Z moją miłością do książek to bardzo śmieszna historia,  bo jak byłam mała to uwielbiałam jak czyta mi Mama, ale sama nienawidziłam czytać, bo wstydziłam się tego, że słabo czytam na głos. Na szczęście Mama się nie zniechęcała i co rusz kupowała mi nowe książeczki, dzięki czemu pokochałam czytanie na maksa. A gdzie tu Babcia I Dziadek? ano moje ulubione "Baśnie braci Grimm " Mama czytała mi u Babci na wakacjach 😊

Z moją miłością do książek to bardzo śmieszna historia,  bo jak byłam mała to uwielbiałam jak czyta mi Mama, ale sama nienawidziłam czytać, bo wstydziłam się tego, że słabo czytam na głos. Na szczęście Mama się nie zniechęcała i co rusz kupowała mi nowe książeczki, dzięki czemu pokochałam czytanie na maksa. A gdzie tu Babcia I Dziadek? ano moje ulubione "Baśnie braci Grimm...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[1, 3, 5] 
U mnie miłość do czytania pojawiła się dosyć późno, bo dopiero w szkole podstawowej. To moja wychowawczyni i jednocześnie nauczycielka języka polskiego pokazała mi świat książek. To ona nauczyła mnie czytać, a w późniejszych klasach polecała książki, które czytałam po nocach z wypiekami na twarzy. Dzięki niej w późniejszym czasie nigdy nie miałam problemu z lekturami szkolnymi, nawet przeczytałam obszerną Lalkę, która była dla moich rówieśników koszmarem.Dzięki niej odkryłam świat fantastyki, kryminału. I to ona powiedziała mi, gdzie mogę pójść z rodzicem założyć kartę biblioteczną do wypożyczalni dla dzieci. Później zostałam stałym bywalcem wypożyczalni dla dorosłych. Chciałabym, żeby w polskim szkolnictwie było więcej takich zapaleńców literatury… ludzi, którzy zarażają swoimi pasjami, a mniej nudnego, suchego przekazu, którego młodym ludziom nie chce się słuchać.

[1, 3, 5] 
U mnie miłość do czytania pojawiła się dosyć późno, bo dopiero w szkole podstawowej. To moja wychowawczyni i jednocześnie nauczycielka języka polskiego pokazała mi świat książek. To ona nauczyła mnie czytać, a w późniejszych klasach polecała książki, które czytałam po nocach z wypiekami na twarzy. Dzięki niej w późniejszym czasie nigdy nie miałam problemu z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[6, 9, 10]
Mam 8 lat. Właśnie wskoczyłam pod kołdrę po ciepłej kąpieli. Teraz czekam aż przyjdzie do mnie babcia i usiądzie na moim łóżku. Dziś 13 dzień roku, więc otwieramy książkę na 13 bajce. Główny bohater Pajacyk Laryfary znajduje kufer pełen królików. Wczoraj czytałyśmy bajkę o Lalce na Dobranoc, a za 5 dni czeka mnie przygoda z Zającem i Jeżem, którzy urządzili wyścig. Moja babcia robi pyszne racuchy, potrafi przyszyć guzik albo koralik do sukienki, ale najlepiej to chyba jednak czyta bajki. Potrafi zmieniać głosy, zwalniać tempo czytania, a czasem nawet szeptać. Do czytania zawsze zakłada grube okulary w drobne lamparcie cętki. Gasimy światło w pokoju i zapalamy małą lampkę stojącą na półce nad moim łóżkiem. Obok lampki stoją też książki, a wśród nich moja ulubiona Bajki i opowiastki na 365 wieczorów[bookLink]88477|Bajki i opowiastki na 365 wieczorów[/bookLink], a to oznacza, że czeka mnie cały rok wieczorów z babcią i książką.
Może jutro zamienimy się z babcią i to ja spróbuję przeczytać jej 14 bajkę. 

[6, 9, 10]
Mam 8 lat. Właśnie wskoczyłam pod kołdrę po ciepłej kąpieli. Teraz czekam aż przyjdzie do mnie babcia i usiądzie na moim łóżku. Dziś 13 dzień roku, więc otwieramy książkę na 13 bajce. Główny bohater Pajacyk Laryfary znajduje kufer pełen królików. Wczoraj czytałyśmy bajkę o Lalce na Dobranoc, a za 5 dni czeka mnie przygoda z Zającem i Jeżem, którzy urządzili...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[6,9,1]
W naszym rodzinnym domu książki były obecne cały czas, ale najbardziej lubiłem gdy czytał mi je dziadek. Przychodził do nas zawsze elegancko ubrany w soboty i spędzał dzień ze mną i starszym bratem. Co prawda po takim dniu zabaw jego nieskazitelny garnitur był lekko "wymięty", ale kto by tam wtedy o tym myślał! A co nam czytał? Głównie Klechdy domowe oraz różne baśnie i legendy. Babcia zawsze mówiła, że jesteśmy za mali na takie lektury, ale dziadek wiedział lepiej ;D A nas oczywiście te książki fascynowały, bo tyle się w nich działo! Czarownice, strzygi czy inne utopce rozbudzały naszą wyobraźnię no a sam dziadek miał taką fantazję, że do każdej historii zawsze lubił dodać coś od siebie czym wzbudzał nasz podziw i zachwyt. To były niezapomniane chwile, bo spędzane z kimś bliskim dla kogo byliśmy ważni i kto chciał cały swój wolny dzień poświęcać właśnie nam. 

[6,9,1]
W naszym rodzinnym domu książki były obecne cały czas, ale najbardziej lubiłem gdy czytał mi je dziadek. Przychodził do nas zawsze elegancko ubrany w soboty i spędzał dzień ze mną i starszym bratem. Co prawda po takim dniu zabaw jego nieskazitelny garnitur był lekko "wymięty", ale kto by tam wtedy o tym myślał! A co nam czytał? Głównie Klechdy domowe oraz różne...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

  [3,7] Czytać potrafiłam chyba od zawsze. Starszy brat odrabiał lekcje, coś pisał w zeszytach, przeglądał podręczniki.  Zamęczałam go, pytając. Nagle okazało się, że pięcioletnie, marudne stworzenie potrafi czytać. Pamiętam to, że litery dawały mi dar przejścia do innego świata. Szukałam literek, napisów, różnych tekstów. W starym domu dziadków odkryłam na strychu duży, szary worek. A w nim prawdziwe skarby! Kilka roczników „Przyjaciółki” z lat 60. Wkrótce znalazłam jeszcze większy skarb! Tak pięknie grubą książkę! Była zatknięta pod strzechą. „Wojna i pokój”. Pamiętam jedynie samą czynność czytania.
Czytałam, przewracałam kartki, głodna, głodna… Nie pamiętam wiele z treści,  wiem, że niczego nie rozumiałam. Chłonęłam tekst, jakbym zaczęła oddychać czymś wyjątkowym. Kilkuletnia dziewczynka z małej, zwyczajnej wsi odkryła niezwykłą krainę. Potem babcia kupiła mi wiersze Mickiewicza.
 Potem kolejne książki. Zaczął się dla mnie cały świat!
  

  [3,7] Czytać potrafiłam chyba od zawsze. Starszy brat odrabiał lekcje, coś pisał w zeszytach, przeglądał podręczniki.  Zamęczałam go, pytając. Nagle okazało się, że pięcioletnie, marudne stworzenie potrafi czytać. Pamiętam to, że litery dawały mi dar przejścia do innego świata. Szukałam literek, napisów, różnych tekstów. W starym domu dziadków odkryłam na strychu duży,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[2,5,6]. Skąd moja miłość do książek? Z potrzeby chwili, którą wymusiło życie.  Od urodzenia. cierpię na bardzo popularną chorobę przewlekłą. Większość mojego dzieciństwa spędziłam na szpitalnych oddziałach i sanatoriach. Niestety w tych bardzo ekscytujących wizytach nie mogli mi towarzyszyć rodzice i dziadkowie.  Bo pracowali na moje "wycieczki"( zawsze w to samo miejsce) i " cukierki"( bardzo rzadko smaczne) i opiekowali się moim młodszym rodzeństwem.  Dlatego gdy miałam 4 latka nauczyli mnie czytać, bo jak ktoś mądry, kiedyś powiedział "kto czyta, żyje nie raz  a wiele razy". A swoje szczególne miejsce ma w tym procesie moja babcia. Babcia dając mi w prezencie książki mówiła " o to twoja nowa przygoda", a jak kończyłam czytać pytała " gdzie i z kim byłaś tym razem? " Godzinami opowiadałam o  swoich przygodach, romansach z głównym bohaterem i marzeniach, które spełniły się tylko dzięki literaturze.  Posiedzenia na inhalacjach, nudne oczekiwania w kolejkach i posiedzenia szpitalne to zawsze inną książka. Tyle ich było, że trudno mi powiedział która była pierwsza.   Dziś jestem dorosła, ale nadal główny bohater jest moim mężem, serce mi staje gdy ktoś umiera i śmieję się jak głupia gdy jest Happy End i płaczę gdy go brak. I nikt nie rozumie tych moich książkowych dziwactw lepiej niż babcia ❤️ ( która nie raz pomagała mi chować przed mamą "niemoralną literaturę" i pocieszała po śmierci ukochanego bohatera😉.) Szczególnym sentymentem darzymy obie Tomka Wilmowskiego- wspaniałego łowcę dzikich zwierząt. Miło nam było nie tak dawno wyruszyć z nim w podróż po latach do zimnej Alaski. 🙂A także Harrego Pottera, do którego świata dostałam zaproszenie Babciną Pocztą w 11 urodziny. Niestety   role na scenie życia czasami się odwracają. Teraz moja babcia jest tą chorą, a ja tą która przynosi książki. Zawsze kiedy się żegnamy mówię "babciu ta książka nie może być naszą ostatnią"  Na co babcia odpowiada ze swoim ciągle żywym błyskiem w oku " Dopóki będziesz czytać ty, a potem twoja córka to żadna książka nigdy nie będzie naszą ostatnią." 

[2,5,6]. Skąd moja miłość do książek? Z potrzeby chwili, którą wymusiło życie.  Od urodzenia. cierpię na bardzo popularną chorobę przewlekłą. Większość mojego dzieciństwa spędziłam na szpitalnych oddziałach i sanatoriach. Niestety w tych bardzo ekscytujących wizytach nie mogli mi towarzyszyć rodzice i dziadkowie.  Bo pracowali na moje "wycieczki"( zawsze w to samo miejsce)...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[10,7,3] Trzaskający styczniowy mróz za oknem, szczęśliwie nie docierał do mojego pokoju, pogrążonego w skąpym świetle nocnej lampki przy łóżku. Nie mogłem zasnąć. Zmęczonymi oczami śledziłem wolne ruchy babci, która sięgnęła do brązowej, wysłużonej torebki leżącej przy łóżku. Nie będę konfabulować na potrzeby konkursu - nie wiem i zapewne nigdy się nie dowiem jaką książkę czytała - wspomnienie tego wieczoru pozostanie za to we mnie na zawsze. Mając może 5 lat i spędzając noc bez rodziców ( lata 90 i obowiązkowa zabawa karnawałowa)bez dwóch zdań czułem się niepewnie. Zasnąłem późno, ale zdążyłem zarejestrować, że po długiej lekturze niewielkiej książki w czarnej, skórzanej oprawie, babcia sięgnęła po różaniec i zgasiła lampkę. Jedno z najwcześniejszych wspomnień mojego życia, starsza już kobieta, leżąc w koszuli nocnej czyta w łóżku na koniec pracowitego dnia, tak po prostu, zwyczajnie. Tylko tyle i aż tyle. Do zobaczenia Babciu, liczę, że utniemy sobie jeszcze kiedyś niejedną ciekawą pogawędkę w  niebiańskiej bibliotece. 

[10,7,3] Trzaskający styczniowy mróz za oknem, szczęśliwie nie docierał do mojego pokoju, pogrążonego w skąpym świetle nocnej lampki przy łóżku. Nie mogłem zasnąć. Zmęczonymi oczami śledziłem wolne ruchy babci, która sięgnęła do brązowej, wysłużonej torebki leżącej przy łóżku. Nie będę konfabulować na potrzeby konkursu - nie wiem i zapewne nigdy się nie dowiem jaką książkę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[3,7,10] Wstyd przyznać, ale u mnie w domu literatura nie była rozchwytywanym towarem. Jedyną osobą, która lubiła czytać, byłem ja. Kiedyś, desperacko spragniony spisanych przygód, przeszukiwałem chałupę niczym heroinista na głodzie, i wreszcie znalazłem: "Maskę" Lema, którą – uwaga – moja Babcia dostała od brygadzisty za "wzorową pracę i godną naśladowania postawę obywatelską". Piękny, kompletnie zżółknięty egzemplarz. Przyznaję się – nie pamiętam dlaczego, ale lektury nie dokończyłem. 
Jakieś dwadzieścia lat później, moja przyszła żona wyłapała mnie z tłumu, kiedy czytałem tę książkę.
Dziś ta sama kobieta leży obok mnie, kiedy ja spisuję tę przewrotną historię. Dlaczego przewrotną? Bo do dziś nie doczytałem "Maski" Lema, mimo że ona także leży blisko – na półce, metr ode mnie.
Choć czytelnictwo kocham i zaciekle praktykuję, to coś czuję, że muszą minąć kolejne dekady, albo nawet pokolenia, zanim ten osobliwy egzemplarz "Maski" zostanie doczytany.
 

[3,7,10] Wstyd przyznać, ale u mnie w domu literatura nie była rozchwytywanym towarem. Jedyną osobą, która lubiła czytać, byłem ja. Kiedyś, desperacko spragniony spisanych przygód, przeszukiwałem chałupę niczym heroinista na głodzie, i wreszcie znalazłem: "Maskę" Lema, którą – uwaga – moja Babcia dostała od brygadzisty za "wzorową pracę i godną naśladowania postawę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[1,10,8] Miłość do książek zapoczątkowali moi rodzice, ponieważ wychowywałam się w domu, w którym było bardzo dużo książek w bibliotece. Nie należeliśmy do ludzi majętnych, ale pamiętam, że na książki rodzice potrafili wydać przysłowiowe ostatnie pieniądze. Gdy nie umiałam czytać, książki czytała mi głownie mama, a potem starsza siostra, ale bardzo szybko się nauczyłam i zaczęłam robić to sama.  Dzieliłam swój pokój z siostrą i pamiętam jak często czytałyśmy późno pod kołdrą przy latarce. Moją ulubioną zabawą było znajdowanie danej książki, gdyż znałam położenie każdej z nich, a ponieważ moi rodzice bardzo dużo książek pożyczali innym, to bawiłam się w panią bibliotekarkę, zapisywałam w zeszycie kto , kiedy i jakie książki wypożyczył, ale najlepsza zabawa była, gdy je oddali i mogłam je odłożyć na swoje miejsce. Teraz posiadam swoja prywatną, dużą bibliotekę, a w odnajdywanie tytułów książek bawi się mój najmłodszy syn.

[1,10,8] Miłość do książek zapoczątkowali moi rodzice, ponieważ wychowywałam się w domu, w którym było bardzo dużo książek w bibliotece. Nie należeliśmy do ludzi majętnych, ale pamiętam, że na książki rodzice potrafili wydać przysłowiowe ostatnie pieniądze. Gdy nie umiałam czytać, książki czytała mi głownie mama, a potem starsza siostra, ale bardzo szybko się nauczyłam i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej