Był jeden taki rok, gdy zaczytywałam się w komiksach jak szalona. Nie tylko często sięgałam po ten konkretny gatunek, ale też byłam w stanie z miejsca wymienić kilku takich twórców i kilka publikacji, które na równi z wielkimi powieściami walczyły o tytuły najlepszych i najbardziej zaskakujących lektur tamtego okresu. Niestety w tym roku, podobnie jak w przypadku literatury skandynawskiej, ktoś zaciągnął u mnie hamulec ręczny. Niewiele mi się podobało, mało było premier, na które czekałam, a gdy już po nie sięgałam, to ostatecznie zdarzało mi się kręcić nosem.

Ale oto nadszedł on. Cały na biało, autor, który na polu powieści graficznych jeszcze nigdy mnie nie zawiódł. A zachwycił mnie już wielokrotnie. Dlatego gdy Kultura Gniewu ogłosiła, że nowy komiks Paco Roki pojawi się jeszcze w tym roku, to nie miałam wątpliwości, że nie tylko po niego sięgnę, ale też, że to może być właśnie on – najlepszy komiks tego roku.

Paco Roca brał się już za rozmaite tematy, zawsze poruszając jakąś wrażliwą strunę w moim serduchu. A to śmierć ojca, historia Hiszpanii czy połączenie obu tych tematów, czyli życie normalnej rodziny w trakcie hiszpańskiej dyktatury. Byłam naprawdę ciekawa, za co tym razem zabierze się autor i z jakiego powodu przez następne dwa tygodnie będzie mnie wszystko wewnętrznie bolało.

Poznajcie Emilia, poczciwego starszego pana, który ostatnimi czasy zaczyna… zapominać. Gdzie co postawił, co ma zaplanowane na resztę dnia, gdzie ma pójść, i czy wziął już leki, które musi brać. Ostatecznie jego syn, kierując się własną wygodą i chęcią zadbania o ojca, zapewnia mu pokój w domu spokojnej starości. Tam Emilio poznaje swojego współlokatora Miguela, którego pamięć w ogóle nie szwankuje w odróżnieniu od jego kompasu moralnego, ponieważ swoją bystrość umysłu wykorzystuje on czasami przeciwko innym pensjonariuszom, dla własnych korzyści. Ta dwójka będzie musiała nauczyć się żyć razem, a także radzić sobie z pogarszającym się zdrowiem Emilia.

Nie będę ukrywać, trafił mnie ten komiks prosto w serce. I możliwe, że to dlatego, że problem demencji i Alzheimera nie jest mi obcy, ale będę uparcie stać i krzyczeć, że to po prostu znakomity komiks. Paco Roca w minimalistyczny, bo ograniczający się do kilku ilustracji i zdań sposób potrafi oddać zagubienie, w które wpędza ta choroba, strach i wściekłość, które powoduje. To taka historia, która potrafi zasiać gdzieś z tyłu głowy malutkie ziarnko lęku co do przyszłości.

To taki komiks, który poleciłabym każdemu. Właściwie większość komiksów tego autora poleciłabym każdemu. Ciężko mi znaleźć drugiego takiego, który potrafi przedstawić rzeczywistość w tak prosty, a jednocześnie boleśnie prawdziwy sposób. Czytajcie dobre komiksy, czytajcie Paco Rocę.

Kinga Kolenda