Spodobała mi się książka Sama Keana o DNA, dlatego szybko po jej przeczytaniu sięgnęłam po Znikającą łyżeczkę. Ta druga mnie jednak rozczarowała przez pojawiające się w treści błędy, chaotyczną narrację, zbyt wielką ilość niepotrzebnych dygresji i wcale nienajlepsze tłumaczenie chemicznych zagadnień.

I tak jeden z bardziej rażących błędów znalazł się w rozdziale czwartym. Przy meteorytach autor pisze, że w większości składają się z czystego żelaza i dalej, że „nie było uranu, który rozpadając się do ołowiu, zmienił proporcje jego izotopów”. Nawet krótka wizyta u wujka Google’a dowodzi, że akurat uranu w meteorytach nie brakuje. Zresztą cały ten rozdział jest napisany „po łebkach” i bez ładu i składu.

Rozumiem wspomnienie o początkach wszechświata i życiu gwiazd dla zrozumienia genezy pierwiastków, ale dotyczący tego fragment jest tak chaotycznie i nieprzejrzyście napisany, że wątpię, aby ktoś faktycznie po jego przeczytaniu posiadł uporządkowaną wiedzę. Nałapałam więcej nielogiczności w wywodzie, co nie znaczy, że autor nie wie co pisze, ale że prowadzi wywód w niekoniecznie właściwy sposób.

Liczyłam przede wszystkim na książkę o pierwiastkach i ich właściwościach. Świetne bywają w „Znikającej łyżeczce” ciekawostki – jak choćby związane z tytułową łyżeczką – ale w zdecydowanej większości Sam Kean tonie w dygresjach. W innym rozdziale mamy całkiem spory fragment o I wojnie światowej i kwestiach wojskowych oraz politycznych, co absolutnie nie jest koniecznie, a do tego strasznie irytujące jest to, jak autor próbuje moralizować i ocenia strony konfliktu. Jako historyk cenię sobie suche fakty i pozostawienie czytelnikowi do oceny poszczególne wydarzenia. Holocaust chyba w każdym wzbudza odrazę, więc poświęcenie w książce o chemii paru akapitów na piętnowanie nazistów trąci strasznym banałem.

Za mało tutaj chemii, jak dla mnie, a za dużo niezwiązanych z tematem historyjek. Oczywiście, pokazuje to, że autor jest osobą bardzo oczytaną, ale wolałabym w publikacji popularnonaukowej więcej merytoryki, a mniej gawędziarstwa.

Spodobała mi się książka Sama Keana o DNA, dlatego szybko po jej przeczytaniu sięgnęłam po Znikającą łyżeczkę. Ta druga mnie jednak rozczarowała przez pojawiające się w treści błędy, chaotyczną narrację, zbyt wielką ilość niepotrzebnych dygresji i wcale nienajlepsze tłumaczenie chemicznych zagadnień.

I tak jeden z bardziej rażących błędów znalazł się w rozdziale czwartym....