W kosmosie się dzieje… Jak to w space operach. Jako osoba z doktoratem z fizyki teoretycznej autor watek militarny opiera na solidnym podłożu SF i nie wykracza poza prawa fizyki (hmmm, teoretycznie).
Wewnętrzne konflikty ludzkości zgodnie z idiomem „humans suck”, obcy bardziej lub mnie niewspółpracujący (nie mylić ze „współpracujący”) z ludzkością. Akcja dynamiczna, w której wszystko, w jak najbardziej szerokim znaczeniu tego słowa, powiązane jest z dobrze znanym z poprzednich części Procarzem, czyli kapitanem Grangerem.
Ten tom skupia się na roli Grangera we wszechświecie i jego próbach odzyskania pamięci oraz genezie powstania dwóch humanoidalnych ras Findiri i Quiassi. Do tego w tle zapowiedź kolejnej ekspansji Roju. Każdy orze jak może czyli gra na własny rachunek. Wielość wątków toczących się równolegle wręcz przytłacza. Natomiast dla śledzących sagę od pierwszego tomu nie będzie tu większych zagwozdek.
Webb stworzył space operę w klasycznym, archaicznym wręcz stylu. Problem polega jednak na tym, że aktualnie wszystko kończy się na tomie 8. „Zagrożenie” kończy się mocnym cliffhangerem nakazującym wręcz kontynuację, zapowiedź anglojęzycznego wydania 9. tomu była na listopad 2021… Mamy czerwiec 2023, a zakończenia „trzeciej trylogii” nie widać na horyzoncie. Czyżby Webb skupił się na jakimś projekcie NASA (pewnie tajnym) i zarzucił pisanie?

W kosmosie się dzieje… Jak to w space operach. Jako osoba z doktoratem z fizyki teoretycznej autor watek militarny opiera na solidnym podłożu SF i nie wykracza poza prawa fizyki (hmmm, teoretycznie).
Wewnętrzne konflikty ludzkości zgodnie z idiomem „humans suck”, obcy bardziej lub mnie niewspółpracujący (nie mylić ze „współpracujący”) z ludzkością. Akcja dynamiczna, w...