturę i sprawiły, że chcę więcej ;). Polecam fankom spokojnych obyczajówek, w których ważną rolę pełnią: bohaterka z demonami przeszłości oraz ciekawe okoliczności przyrody.

Recenzja we współpracy z Wydawnictwem.

Mieliście kiedyś taką myśl, żeby rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady? Nina, główna bohaterka "Dębowego Uroczyska" nie tylko o tym pomyślała, ale przekuła tę myśl w czyn. Po drodze zatrzymała się jednak w miejscu, które ją zaciekawiło i zauroczyło na tyle, że właśnie tam postanowiła zos...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo rzadko czytuję poradniki, nie słucham mówców motywacyjnych ani coachów, nie czytam książek psychologicznych. Jak to się więc stało, że sięgnęłam po "Hormonalną rewolucję" Dawida JP Phillipsa? Prosta sprawa - nie doczytałam opisu i myślałam, że to książka popularnonaukowa poświęcona ogólnie hormonom, niekoniecznie temu, jak można je wykorzystać w układaniu życia. Okazało się jednak, że to moje niedoczytanie opisu doprowadziło do tego, że przeczytałam publikację bardzo inspirującą i, co ciekawe, zachęcającą mnie do zmian.

Autor w tej dość krótkie publikacji stara się pokazać psychologiczny aspekt działania hormonów w naszym życiu i zaprezentować narzędzia umożliwiające nam wykorzystanie tych substancji na co dzień, żeby po prostu poczuć się lepiej. Nie jest to książka stricte naukowa, raczej popularnonaukowa, choć pan Phillips przytacza w niej badania (i odsyła do nich) mające podeprzeć jego teorie dotyczące tego, jak można samodzielnie starać się regulować poziom sześciu wybranych hormonów i tym samym zadbać po prostu o samorozwój.

Książka składa się z dwóch części. Pierwsza z nich, dłuższa, wymienia i opisuje znaczenie oraz działanie każdego z wybranych przez autora hormonów, a więc: dopaminy, oksytocyny, serotoniny, endorfin, kortyzolu i oksytocyny, a następnie pokazuje proste i te nieco bardziej skomplikowane narzędzia i sposoby na ich własną regulację, żeby uzyskać różne efekty działania w naszym organizmie. Druga część ma z kolei pomóc wypracować sobie sposób na trwałe zmiany we własnej psychice.

I tak: z "Hormonalnej rewolucji" można się na przykład dowiedzieć, że śmiech sprzyja produkowaniu endorfin, które z kolei wprowadzają w stan euforii i łagodzą ból. Z kolei uścisk, czy choćby dotyk bliskiej osoby może spowodować, że nasz organizm wyprodukuje dużą dawkę oksytocyny, dzięki której czujemy pełnię, troskę, zaufanie i więź ze światem. Codzienne przebywanie na zewnątrz i chłonięcie światła słonecznego uwalnia za to serotoninę, która daje poczucie zadowolenia i stabilizacji. To takie prostsze przykłady z wywodów autora, jednak dobrze obrazują to, co on w tej książce chce pokazać.

Publikację tę charakteryzuje bardzo sympatyczny styl - lekki, przystępny, pełen życiowych anegdotek i porównań, a także praktycznych i przede wszystkim, życiowych porad, jak można sobie regulować poziom hormonów. Autor jest mówcą motywacyjnym i coachem, dodatkowo specjalizuje się w komunikacji (ma firmę, która prowadzi kursy na ten temat), stąd wie, jak trafić do szarego człowieka. Może nie wszystkie jego słowa i porady przypadły mi do gustu, ale przyznam szczerze, że przynajmniej kilka wzięłam sobie do serca, a to już coś znaczy.

Jeśli interesuje Was tematyka samozarządzania, samorozwoju, a także różne psychologiczne aspekty chemii naszego organizmu, to "Hormonalna rewolucja" może być lekturą w sam raz dla Was ;). Sprawdźcie sami, czy korzystając z porad i narzędzi zaprezentowanych przez autora, zmienicie swoje życie!

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem.
Pierwotnie pojawiła się na moim blogu.

Bardzo rzadko czytuję poradniki, nie słucham mówców motywacyjnych ani coachów, nie czytam książek psychologicznych. Jak to się więc stało, że sięgnęłam po "Hormonalną rewolucję" Dawida JP Phillipsa? Prosta sprawa - nie doczytałam opisu i myślałam, że to książka popularnonaukowa p...

Rozwiń

Zwiń

Jako fanka powieści historycznych, oraz romansów i obyczajówek osadzonych w dawnych czasach, z zainteresowaniem przyglądałam się niedawnej premierze od Wydawnictwa Świat Książki - książce o prostym tytule "Charlotta", autorstwa Sary Medberg. Po opisie i okładce zapowiadała się jako publikacja bardzo podobna do większości powieści tego typu, kiedy jednak po nią sięgnęłam i się w nią zagłębiłam, okazało się, że się od nich nieco różni...

Przede wszystkim i wbrew opisowi, tytułowa Charlotta, garderobiana przypadkowo zatrudniona w posiadłości Gwiezdny Łuk, której właścicielem jest przystojny baron Ridderlöw, nie jest tu jedyną główną bohaterką. Poza nią mamy jeszcze Emmy, koronczarkę, która zjawia się w tym tajemniczym miejscu również przypadkowo, uciekając przed niechcianym narzeczonym. Obie kobiety mają swoje tajemnice i trudną przeszłość, obie też w Gwiezdnym Łuku znajdują bezpieczną przystań, ale też miejsce, gdzie poznają smak namiętności i miłości.

Autorka w tej powieści zawarła naprawdę wiele wątków, poczynając od niełatwych losów obu głównych bohaterek, przez losy barona Ridderlöwa oraz jego kuzyna kapitana Nordfelda, po różne zagadnienia związane ze Szwecją i Finlandią. Mamy tu romans (a nawet więcej niż jeden), klimaty obyczajowe, leciutko zarysowane wątki kryminalne, trochę niebezpieczeństwa, tajemnice przeszłości, a także silnie zarysowane tło historyczne. Widać, że pani Medberg jest pasjonatką historii, a zwłaszcza epoki, o której opowiada w swojej książce, bo ta opowieść wprost kipi od ciekawostek mających nieco przybliżyć XIX-wieczne zagadnienia. Czasem te wtrącenia są bardzo zręcznie wplecione w fabułę i interesujące, chwilami jednak mam wrażenie, że były niepotrzebne.

Opowieść o losach Charlotty i Emmy czyta się całkiem dobrze, mimo iż czasami napisana jest dość chaotycznie i nieco topornie. Nie wiem jednak, czy wspomniana toporność nie jest po prostu kwestią tłumaczenia. Nie jest to idealna powieść pod względem stylu, ale ma za to ciekawy północny klimat, a i też czuć, że rozgrywa się w takiej, a nie innej epoce - nie tylko dlatego, że stroje bohaterów są tak dokładnie odmalowane, ale też po prostu dzięki temu, że autorka nie zapomina o różnych szczegółach wpływających na tło fabularne, jak opisy miast i posiadłości, gdzie rozgrywa się akcją, czy różnych zajęć, jakim oddają się postacie występujące w tej historii.

Pani Medberg nadała tej opowieści lekko feministyczny wydźwięk. Pozwoliła swoim bohaterkom odnaleźć się w świecie, gdzie mężczyźni mają władzę, dała im możliwość walki o swoje, umożliwiła im też znalezienie miłości nieco wbrew konwenansom czy społecznym zasadom. Charlottę uzbroiła w silny charakter, dzięki czemu dziewczyna nie daje sobie radę z różnymi przeciwnościami, jakie na nią spadają, ale też umie stawiać granice i walczyć jak trzeba. Z kolei Emmy nie ustępuje tytułowej bohaterce pod względem osobowości, choć może ma nawet nieco więcej sprytu.

Gdzieś przeczytałam, że ta książka łączy klimaty Bridgertonów z Jane Austen i jak zwykle przy tego typu porównaniach, zawsze jestem sceptyczna wobec takich porównań i tu również uważam, że są naciągane. Z Jane Austen ta powieść ma wspólne jedynie to, że główna bohaterka zaczytuje się w "Dumie i uprzedzeniu", z kolei z książkami Julii Quinn łączy ją jedynie czas akcji oraz dość luźne podejście do związków i duży nacisk na takie fizyczne przyciąganie, chociaż w "Charlotcie" nie ma scen erotycznych. Myślę więc, że wspomniane porównanie jest zdecydowanie na wyrost.

"Charlotta" okazała się lekturą lekką i całkiem interesującą, książką, która przeniosła mnie w klimaty do tej pory mi nieznane - Szwecji i Finlandii początku XIX-wieku, do tajemniczej zaniedbanej posiadłości na Mglistej Wyspie - i umożliwiła mi poznanie losów dwóch ciekawych młodych kobiet, które muszą walczyć o przetrwanie w nieprzyjaznym im męskim świecie. Nie była to powieść pozbawiona wad, wręcz przeciwnie, autorka trochę przeszarżowała z ilością wątków oraz ciekawostek historycznych, a i też nie do końca popracowała nad stylem, ale mimo to spędziłam z nią miło czas i zapewniła mi odpowiednią dawkę rozrywki.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

Jako fanka powieści historycznych, oraz romansów i obyczajówek osadzonych w dawnych czasach, z zainteresowaniem przyglądałam się niedawnej premierze od Wydawnictwa Świat Książki - książce o prostym tytule "Charlotta", autorstwa Sary Medberg. Po opisie i okładce zapowiadała się ja...

Rozwiń

Zwiń

"Zakochana służąca" śledzi losy Marty Skowronek, trzydziestodwuletniej ochmistrzyni księżnej Sary Reszko. Kobieta od lat wiernie służy swojej pani, będąc jednocześnie jej przyjaciółką i powiernicą jej sekretów. Jej całe życie jest służbą, nie miała więc do tej pory ani czasu, ani okazji, żeby się zakochać. Przypadkiem jednak na jej drodze staje przystojny pocztylion, któremu udaje się skraść jej serce, to jednak dopiero początek jej radości i problemów...

Nie wiem jak to się stało, że sięgając po tę książkę nie wiedziałam, że jest to kontynuacja innej powieści autorki, "Dom pełen tajemnic". Z tego co doczytałam, pierwsza powieść skupia się bardziej na losach księżnej Sary, tu z kolei wyraźniej wybrzmiewa historia jej ochmistrzyni, która nie tylko się zakochuje po raz pierwszy, ale też doświadcza całej masy niezawinionych katastrof. Autorka tak zgrabnie snuje swoją historię, przypominając i przytaczając wydarzenia z przeszłości bohaterek, że przy czytaniu właściwie nie czułam wcale, że nie wiem o co chodzi, że wchodzę w sam środek opowieści. Wydaje mi się więc, że można te książki czytać osobno, ale jeszcze to sprawdzę, jak sięgnę po wspomnianą pierwszą powieść z serii ;).

Cała ta książka jest dość wciągająca, napisana dobrze, płynnie, z pewną lekkością, przez co od początku się przez nią płynie. Przyznam jednak szczerze, że do mniej więcej połowy czytało mi się świetnie, a im bliżej końca było coraz gorzej... Dlaczego? Bo mimo całkiem przyjemnego pióra autorki, sama historia przez nią stworzona okazała się niedoskonała, nieco płytka i stereotypowa, dość naiwna i niewiarygodna, mało pasująca do realiów epoki - bohaterowie z jednej strony zwracają uwagę na konwenanse, z drugiej jednak podążają wbrew nim, a przy tym łamanie zasad społecznych przychodzi im dziwnie łatwo, ba, nawet często nie ponoszą żadnych konsekwencji tego, że podążają pod prąd. Zdaję sobie sprawę, że chodziło tu o pokazanie nieco niepokornych, nietypowych bohaterek, ale moim zdaniem wyszło to nie do końca przekonująco.

Już sama historia miłosna Marty Skowronek jest naiwna i odrobinę egzaltowana, tak jak ta bohaterka, na dodatek po prostu przewidywalna. Tytułowa zakochana służąca jest trochę po trzydziestce, a cały czas powtarza, jaką jest starą kobietą (jako równolatka tej postaci jestem oburzona ;)), zachowując się przy tym jak niedoświadczone dziewczę. Nie podobała mi się niekonsekwencja w budowaniu tej postaci, moim zdaniem znacznie lepiej została opisana jej pracodawczyni, księżna Sara Reszko, młoda kobieta po przejściach, która układa sobie życie na nowo, wymykając się normom społecznym. Nie była to też idealna postać, ale jakoś łatwiej było mi ją polubić i zrozumieć, zwłaszcza, że mimo trudności, potrafi ona współczuć i pomagać innym.

Autorka ciekawie pokazała za to oczekiwania społecznie wobec kobiet różnych stanów oraz próby wyzwolenia się z nich - te udane i te mniej, a także olbrzymią przepaść pomiędzy szlachetnie urodzonymi a ich służbą, która powoduje, że pracodawcy często nie są w stanie zrozumieć swoich pracowników, ba, nawet często nie potrafią być im wdzięczni za ciężką pracę. Z kolei tło historyczne było całkiem ciekawie zarysowane, choć mogłoby być nieco bardziej rozbudowane.

Nie wiem jak ocenić tę książkę. Z jednej strony zapewniła mi ona nieco rozrywki i przeniosła w dawne czasy, napisana została też całkiem ładnie, z drugiej jednak, nie przekonała mnie sama historia, którą opowiada - zwłaszcza wątki dotyczące głównej bohaterki. Dla mnie to taka średnia obyczajówka - ma trochę wad, ale nie jest też zupełnie bez zalet. Myślę jednak, że osoby, które na co dzień rzadziej sięgają po tego typu powieści, będą znacznie bardziej zadowolone z tej lektury, zapewni im ona więcej emocji i wzruszeń...

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem.
Pierwotnie pojawiła się na moim blogu.

"Zakochana służąca" śledzi losy Marty Skowronek, trzydziestodwuletniej ochmistrzyni księżnej Sary Reszko. Kobieta od lat wiernie służy swojej pani, będąc jednocześnie jej przyjaciółką i powiernicą jej sekretów. Jej całe życie jest służbą, nie miała więc do tej pory ani czasu, ani...

Rozwiń

Zwiń