[1], [8], [5] 
 Niestety jedni dziadkowie mieszkali daleko i wydawałam ich rzadko, drudzy też nie czytali nam książek. Do poduszki najczęściej czytała nam mama, jeśli była akurat w pracy, gdy kładliśmy się spać. Były to książki, które posiadaliśmy w domu, a w latach 80 nie było takiego wyboru, jak teraz. Pamiętam "Słonecznikową dziewczynkę", "O wróbelku elemelku", "Calineczkę", "Baltazara Gąbkę", "Bajki Tatrzańskie", "Poczytaj mi mamo" czy rosyjskie bajki. Szybko nauczyłam się czytać i już nie prosiłam o czytanie do poduszki, bo mogłam sama zatopić się w świat i przygody bohaterów książek "Kubuś Puchatek", "Przygody Misia Paddingtona", czy później serii "Pan Samochodzik", którą bywało, że czytałam pod kołdrą z latarką, aby nikomu nie przeszkadzać. 

[1], [8], [5] 
 Niestety jedni dziadkowie mieszkali daleko i wydawałam ich rzadko, drudzy też nie czytali nam książek. Do poduszki najczęściej czytała nam mama, jeśli była akurat w pracy, gdy kładliśmy się spać. Były to książki, które posiadaliśmy w domu, a w latach 80 nie było takiego wyboru, jak teraz. Pamiętam "Słonecznikową dziewczynkę", "O wróbelku elemelku",...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[2],[6],[4]

W początkach czytelniczych towarzyszyła mi Mama. Dzielnie czytała "Kopciuszka", nawet, gdy poprawiałam ją z pamięci. Potem uczyła mnie czytać irytując się na moje "zjadanie ostatniej sylaby i zgadywanie". Ale czytelniczą pasję wspierała cała rodzina. Każdy dokładał swoją  cegiełkę kupując mi książki lub umożliwiając podróż do biblioteki ( w sąsiednim mieście). Kiedyś nawet stali w kolejce po wymarzoną książkę :) A nie były to czasy komuny!

[2],[6],[4]

W początkach czytelniczych towarzyszyła mi Mama. Dzielnie czytała "Kopciuszka", nawet, gdy poprawiałam ją z pamięci. Potem uczyła mnie czytać irytując się na moje "zjadanie ostatniej sylaby i zgadywanie". Ale czytelniczą pasję wspierała cała rodzina. Każdy dokładał swoją  cegiełkę kupując mi książki lub umożliwiając podróż do biblioteki ( w sąsiednim mieście)....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[6], [9], [1]
Pierwsze opowieści "do poduszki" snuła Mama, później czytali również Tata, Babcia, starsza Siostra - w zasadzie każdy, kogo udało mi się dorwać i "przymusić" do przeczytania chociaż rozdziału...:)Któregoś razu, Babcia urwała w połowie zdania i rozpoczęła naszą, małą tradycję wymyślania wciąż nowych zakończeń tej samej historii... To dopiero była zabawa!!! Ograniczała nas tylko nasza wyobraźnia - która potrafiła sprawić, że "wyświechtane" już historie nabierały nowego blasku i dostarczały kolejnego dreszczyka emocji...Nigdy nie zapomnę tych fantazyjnych podróży do najodleglejszych i najbardziej nieprawdopodobnych krain! :)Babcia po prostu wyniosła czytanie na inną orbitę! Dziękuję Ci, Babciu! <3<3<3

[6], [9], [1]
Pierwsze opowieści "do poduszki" snuła Mama, później czytali również Tata, Babcia, starsza Siostra - w zasadzie każdy, kogo udało mi się dorwać i "przymusić" do przeczytania chociaż rozdziału...:)Któregoś razu, Babcia urwała w połowie zdania i rozpoczęła naszą, małą tradycję wymyślania wciąż nowych zakończeń tej samej historii... To dopiero była zabawa!!!...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[6] [3] [2] 

Moją miłość do książek zaszczepiła we mnie mama!! Od najmłodszych lat czytała mi bajki na dobranoc! 
Moment, który już pamiętam to nasze wieczory z Kopciuszkiem, który był zdecydowanie moim faworytem! Uwielbiałam czytanie Kopciuszka i mimo, iż przyszedł moment, że znałam go, dosłownie, na pamięć i potrafiłam sama opowiadać, a mama jedynie trzymała książkę, albo gdy ona czytała i zdarzyło się jej coś przekręcić, czy pominąć to ją poprawiałam! 
Po dziś dzień mam sentyment do Kopciuszka i naprawdę uwielbiam wracać do tej historii. A czytelniczą pasję nadal dzielę z mamą! Zawsze wymieniamy się uwagami na temat przeczytanych książek, któreś sobie polecamy innym razem odradzamy sięganie po dany tytuł. To zdecydowanie nasza wspólna pasja, która nas do siebie bardzo zbliża!

[6] [3] [2] 

Moją miłość do książek zaszczepiła we mnie mama!! Od najmłodszych lat czytała mi bajki na dobranoc! 
Moment, który już pamiętam to nasze wieczory z Kopciuszkiem, który był zdecydowanie moim faworytem! Uwielbiałam czytanie Kopciuszka i mimo, iż przyszedł moment, że znałam go, dosłownie, na pamięć i potrafiłam sama opowiadać, a mama jedynie trzymała książkę,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

{4,10,5}
Niestety, prawie nie pamiętam swoich dziadków. Moi rodzice zachęcali mnie do czytania, ale nie zachowałam w pamięci, by czytali mi książki na dobranoc.
Szybko nauczyłam się sama czytać, poszłam nawet rok wcześniej do szkoły. Często wypożyczałam książki w małej wiejskiej bibliotece. Obłożone w szary, zgrzebny papier obiecywały już po otworzeniu wyprawę w inne światy. Nie znałam jeszcze wtedy powiedzenia Józefa Czechowicza o tym, że "kto czyta, żyje wielokrotnie", ale tak właśnie się czułam.
Z wczesnych lektur pamiętam książkę "Kocia mama i jej dzieci", "Karlson z dachu", Tajemnica zielonej pieczęci", powieści Bahdaja i Niziurskiego.
Kojarzę też "Timura i jego drużynę" czy bardziej już swojskie "Czarne stopy".
Wciąż czytam bardzo dużo i cieszę się, że i moi najbliżsi często sięgają po książki, choć, zgodnie z duchem czasu, korzystają też z czytników i audiobooków. 

{4,10,5}
Niestety, prawie nie pamiętam swoich dziadków. Moi rodzice zachęcali mnie do czytania, ale nie zachowałam w pamięci, by czytali mi książki na dobranoc.
Szybko nauczyłam się sama czytać, poszłam nawet rok wcześniej do szkoły. Często wypożyczałam książki w małej wiejskiej bibliotece. Obłożone w szary, zgrzebny papier obiecywały już po otworzeniu wyprawę w inne...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[1,6,9]
Że swojego dzieciństwa pamiętam, że bajki na dobranoc zawsze czytała nam mama.
Były to głównie pozycje z serii Walt Disney. Moją ulubioną była oczywiście ta o Kopciuszku, ale bardzo lubiłam też Czerwonego Kapturka, Małą Syrenkę czy inne popularne z tamtych czasów bajki.
Te tytuły zawsze mi się kojarzą z bliskością i spokojem mojej mamy. Zawsze gdy sama je czytam dzieciom lub choćby spojrzę na te tytuły przypomina mi się beztroskie życie w czasie dzieciństwa i te chwile spędzane z rodzicami

[1,6,9]
Że swojego dzieciństwa pamiętam, że bajki na dobranoc zawsze czytała nam mama.
Były to głównie pozycje z serii Walt Disney. Moją ulubioną była oczywiście ta o Kopciuszku, ale bardzo lubiłam też Czerwonego Kapturka, Małą Syrenkę czy inne popularne z tamtych czasów bajki.
Te tytuły zawsze mi się kojarzą z bliskością i spokojem mojej mamy. Zawsze gdy sama je czytam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[1,6,9]

Moje pierwsze wspomnienia to babcia, gdy za każdym razem jak się widzieliśmy siedziała przy stole i coś czytała. Nie zawsze były to książki, czasem również czasopisma. Ale niestety mieszkała daleko i rzadko tam jeździliśmy.
W moim domu nie czytano mi bajek. Być może dlatego, że tata wiecznie pracował od rano do nocy, a mama była zajęta domem i moim rodzeństwem bardziej niz mną.
Czytać zaczęłam w szkole podstawowej. Zaraziła mnie Pani bibliotekarka, która miała z nami zajęcia o czytaniu i bibliotece. Opowiadała przeróżne historie, które ja chciałam poznać bardziej. Zaczęło się od jednej książki tygodniowo. Czytałam jeszcze więcej. W gimnazjum codziennie byłam w gminnej bibliotece i wypożyczałam coraz to większe i poważniejsze lektury. Dzisiaj nie mam aż tyle czasu. Praca, obowiązki, dom. Czytam wszędzie. A to na przystanku, a to w aucie, na poczekalni w przychodni, na przerwie w pracy. Nie ważne czy przeczytam jedną stronę czy jeden rozdział. Najważniejsze, że dalej to robię i nigdy nie zostawiam książki niedokończonej. Przeczytałam w swoim życiu bardzo dużo, ale ciągle mam niedosyt. I mam nadzieję, że będę mogła dalej kontynuować i poznawać coraz to nowsze i ciekawsze historie.
Nie wyniosłam tego z domu, nie miałam wzorca. Nie mam tego nikomu za złe. Być może właśnie to mnie ukształtowało jako człowieka i gdyby sytuacja była inna nie byłabym dziś tym, kim jestem.
Dlatego dziękuję tej bibliotekarce za zaszczepienie mnie miłością do opowiadań, historii i przeżyć, które mogłam do tej pory przeczytać i przeżyć razem z bohaterami.
I życzę innym, którzy tak jak ja nie wynieśli tego z domu i nie mogli na nikim polegać, by spotkali na swojej drodze kogoś takiego, który pomoże im odnaleźć te wszystkie utracone momenty w historiach zapisanych na kartkach. 

[1,6,9]

Moje pierwsze wspomnienia to babcia, gdy za każdym razem jak się widzieliśmy siedziała przy stole i coś czytała. Nie zawsze były to książki, czasem również czasopisma. Ale niestety mieszkała daleko i rzadko tam jeździliśmy.
W moim domu nie czytano mi bajek. Być może dlatego, że tata wiecznie pracował od rano do nocy, a mama była zajęta domem i moim rodzeństwem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mała Danusia od zawsze miała słabe oczy, ale za to taką ciekawość świata, taki zalążek psoty, taką wyobraźnię,że kiedy mama czytała jej przygody Fizi Pończoszanki,znanej jako "Pippi Langstrump", myślała że to książka o niej! Lisa,czy Britta, przy lekturze "Dzieci z Bullerbyn" też miała problem którą z tych dziewczynek jest. Na podwórku inicjowała wszystkie zabawy bohaterów tej książki. Tak weszła do świata książek...i już z niego nie wyszła.I na szczęście, bo to najlepszy ze światów. Jej mama podzieliła się nim z nią,a ona ze swoją córką. Dzisiaj te trzy zachwyty nad tym światem krzyżują się czasem w jednej książce, ostatnio była to "Frida" Barbary Mujicy. I to jest najpiękniejsza!W ich głosach słychać książki,ale nie mówią jak książki. W ich życiu są książki...i niech się to nie zmienia. Danuta

Mała Danusia od zawsze miała słabe oczy, ale za to taką ciekawość świata, taki zalążek psoty, taką wyobraźnię,że kiedy mama czytała jej przygody Fizi Pończoszanki,znanej jako "Pippi Langstrump", myślała że to książka o niej! Lisa,czy Britta, przy lekturze "Dzieci z Bullerbyn" też miała problem którą z tych dziewczynek jest. Na podwórku inicjowała wszystkie zabawy bohaterów...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[7,8,2] 
Jedno z pierwszych wspomnień z dzieciństwa jest ściśle związane z pewną książka i moją babcią, która wprowadziła mnie w świat czytelnictwa. Pamiętam ten dzień doskonale, gdy podczas spaceru weszłyśmy do księgarni, gdzie mała Natalka po raz pierwszy poczuła zapach książek. Jako że nie potrafiłam jeszcze czytać, w moich oczach półki uginały się pod ciężarem tajemniczych zeszytów zawierających dziwne znaczki. Tego dnia babcia, widząc moje zainteresowanie, kupiła to, co wpadło wtedy w moje ręce, a była to historia Pocahontas. Ta książeczka rozbudziła moją ciekawość na tyle, że w kilka dni nauczyłam się czytać! Kolejne książki dostawałam od babci przy każdej możliwej okazji, a teraz, już jako dorosła osoba, czytamy z babcią te same książki, a później urządzamy długie rozmowy na ich temat.

[7,8,2] 
Jedno z pierwszych wspomnień z dzieciństwa jest ściśle związane z pewną książka i moją babcią, która wprowadziła mnie w świat czytelnictwa. Pamiętam ten dzień doskonale, gdy podczas spaceru weszłyśmy do księgarni, gdzie mała Natalka po raz pierwszy poczuła zapach książek. Jako że nie potrafiłam jeszcze czytać, w moich oczach półki uginały się pod ciężarem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[9,6,1]
Moment kiedy Mama czyta mi i rodzeństwu baśnie Andersena to moje najwyraźniejsze wspomnienie z dzieciństwa. Do tej pory - a mam już 35 lat - pamiętam okładkę tej książki, głos Mamy i uczucie bezgranicznego spokoju. To niezwykłe połączenie - moja najukochańsza Mama oraz szalejąca wyobraźnia wciągająca się w kolejne historie - stworzyło w mojej głowie nierozerwalną więź która towarzyszy mi przez całe życie. Dzięki niej, w najgorszych momentach ratowałam się zanurzając się w bezpieczny świat książek. Już w podstawówce czytałam ich tak dużo, że szkolna bibliotekarka przepytywała mnie z treści każdej oddawanej książki - była przekonana że oszukuję, że nie byłabym w stanie przeczytać ich tak szybko. Miłość do książek zaprowadziła mnie też na studia - filologia polska to był oczywisty wybór. A baśnie Andersena do tej pory zajmują szczególne miejsce w moim sercu. Dziś moja Mama jest już Babcią i czyta książki kolejnemu pokoleniu. Wiem, że będą mieć z tego okresu piękne wspomnienie!

[9,6,1]
Moment kiedy Mama czyta mi i rodzeństwu baśnie Andersena to moje najwyraźniejsze wspomnienie z dzieciństwa. Do tej pory - a mam już 35 lat - pamiętam okładkę tej książki, głos Mamy i uczucie bezgranicznego spokoju. To niezwykłe połączenie - moja najukochańsza Mama oraz szalejąca wyobraźnia wciągająca się w kolejne historie - stworzyło w mojej głowie nierozerwalną...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej