Zupełnie nie wiem, gdzie podziała się Pani-Gałuszkowa magia, która tak ujęła mnie w jej innych książkach. Trudno powiedzieć, by w "Zmowie byłych żon" wyczuwalny był choćby cień tego wszystkiego, co oczarowuje przy lekturze "Gdybyś mnie kochała" lub "Złotego snu". Tam była jakaś taka... cudowność, czar niezwykły i niesamowita siła - zarówno bohaterek, jak i samej opowieści. Tymczasem historia w tej książce cały czas jakby stoi na progu tego wszystkiego, obiecuje, że już za chwilę czytelnik znów wkroczy do tego wspaniałego świata, ale do końca słowa nie dotrzymuje i po odwróceniu ostatniej stronicy czuje się tylko straszliwe rozczarowanie i niedosyt. A także ulgę. Tak, mniej więcej od połowy książki niecierpliwiła mnie ta nieco rozmemłana i nie przynosząca żadnego zachwyconego "Aaaach!" opowieść, i przyłapałam się na tym, że guzik mnie obchodzi dalszy los głównych bohaterek. Powiem więcej, wydały mi się okropnie niedojrzałe i zwyczajnie głupie - w swoim bezmyślnym najczęściej gadulstwie, niedowarzonych pomysłach, hałaśliwości, niepotrzebnej uszczypliwości. To nie były kobiety, z którymi chętnie usiadłabym w letnie popołudnie w ogrodzie i porozmawiała o życiu, czując, jak wiele możemy sobie nawzajem dać.
Książkę od razu "uwolniłam" i staram się jak najszybciej o niej zapomnieć. Mam nadzieję, że to tylko wypadek przy pracy i te powieści Jeromin-Gałuszki, których jeszcze nie znam, znów przyniosą mi chwile prawdziwej czytelniczej przyjemności.

Zupełnie nie wiem, gdzie podziała się Pani-Gałuszkowa magia, która tak ujęła mnie w jej innych książkach. Trudno powiedzieć, by w "Zmowie byłych żon" wyczuwalny był choćby cień tego wszystkiego, co oczarowuje przy lekturze "Gdybyś mnie kochała" lub "Złotego snu". Tam była jakaś taka... cudowność, czar niezwykły i niesamowita siła - zarówno bohaterek, jak i samej opowieści....