„I być może właśnie dlatego usłyszał jeszcze jeden dźwięk, coś jak kwilenie. Ten głos dochodził zza ciała kobiety, coś potwornego w tych okolicznościach.

Wyrwał się z letargu i rzucił w tamtym kierunku.

Oparty o ciało matki siedział malutki, może dwuletni chłopczyk.

I płakał”.

Z niekłamaną przyjemnością sięgnąłem po najnowszą powieść Jędrzeja Pasierskiego pod tytułem „Źródło” – siódmy już (tak, tak, siódmy) tom serii z komisarz Niną Warwiłow. Ukazała się ona – jak wszystkie poprzednie – nakładem Wydawnictwa Czarne. Jestem pewien, że autora nie trzeba specjalnie przedstawiać. Swoim kryminalnym cyklem Pasierski zdobył sobie rzesze fanów, przyniósł mu on również liczne nagrody. Jednym słowem – czytelnicy pokochali Ninę. Do jej wielkich miłośników zaliczam się także ja sam, choć przed lekturą „Źródła” czułem lekki niepokój. Czy autor sobie poradzi? Wszak to już siódmy tom, co może być ułatwieniem i obciążeniem jednocześnie. Każdy czytelnik ma już tak naprawdę swój obraz Niny i swoje jej wyobrażenie. Czy okażą się one tożsame z zamysłem pisarza? Gdzie tym razem spotkamy Ninę? Wreszcie pytanie równie ważne – co słychać w jej życiu prywatnym?

Jednak po skończonej lekturze stwierdzam, że wszystkie te wątpliwości okazały się zupełnie bezpodstawne. „Źródło” to kryminał pod każdym względem rewelacyjny. Podkreślam jeszcze raz – pod każdym względem. Z prawdziwą przyjemnością przyznaję dziesięć gwiazdek – tak podpowiada mi moje czytelnicze i recenzenckie serce. Jędrzej Pasierski jest absolutnie w pisarskiej formie. Widać wyraźnie, że pisanie tej książki sprawiało mu przyjemność. To gawędziarz, którego chciałoby się czytać i czytać, i czytać. Ponieważ recenzuję wszystkie tomy serii, to z prawdziwą satysfakcją stwierdzam, że w „Źródle” jest wreszcie dużo Niny, którą bardzo lubię. Mam słabość do tej bohaterki. Ta policjantka z trochę pogmatwanym życiem jest zwyczajna i w tym tkwi prawdopodobnie cały jej urok. Nie jest alkoholiczką, nie ćpa, nie jest uzależniona. Piszę o tym, bo coraz trudniej o takich bohaterów kryminałów, zwyczajnie zwykłych. Dziś policjant w kryminale pije dzień i noc, ewentualnie zażywa prochy i w międzyczasie jakoś chwyta zabójcę, będąc na ciągłym kacu. Brawo, że Pasierski nie kontynuuje tego trendu, który bardzo mi się nie podoba. Tymczasem Nina po prostu „pyta i słucha”.

Siedem tomów sprawiło, że jest dla mnie jak dobra koleżanka, na której odwiedziny czeka się z niecierpliwością, by wreszcie, widząc zapowiedź kolejnego tomu, móc powiedzieć: „Nina, stęskniłem się za tobą. Opowiadaj, co tam u ciebie”. I Nina opowiada, a właściwie opowiada Jędrzej Pasierski, i robi to w kapitalnym stylu. Po raz kolejny udowadnia, że umie wydobywać z górskich miejscowości coś takiego, że podczas lektury kilkukrotnie miałem ochotę wsiąść do pociągu i pojechać z Krakowa do Nowego Sącza. Uprzedzając ewentualne zarzuty, powiem, że wszystkie te pochwały pod adresem recenzowanej książki i autora nie są na wyrost. Czasem Pasierskiego lekko krytykowałem, prosiłem o więcej. To więcej dostaliśmy w „Źródle”. W moim prywatnym rankingu ta część bije się o miano najlepszej. Po raz kolejny okazuje się, że Nina (i autor) najlepiej czuje się w górskim klimacie. Oczywiście nie oznacza to, że Jędrzej Pasierski nie może nas jeszcze czymś zaskoczyć w kolejnych tomach. Szczerze na to liczę.

O fabule tym razem będzie pokrótce. W Beskidzie Sądeckim zostaje znalezione ciało znanego podróżnika i jego żony. Morderca rozpłynął się niczym duch. Do sprawy zostaje przydzielona Nina Warwiłow, która przyjeżdża do doliny Popradu. Nina jest sama – jej córka jest z dziadkami na wakacjach. Jest sama także w relacjach damsko-męskich. Jednym słowem otrzymujemy sto procent Niny i bardzo mi się to podoba. Chociaż czy można mówić o kobiecie, że jest sama w stanie błogosławionym?

Nina szybko przekonuje się, że nie będzie to łatwe śledztwo. Lokalne społeczności pilnie strzegą swoich sekretów. Warwiłow jest „obca”, co jest dla niej atutem i obciążeniem jednocześnie. Śledztwo sięga od Nowego Sącza po opuszczone hale i rozpadające się bacówki, które są niemym świadkiem wszystkiego, co zaszło. Teraz i w przeszłości. Dlaczego Łazęga musiał zginąć? Czy był przypadkową ofiarą, czy wręcz przeciwnie? Jakie sekrety skrywa opiekun górskiego schroniska wraz z nastoletnią córką? Co wspólnego z tym wszystkim ma pasterz, który znalazł ciała ofiar? Górska społeczność – jakkolwiek różna – zgodna jest co do tego, że trzeba chronić swoich. Czy ktoś odważy się przerwać zmowę milczenia? Czy ktoś podrzuci Ninie trop, tak bardzo jej potrzebny? Czy komisarz Warwiłow potwierdzi po raz kolejny swoją sławę, która zdaje się kroczyć przed nią?

Według mnie „Źródło” to powieść kompletna. Doskonałe kreacje bohaterów, lokalny koloryt i tło społeczno-obyczajowe sprawiają, że lektura tego kryminału jest prawdziwą przyjemnością. Jest kryminalna zagadka, jest groza, jest wreszcie humor i są trafne socjologiczne spostrzeżenia – choćby te dotyczące napięcia między miastem a wsią, życiem „jak dawniej” a cywilizacją. Zakończę tę recenzję parafrazą słów pewnej popularnej piosenki: pani Nino, kocham panią! Wszystko.

Wojciech Sobański