[5,6,8] Moją miłość do książek zapoczątkował dziadek.. Mój ukochany dziadek od najmłodszych lat mi powtarzał, że czytanie powieści to coś wspaniałego, mówił, że książki uczą nas życia, otwierają wiele dróg i pozwalają zrozumienie siebie. Często słyszałam: ,,Czytaj moje dziecko, a jesteś w stanie osiągnąć bardzo wiele!''. Po latach zgadzam się z Dziadkiem. To właśnie dzięki Dziadkowi wybrałam się do biblioteki, wypożyczyłam Harry'ego Pottera, który pogłębił moje uczucie do czytania. Jestem mu przeogormnie wdzięczna.

[5,6,8] Moją miłość do książek zapoczątkował dziadek.. Mój ukochany dziadek od najmłodszych lat mi powtarzał, że czytanie powieści to coś wspaniałego, mówił, że książki uczą nas życia, otwierają wiele dróg i pozwalają zrozumienie siebie. Często słyszałam: ,,Czytaj moje dziecko, a jesteś w stanie osiągnąć bardzo wiele!''. Po latach zgadzam się z Dziadkiem. To właśnie dzięki...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[2,4,5] Miłością do książek zarazili mnie rodzice, najpierw były Dzieci z Bullerbyn, które czytała mi mama, ale to właśnie   babcia zaprowadziła mnie po raz pierwszy do biblioteki. Miałam wtedy może 9 albo 10 lat i poszłyśmy wyrobić kartę biblioteczną. Pamiętam, że to były wakacje i razem zapytałyśmy panią bibliotekarkę o jakieś ciekawe książki na wakacje. Poleciłam mi serię "Pan Samochodzik". Od tamtej pory wakacje kojarzą mi się z przygodami Pana Samochodzika. Nawet teraz, jak wyjeżdżam,  do walizki zawsze pakuję jedną z książek z tej serii, żeby wprowadzić się w nastrój wakacji, beztroski. Sprawdza się zwłaszcza podczas wojaży po Mazurach. A wspomnienie tamtej wyprawy do biblioteki jest jednym z najprzyjemniejszych, jakie kolekcjonuję w pamięci. 

[2,4,5] Miłością do książek zarazili mnie rodzice, najpierw były Dzieci z Bullerbyn, które czytała mi mama, ale to właśnie   babcia zaprowadziła mnie po raz pierwszy do biblioteki. Miałam wtedy może 9 albo 10 lat i poszłyśmy wyrobić kartę biblioteczną. Pamiętam, że to były wakacje i razem zapytałyśmy panią bibliotekarkę o jakieś ciekawe książki na wakacje. Poleciłam mi...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[9, 5, 8] Jako mała, kilkuletnia dziewczynka mieszkałam razem z rodzicami i dziadkami. Pamiętam, że codziennie wieczorem, ktoś z rodziny siadał na skraju łóżka, by przeczytać mi bajkę z książki, której tytuł brzmiał coś w rodzaju "365 bajek na każdy dzień tygodnia". Codziennie wyczekiwałam kolejnej dawki opowieści i byłam ciekawa na kim spocznie dziś rola lektora. Każdy z nich był inny: mama była zawsze perfekcyjnym narratorem, z kolei tata wczuwał się bardzo w czytany tekst sprawiając, że czytana bajka ożywała. Babcia z kolei swym anielskim głosem, pozwalała się rozkoszować każdym kolejnym słowem. A dziadek? Jak to dziadek - zawsze przyszedł poczytać, kiedy wypadała jego kolei, choć czasem kolidowało to z oglądaniem meczu ulubionej drużyny. I z perspektywy czasu, bardzo żałuję, że ta książka powędrowała gdzieś dalej, bo z chęcią kontynuowałabym tradycję jej czytania wśród swoich przyszłych dzieci. 

[9, 5, 8] Jako mała, kilkuletnia dziewczynka mieszkałam razem z rodzicami i dziadkami. Pamiętam, że codziennie wieczorem, ktoś z rodziny siadał na skraju łóżka, by przeczytać mi bajkę z książki, której tytuł brzmiał coś w rodzaju "365 bajek na każdy dzień tygodnia". Codziennie wyczekiwałam kolejnej dawki opowieści i byłam ciekawa na kim spocznie dziś rola lektora. Każdy z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[1, 8, 9] Mój nieżyjący już tato miał ogromną bibliotekę.  Półki były wbudowane w ściany w całym jego pokoju. Od podłogi aż po sufit. Układane seriami (na przykład "marmurki"  czy wszystko z wydawnictwa Magnum itd.), tematycznie, a dominowała II wojna światowa, ale nie tylko. Wieczorami słyszałam jak tato w pokoju pęka ze śmiechu. Zapytałam z czego się tak śmieje i odpowiedział, że z książek Stanisława Wiecheckiego czyli Wiecha. Sięgnęłam po nie i przepadłam, bo język Wiecha i jego postrzeganie przedwojennej rzeczywistości warszawskiej było niezwykle malownicze i bardzo zabawne. Widziałam u taty na półkach również sporo książek Stephena Kinga, które przeczytałam i tu również strzał w dziesiątkę, bo pokchałam twórczość tego pisarza. Wielu autorów  odkryłam dzięki tej domowej bibliotece i od tego właśnie zaczęła się moja przygoda z czytaniem. Taty już nie ma, ale jego pokój i jego bilioteka pozostały. Umierając na raka, najbardziej martwił się o to, co się stanie z jego książkami. Powiedziałyśmy mu z mamą, że nic. Pozostaną na swoim miejscu. Dojrzałam w końcu do tego aby sięgnąć po poważniejsze książki z tej biblioteki, jak chociażby Sołżenicyna czy cały zbiór o gułagach, II wojnie światowej itd. Teraz moja córka korzysta z bilioteki dziadka. Wzięła stamtąd między innymi wszystkie książki Tolkiena. Nigdy nie pozbędziemy się tego zbioru, bo to prawdziwa kopalnia wspaniałej literatury. Wiele białych kruków, unikatowych wydań. Od niej zaczęła się moja miłość do książek i nie umarła razem z tatą, tylko służy nam przez cały czas, a tato zapewne patrzy na nas z góry i cieszy się, że zbiory całego jego życia nie pokrywają się warstwą kurzu, tylko wciąż są w użytkowaniu i przejdą na kolejne pokolenia. Buszując po półkach biblioteki czuję obecność taty i czasem mam wrażenie, że podpowiada mi po którą z książek warto sięgnąć...

[1, 8, 9] Mój nieżyjący już tato miał ogromną bibliotekę.  Półki były wbudowane w ściany w całym jego pokoju. Od podłogi aż po sufit. Układane seriami (na przykład "marmurki"  czy wszystko z wydawnictwa Magnum itd.), tematycznie, a dominowała II wojna światowa, ale nie tylko. Wieczorami słyszałam jak tato w pokoju pęka ze śmiechu. Zapytałam z czego się tak śmieje i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[5, 3, 7] Pamiętam, że u mojej babci zawsze stały książki - za szklaną gablotą, otoczone niemalże czcią - bezpieczne. Zawsze mnie fascynowały, ale czytelnikiem zostałam właściwie z przypadku. Nienawidziłam czytać, naprawdę. W któreś wakacje ciocia kupiła mi na Mazurach książki o księżniczkach i kucykach dla dzieci. Pochłonęłam. Trzeba było szybko dokupić kolejne. Jak już zostałam czytelnikiem - mogłam sięgnąć do książek w gablocie u babci. Piękne, złote wydania Baśni tysiąca i jednej nocy. Czytając je, czułam się jak księżniczka, przenosząc się w świat, który wtedy był tak bardzo obcy, gdy na stole czekała herbata (koniecznie w szklance), a do tego bułka z miodem. Gdy czytałyśmy, aż nie chciało się wracać do domu wieczorem, kiedy tata przyjeżdżał mnie odebrać. Teraz człowiek jest dorosły, niezależny, czyta poważne książki - ale Baśnie tysiąca i jednej nocy nadal stoją w gablocie, a ja z rozmarzeniem wspominam ciepłą herbatę, która nigdzie nie smakowała tak dobrze, jak u babci.

[5, 3, 7] Pamiętam, że u mojej babci zawsze stały książki - za szklaną gablotą, otoczone niemalże czcią - bezpieczne. Zawsze mnie fascynowały, ale czytelnikiem zostałam właściwie z przypadku. Nienawidziłam czytać, naprawdę. W któreś wakacje ciocia kupiła mi na Mazurach książki o księżniczkach i kucykach dla dzieci. Pochłonęłam. Trzeba było szybko dokupić kolejne. Jak już...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[9,6,3] Seria "Poczytaj mi, mamo" to klasyka mojego dzieciństwa - te małe, kwadratowe wydania towarzyszyły mi co wieczór przed pójściem spać. Były to jedne z najlepiej wspominanych przeze mnie chwil z dzieciństwa oraz moje pierwsze lektury na dobranoc, czytane przez mamę. W latach 90., gdy byłam już w podstawówce, miłość do książek kontynuowałam z "Anią z Zielonego Wzgórza". Czytać kocham do dziś. 

[9,6,3] Seria "Poczytaj mi, mamo" to klasyka mojego dzieciństwa - te małe, kwadratowe wydania towarzyszyły mi co wieczór przed pójściem spać. Były to jedne z najlepiej wspominanych przeze mnie chwil z dzieciństwa oraz moje pierwsze lektury na dobranoc, czytane przez mamę. W latach 90., gdy byłam już w podstawówce, miłość do książek kontynuowałam z "Anią z Zielonego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pierwszym wspomnieniem, jakie przyszło mi na myśl po przeczytaniu polecenia było czytanie z babcią mojej pierwszej lektury do szkoły. Na ferie zimowe dostaliśmy za zadanie przeczytanie "Magicznej zagrody". Pamiętam, jak babcia siadała ze mną na kanapie i zakładała swoje okulary w czarnej oprawie, które powiększały jej oczy i powodowały, że zajmowały one pół twarzy. Często piłyśmy wcześniej przygotowaną gorącą herbatę, dla mnie zawsze z dwoma łyżeczkami cukru oraz plastkikową słomką w kubku. 
Kochana babcia czytała, a ja przenosiłam się do świata pingwinów. Często otulona jej ciepłym głosem i "mizianiem po plecach" zasypiałam, a ona wypominała mi to z uśmiechem przy śniadaniu... 
[8, 5, 9] 

Pierwszym wspomnieniem, jakie przyszło mi na myśl po przeczytaniu polecenia było czytanie z babcią mojej pierwszej lektury do szkoły. Na ferie zimowe dostaliśmy za zadanie przeczytanie "Magicznej zagrody". Pamiętam, jak babcia siadała ze mną na kanapie i zakładała swoje okulary w czarnej oprawie, które powiększały jej oczy i powodowały, że zajmowały one pół twarzy. Często...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie pamiętam kiedy miałam pierwszy kontakt z książką. Ich obecność jest dla mnie naturalna jak otaczające nas i potrzebne do życia powietrze. Najlepszym prezentem zawasze była i jest książka. Pamiętam Calineczkę w wersji 3D (taka z wyskakującymi wycinankami i ruchomymi elementami) - współczesna młodzież może nie zrozumieć:) 
Czytać zaczęłam dosyć szybko, żeby zgłębiać sama, niezależnie,  ugnające się od cieżaru powieści regały. Babcia, pomimo braku czasu, czytała do przysłowiowej ostatniej deski. Słowo pisane towarzyszły jej prawie do ostatniego oddechu.  Ponieważ wszyscy w mojej rodzinie byli zawsze mocno zabiegani, gdy tylko zaczęłam czytać, podrzucali mi tematy, autorów, otaczali literaturą, którą też kochają a ja najpierw sylabizująć a potem czytająć już płynnie czytałam na głos a w rytm powieści i jej czar wsiąkał, nieczytający jeszcze,  mój młodszy brat. 
Mam nadzieję, że będę mogła czytać do grobowej deski.    

Nie pamiętam kiedy miałam pierwszy kontakt z książką. Ich obecność jest dla mnie naturalna jak otaczające nas i potrzebne do życia powietrze. Najlepszym prezentem zawasze była i jest książka. Pamiętam Calineczkę w wersji 3D (taka z wyskakującymi wycinankami i ruchomymi elementami) - współczesna młodzież może nie zrozumieć:) 
Czytać zaczęłam dosyć szybko, żeby zgłębiać sama,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[5,3,6]
Z racji tego, iż pochodzę w z rodziny wielodzietnej, a rodzice cały czas pracowali, często opiekowali się nami Dziadkowie. Nie mieliśmy za dużo zabawek, a jedyną "atrakcją" poza zabawą na świeżym powietrzu, było słuchanie czytanych książek przez najstarszą seniorkę rodu, przeplatane w przerwach historiami z czasów wojny.  Często był to wierszyki Tuwima jak "Lokomotywa", innym razem baśnie Andersena, ale najbardziej utkwiła mi w pamięci "Akademia Pana Kleksa". Moja mała głowa i umieszczony w niej mały mózg z ogromną wyobraźnią, zaczęły kreować niesamowitą rzeczywistość otaczającego mnie Świata. Marzyłem, o tym by zostać uczniem Kleksa i razem z nim przeżywać różne przygody. Nauka poprzez zabawę, to było marzenie każdego dziecka. Choć od tamtej pory, minęło już sporo czasu, ja do dziś pamiętam dwie rzeczy: przygody Adasia z Akademii Pana Kleksa i wojenne opowiastki Babci. Jak się można domyślać, dzisiaj czytam dzieciom właśnie tę książkę, a z historiami wojennymi jeszcze poczekam kilka wiosen, aż dzieci trochę podrosną.

[5,3,6]
Z racji tego, iż pochodzę w z rodziny wielodzietnej, a rodzice cały czas pracowali, często opiekowali się nami Dziadkowie. Nie mieliśmy za dużo zabawek, a jedyną "atrakcją" poza zabawą na świeżym powietrzu, było słuchanie czytanych książek przez najstarszą seniorkę rodu, przeplatane w przerwach historiami z czasów wojny.  Często był to wierszyki Tuwima jak...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8, 2, 10]
Otulona słowem, zanurzona w literaturze byłam od zawsze. Dyskretna obecność czytających
rodziców i babci; nie babci – omy, Ślązaczki, pochylonej nad „Słowem Powszechnym”, „Katolikiem” i intrygującą mnie wtedy książką napisaną pismem gotyckim, była dla mnie elementem codzienności, która pozwoliła mi na odnalezienie w sobie i rozwinięcie miłości do czytania. Pierwsza zapamiętana książka -„Przygody Rolka i Flitki”, koralikowych ludzików; żal że jej już nie mam. Kolejne lata to wspomnienie stale obecnych, choć zmieniających się czasopism i książek otrzymywanych z i bez okazji, wypożyczanych w bibliotece. Wśród nich jedna czytana samodzielnie, czytana dzieciom, a teraz wnukom - „Śpiewająca
lipka. Bajki Słowian Zachodnich”. Podpisana moim dziecięcym pismem zajmuje ważne miejsce na półce i niezmiennie zachęca do przeniesienia się w Krainę Wyobraźni.

[8, 2, 10]
Otulona słowem, zanurzona w literaturze byłam od zawsze. Dyskretna obecność czytających
rodziców i babci; nie babci – omy, Ślązaczki, pochylonej nad „Słowem Powszechnym”, „Katolikiem” i intrygującą mnie wtedy książką napisaną pismem gotyckim, była dla mnie elementem codzienności, która pozwoliła mi na odnalezienie w sobie i rozwinięcie miłości do czytania....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej