Choć napisana zrozumiale, czyta się dość ciężko z uwagi na monotonię i nabożny ton. Mnogość wartości jakie można wynieść z tej pozycji uzależniona jest od wyrozumiałości czytelnika. Antyteista pewnie nie dotrwa do połowy. Czy muszę podkreślać, konieczność przeczytania wpierw Pisma Świętego?

Zawiodłem się nieco na warstwie filozoficznej, którą trzeba wyciągać spomiędzy pamiętnikowych wspomnień Św. Augustyna.

Nie żałuję lektury, ale wątpię abym jeszcze kiedyś zdecydował się na ponowne odczytanie całości.

Ciekawy fragment:
"Trójcę wszechmocną któż pojąć zdoła? Każdy o niej mówi - ale czy naprawdę o Niej? Niewiele jest takich dusz, które - mówiąc o Niej - wiedzą, co mówią. Spierają się i walczą, a przecież tylko w pokoju można Ją zobaczyć. Chciałbym, by ludzie dostrzegali w samych sobie i rozważyli trzy stany. Są one oczywiście bardzo odmienne od Trójcy, ale zastanowienie się nad nimi może być użytecznym ćwiczeniem, dzięki któremu zrozumieją i odczują, jak głęboka jest ta odmienność. Trzy te stany w nas to: być, wiedzieć, chcieć. Jestem, wiem i chcę. Jestem poznający i chcący. Wiem, że jestem i że chcę. Chcę być i wiedzieć. Trzy te stany przenika jedno nierozdzielne życie: jedno życie, jeden umysł, jedna istota. Można każdy z tych trzech stanów odróżnić od innych, a jednak te różnice nie rozłączają ich. Warto się nad tym dobrze zastanowić. Nie trzeba się rozglądać za czymkolwiek poza sobą, niech się każdy przypatrzy samemu sobie i powie mi, co dostrzegł.
Skoro jednak w tych trzech stanach wyśledzi wspólną podstawę i oznajmi mi to odkrycie, niech się nie łudzi, że już zrozumiał to, co przerasta wszelkie stany i jest niezmienne: niezmiennie istnieje, niezmiennie wie i niezmiennie chce. Czy i tam są trzy stany i dlatego Bóg jest Trójcą? Czy raczej wszystkie one są w każdej z trzech Osób, tak że każda jest troista? A może obie te teorie są prawdziwe i w jakiś niepojęty sposób byt Boga jest pojedynczością i mnogością zarazem: Bóg, będąc nieskończonym, jest zarazem celem dla samego siebie, w samym sobie istniejąc, poznając siebie i sobie wystarczając, dzięki wielkiemu bogactwu swej jedności, w której zawsze pozostaje tym samym? Któż zdoła pojąć? Kto zdoła to wypowiedzieć? Któż się ośmieli taką rzecz rozstrzygnąć?"

Choć napisana zrozumiale, czyta się dość ciężko z uwagi na monotonię i nabożny ton. Mnogość wartości jakie można wynieść z tej pozycji uzależniona jest od wyrozumiałości czytelnika. Antyteista pewnie nie dotrwa do połowy. Czy muszę podkreślać, konieczność przeczytania wpierw Pisma Świętego?

Zawiodłem się nieco na warstwie filozoficznej, którą trzeba wyciągać spomiędzy...