(5,7,10)
Będąc urwisem, który nie mógł usiedzieć w miejscu dłużej niż kilka sekund, babcia zastosowała powszechny trik, abym siadła przy jej boku. Otóż pokazała mi książkę z piękną okładką z jeszcze piękniejszą treścią. Była to Akademia Pana Kleksa Jana Brzechwy. Wtedy pierwszy raz doznałam wspaniałej wizualizacji dzięki własnej wyobraźni. Cóż to były za emocje, pomimo że narwany brzdąc siedział w miejscu! Mama, która później podchwyciła od babci sztuczkę zapoznała mnie z wierszami Brzechwy, w szczególności zapadła mi w pamięci kultowa "Lokomotywa", którą przez długi czas potrafiłam wyrecytować w pamięci. Gdy rozrabiałam (znowu) rodzice zachęcali mnie, żebym przystanęła na chwilę i wyrecytowała im wiersz wraz z pokazem. Dzięki temu chciałam poznać więcej wierszy i nauczyć się ich na pamięć, następnie przedstawiać je rodzicom. I tym właśnie sposobem przestałam być hultajem :) Jednak dużym sentymentem darzę Pipi Pończoszankę, bo przypominam sobie, że potrafiłam zrobić coś dziwnego w stylu Pipi.

(5,7,10)
Będąc urwisem, który nie mógł usiedzieć w miejscu dłużej niż kilka sekund, babcia zastosowała powszechny trik, abym siadła przy jej boku. Otóż pokazała mi książkę z piękną okładką z jeszcze piękniejszą treścią. Była to Akademia Pana Kleksa Jana Brzechwy. Wtedy pierwszy raz doznałam wspaniałej wizualizacji dzięki własnej wyobraźni. Cóż to były za emocje, pomimo że...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[1-10] W świat książek wprowadził mnie tata, nie pamiętam czy mi czytał czy widząc jak on czyta próbowałam go naśladować. Czytał bardzo dużo i razem chodziliśmy do biblioteki. Zaraził mnie tym molem książkowym i każdą wolną chwilę spędzałam nad nimi. Ubóstwiałam Karola Maja, w domu miałam jeszcze te wydania broszurowe i chyba stąd zamiłowanie do starych książek. Jak dorastałam obserwowałam coraz rzadziej ojca z książką, wyparł je telewizor i komputer. A kiedy ostatni raz go widziałam, usłyszałam, że jestem nienormalna bo już dziś nikt nie czyta książek. Mimo to czytam i czytam dzieciom pokazując, że kolorowy i ciekawy świat nie tylko jest w tv. 
Z książek z dzieciństwa nie została mi się żadna, zostały jak nie pogryzmolone lub porwane przez młodszą siostrę. Pamiętam takie książeczki rozkładane Jasia i Małgosię czy Czerwonego Kapturka, wtedy to było coś pięknego. Jakiś czas temu znalazłam na Allegro żółtą książeczkę Brzechwy Tańcowała igła z nitką to dopiero wspomnienia ożyły...

[1-10] W świat książek wprowadził mnie tata, nie pamiętam czy mi czytał czy widząc jak on czyta próbowałam go naśladować. Czytał bardzo dużo i razem chodziliśmy do biblioteki. Zaraził mnie tym molem książkowym i każdą wolną chwilę spędzałam nad nimi. Ubóstwiałam Karola Maja, w domu miałam jeszcze te wydania broszurowe i chyba stąd zamiłowanie do starych książek. Jak...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[3,7,10]

W szkole podstawowej nie lubiłam czytać. Nic nie rozumiałam, czytałam książki nie zapamiętując żadnego faktu, żadnego wątku.  Gdy trzeba było opowiadać fabułę, miałam ochotę się rozpłakać. Nauczyciele oskarżali mnie, że nie czytałam, a ja po prostu miałam w głowie wielką dziurę, gdy trzeba było wstać i mówić. Nawet w przypadku Dzieci z Bullerbyn nie umiałam się wypowiedzieć, chociaż książkę tę pamiętam do dziś.  Aż pewnego dnia, ogłoszono w szkole konkurs czytelniczy. W nagłym przypływie entuzjazmu zgłosiłam się. Trzeba było przeczytać trzy pierwsze książki Alfreda Szklarskiego z cyklu o Tomku WIlmowskim. Kompletnie przepadłam! Byłam oczarowana. Ostatniego dnia tuż przed pisemną wersją konkursu, który rozpoczynał się o godzinie ósmej czytałam do drugiej w nocy. Obudził mnie dzwonek do drzwi, tuż po ósmej. W drzwiach cała zdyszana stała moja przyjaciółka, którą nauczycielka wysłała po mnie, gdy słusznie uznała, że zaspałam! Na moje szczęście pierwszy etap odbywał się w wiejskiej szkole podstawowej, więc wszyscy mogli na mnie poczekać.  Pracę pisałam bardzo pobudzona, a adrenalina najwyraźniej była dobrym dopingiem i pozwoliła mi przejść do kolejnego etapu. Tak zaczęła się moja przygoda z książkami, które nie tylko zaczęłam czytać, ale także rozumieć i przestałam postrzegać jako zło konieczne. 

[3,7,10]

W szkole podstawowej nie lubiłam czytać. Nic nie rozumiałam, czytałam książki nie zapamiętując żadnego faktu, żadnego wątku.  Gdy trzeba było opowiadać fabułę, miałam ochotę się rozpłakać. Nauczyciele oskarżali mnie, że nie czytałam, a ja po prostu miałam w głowie wielką dziurę, gdy trzeba było wstać i mówić. Nawet w przypadku Dzieci z Bullerbyn nie umiałam się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[5, 4, 3]
Jestem zadowolona z tego powodu, że moja przygoda z czytaniem książek rozpoczęła się dzięki mojej mamie. Miałam wówczas 3 lata, kiedy mi czytała wybrane przez siebie książki. Z opowieści mamy wywnioskowałam, że bardzo lubiłam słuchać, o czym mi czyta. Z tego, co pamiętam, była to książka w twardej oprawie autorstwa Pana Mariana Falskiego. Podobało, mi się jak mama pokazywała mi ilustracje, opowiadała, co znajduje się na nich. Po przeczytaniu książki uwielbiałam odtwarzać z pamięci postacie, o których czytała mi wcześniej mama. Uważam, że wczesne czytanie pomogło mi w zapamiętywaniu to, co w książce jest najważniejsze, o czym ona jest oraz jakie występują, w niej nazwy nowych dla mnie, jako małego dziecka słów. Dziadkowie najczęściej czytali mi Pismo Święte. Dawali mi oni wspólnie świadectwo wiary. Babcia modlitwą. Dziadek głośnym czytaniem. Lubił rozważanie danego czytanego tekstu i zaznaczał, zawsze na której stronie kończył czytać, zanim położy się spać. Piękne wspomnienie.

[5, 4, 3]
Jestem zadowolona z tego powodu, że moja przygoda z czytaniem książek rozpoczęła się dzięki mojej mamie. Miałam wówczas 3 lata, kiedy mi czytała wybrane przez siebie książki. Z opowieści mamy wywnioskowałam, że bardzo lubiłam słuchać, o czym mi czyta. Z tego, co pamiętam, była to książka w twardej oprawie autorstwa Pana Mariana Falskiego. Podobało, mi się jak mama...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[2] [8] [7]

Pierwsza książka, a zarazem moja pierwsza lektura szkolna, która najlepiej zapadła mi w pamięć była czytana właśnie z dziadkiem. Była to "Zaczarowana zagroda" Centkiewiczów. Pamiętam do dzisiaj jak bardzo denerwowałam się, że nie rozumiem początku tej książki i upierałam się przy nieczytaniu jej. Wtedy dziadek zadeklarował się, że przeczyta ją ze mną i tak też się stało. Następne lektury z chęcią czytałam już sama. :)

Nawet nie mam pojęcia, kiedy rozpoczęła się moja przygoda z czytaniem. Najpewniej była to zasługa mojego dziadka. Jest on bibliotekarzem. W szkole podstawowej spędzałam w bibliotece, w której pracował, bardzo dużo czasu. Dziadek często podsuwał mi książki (i czasem, choć obecnie rzadziej, nadal to robi), była to np. seria zaczynająca się od "Oto Lola!" Isabel Abedi. Podczas tych "wizyt" często pomagałam: układałam książki, pomagałam wybierać książki dla dzieci na wystawki, uczyłam dziadka korzystania z niektórych funkcji komputera, gdy sobie nie radził. Był to świetnie spędzony czas, który nadal dobrze wspominam. Choć obecnie zdarza mi się bywać w tej bibliotece, jest to niestety dość nieczęste.

[2] [8] [7]

Pierwsza książka, a zarazem moja pierwsza lektura szkolna, która najlepiej zapadła mi w pamięć była czytana właśnie z dziadkiem. Była to "Zaczarowana zagroda" Centkiewiczów. Pamiętam do dzisiaj jak bardzo denerwowałam się, że nie rozumiem początku tej książki i upierałam się przy nieczytaniu jej. Wtedy dziadek zadeklarował się, że przeczyta ją ze mną i tak też...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

  [8,4,10]Słabo pamiętam lektury przedszkolne, ale utkwiła mi w pamięci Haliny Szlayerowej „Kontiką do nikąd”, którą musiałem mieć w domu, bo bardzo dobrze pamiętam cudowne ilustracje. Inspirowana odkrywczym rejsem tratwy Kontika by udowodnić, że już starożytni mogli przemierzać oceany. To musiała mi czytać mama. Był też cykl „Poczytaj mi mamo”, w którym pewnie znalazły się krasnoludki Marii Konopnickiej. Kiedy w pierwszej klasie nauczyłem się czytać już nikt mnie nie musiał wyręczać. Pamiętam tylko jak tata podsuwał mi Arkadego Fiedlera „Kanada pachnąca żywicą” zwracając uwagę jak autor co nieco zmyślał, uatrakcyjniając tekst, abym to zastosował w swoich wypracowaniach. Tata sam czytał Stefana Żeromskiego „Syzyfowe prace”, w których polubiłem postać Andrzeja Radka jak dzielnie mierzył się z przeciwnościami losu. W podstawówce wpadłem w nałóg czytania zaniedbując szkołę, ale mama mnie dyscyplinowała chowając książki aż odrobiłem lekcje.

  [8,4,10]Słabo pamiętam lektury przedszkolne, ale utkwiła mi w pamięci Haliny Szlayerowej „Kontiką do nikąd”, którą musiałem mieć w domu, bo bardzo dobrze pamiętam cudowne ilustracje. Inspirowana odkrywczym rejsem tratwy Kontika by udowodnić, że już starożytni mogli przemierzać oceany. To musiała mi czytać mama. Był też cykl „Poczytaj mi mamo”, w którym pewnie znalazły się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[7,3,2]
 Zasadził…dziadek…rzepkę…w ogrodzie… I tak w kółko, setki
 razy, aż zasnę. Moja matka pewnie dostawała już mdłości od czytania tego
samego, ale co zrobić na uparte dziecko. I w dodatku dziecko o specyficznych łóżkowych
wymaganiach: książka zamiast pluszaka. Tak, książka, owszem, do tulenia. Ze
spania z książką wyrosłam, ale z miłości do czytania jeszcze mi się nie udało.
Być może dlatego, że książki miałam pod nosem od zawsze. Rodzic pracujący w
bibliotece, to marzenie każdego książkoholika, a ja jestem tym dzieckiem
szczęścia. Zapach książek, dorastanie wśród uginających się regałów i zabawa w
bibliotekarkę… Miałam nawet swój własny katalog, powiększający się księgozbiór
i zacięcie do ponaglania niesfornych czytelników! Mama nadal podsuwa mi ciekawe egzemplarze. A ja? Widząc
 kolorowe okładki, jakbym na nowo wracała do dzieciństwa…  

[7,3,2]
 Zasadził…dziadek…rzepkę…w ogrodzie… I tak w kółko, setki
 razy, aż zasnę. Moja matka pewnie dostawała już mdłości od czytania tego
samego, ale co zrobić na uparte dziecko. I w dodatku dziecko o specyficznych łóżkowych
wymaganiach: książka zamiast pluszaka. Tak, książka, owszem, do tulenia. Ze
spania z książką wyrosłam, ale z miłości do czytania jeszcze mi się nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[7] [1] [4] 
 W świat książek wprowadzili mnie rodzice, z inicjatywy mojej mamy. Gdy jeszcze nie umiałam czytać przed snem tata rozczytywał się dla mnie i mojego rodzeństwa. Były tam książki takie jak „Jaś i Małgosia”, „Kopciuszek”, „Przygody krasnala Hałabały”, ”Boży roczek”, „O wróbelku Elemelku”, „Urwis Packo” czy „Przygody kota Filemona”. Gdy uczyłam się czytać to mama siedziała ze mną i ćwiczyła czytanie. Mama też zaszczepiła mi miłość do „Baśni” Andersena. Pamiętam jak często powtarzała, że najlepszy prezent jaki dostała to książka. Kiedyś droga i luksusowa rzecz, jeszcze w materiałowej okładce. Babcia z dziadkiem jakoś nie zajmowali się edukacją wnuków, bardziej dbali byśmy byli przyzwoici i
pracowici. A teraz, z mojego rodzeństwa, czyta kto może, bo czas mu na to pozwala. Każdy z nas przechowuje książki, do których ma sentyment oraz nadzieję wrócić.  

[7] [1] [4] 
 W świat książek wprowadzili mnie rodzice, z inicjatywy mojej mamy. Gdy jeszcze nie umiałam czytać przed snem tata rozczytywał się dla mnie i mojego rodzeństwa. Były tam książki takie jak „Jaś i Małgosia”, „Kopciuszek”, „Przygody krasnala Hałabały”, ”Boży roczek”, „O wróbelku Elemelku”, „Urwis Packo” czy „Przygody kota Filemona”. Gdy uczyłam się czytać to mama...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

  [1] [6] [9]Droga Babciu i Dziadku!Na początku mojego listu chciałabymWam serdecznie za wszystko bardzo podziękować i chociaż nie ma Was już ze mną, tęsknie i pamiętam o Was.To Wy wprowadziliście mnie w światzainteresowania literaturą i nauką czytania. To dzięki Wam idąc do przedszkola w wieku 5 lat umiałam już pięknie,  płynnie czytać. Pamiętam te dni kiedy rodzice byli w pracy , a ja z Wami- dziadkami nie potrafiłam się nudzić. Wspólne gry w karty z Babcia, spacery z Dziadkiem i nie odłączna herbatka, którą musiałam mieć robioną bardzo często z dużą zawartością cukru to „coś” co zostanie ze mną do końca życie. Pamiętam jazdy różowym rowerkiem wokół stołu i wspólne opowiadania. Najważniejsze to poznawanie literek i rozwijanie zainteresowań czytelniczych. Uczyliśmy się liter z książki „Litery. Nauka czytania”  Ewa i Feliks Przyłubscy oraz poznawaliśmy „Baśnie” Andersana oraz czytaliśmy komisky o Kaczorze Donaldzie.   KochamWas                                       Kinga  

  [1] [6] [9]Droga Babciu i Dziadku!Na początku mojego listu chciałabymWam serdecznie za wszystko bardzo podziękować i chociaż nie ma Was już ze mną, tęsknie i pamiętam o Was.To Wy wprowadziliście mnie w światzainteresowania literaturą i nauką czytania. To dzięki Wam idąc do przedszkola w wieku 5 lat umiałam już pięknie,  płynnie czytać. Pamiętam te dni kiedy rodzice byli w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej