Powieść efemeryczna, a jednak tak gęsta. Ulotna jak mgła, a jednak tak dusząca. Przepiękna, a jednak tak przejmująca przeszłością. To docieranie do samego miąższu bycia kobietą. Ten literacki mikroświat to moje ostatnie odkrycie. Jedno z nielicznych spotkań z literaturą serbską. Inne od innych. Moje zauroczenie trwa.
Słowa jak bukiet macierzyńskich uczuć, ale tych, które nie podlewane usychają, wydając owoce goryczy. Jest tu głęboko zakorzenione dzieciństwo, które wypuszcza swoje gałęzie i oplata nimi przyszłość. Nadaje jej kształt. Jest wilk, który pożera sny małej dziewczynki i ryba, która pływa w brzuchu, nie wiedząc o swoim istnieniu - narodziny przyszłej matki. Tępo brzmiące "tak", pod którym kryje się "nie", rodzinne tajemnice i krzywa fotografia. Samo życie? Sączące się rany?
To bez wątpienia nabrzmiałe od emocji strony. Obieranie soczystej brzoskwini, gęsia skórka i wielowymiarowa kobiecość. Bolesna, niechciana i naznaczona. Odrzucona przez matkę, dziedziczona przez córkę.
O tym, że tego tandemu zaplanować się nie da - miłości i cierpienia, a jednak jakby były nierozłączne. Zawsze krok w krok.
Przepiękny poetycki język, choć wciąż tu prozatorsko. Łapałam go w siebie zachłannie. Być może dlatego, że to bardzo moja stylistyka. Niby utkana z eteryczności, a jednak tak realna, osadzona na twardym gruncie. Na poszarpanym życiu, rozłupanych relacjach, które przecież powinny być łupiną, która ochrania. Ocala. Tu jest jednak inaczej. Książka daje do myślenia. Nie można przez nią przebiec, mimo swojej maleńkości, ale można do niej wracać, wciąż wracać.
______________
"Kręcimy się w kółko. Miłość nigdy nie zwycięża, uczy jedynie, że pod jej nieobecność płoną miasta. I potrafi dobić człowieka wspomnieniami, splądrować go od wewnątrz. Matka też chciała wyjechać. Na drugi koniec świata, gdzie ten człowiek...
Zerwała się straszna wichura. Zamknęłam okno.
Została w domu.
Ręce czasem się spotkają. Dotkną się. Splotą.
- Nie mogę Cię opuścić. Nasze palce są pędami wikliny, z których wypleciono świat."
______________
I wciąż się zastanawiam dlaczego takie perły nikną gdzieś w gąszczu wodorostów. Może dlatego, że trzeba wytężyć wzrok, wysilić się żeby dostrzec? Dostrzeżcie, proszę. www.zyj-bardziej.pl

Powieść efemeryczna, a jednak tak gęsta. Ulotna jak mgła, a jednak tak dusząca. Przepiękna, a jednak tak przejmująca przeszłością. To docieranie do samego miąższu bycia kobietą. Ten literacki mikroświat to moje ostatnie odkrycie. Jedno z nielicznych spotkań z literaturą serbską. Inne od innych. Moje zauroczenie trwa.
Słowa jak bukiet macierzyńskich uczuć, ale tych, które...