Fantastyczne, czytałam ostatnio kilka książek przyrodniczo-świadomościowych w których autorzy, nie-filozofowie brali się za filozofowanie, nie, nie, nie. Bałam się tej książki - wybranej w ramach wyzwania LC marzec 2024 - zupełnie niepotrzebnie. Mistrzostwo, książka wymagająca skupienia i wysokiej koncentracji, ale pomimo dzielenia "włosa" na czworo, szesnaścioro, dwustu pięćdziesięcioro sześcioro itd. jest klarownie i przystępnie. O naturze i odpowiedzialności człowieka. Pewnie raczej dla laików, ale warto spróbować.

Fantastyczne, czytałam ostatnio kilka książek przyrodniczo-świadomościowych w których autorzy, nie-filozofowie brali się za filozofowanie, nie, nie, nie. Bałam się tej książki - wybranej w ramach wyzwania LC marzec 2024 - zupełnie niepotrzebnie. Mistrzostwo, książka wymagająca skupienia i wysokiej koncentracji, ale pomimo dzielenia "włosa" na czworo, szesnaścioro, dwustu...

Zdziwiło mnie, że czytam filozofię. Wyobrażałem sobie staruszka pykającego fajkę i ustami wypuszczającego dym z podpałkami mózgu - nijakich gdybań. Zwykłe sklecenie obserwacji, ta jedna w zawartym eseju "Człowiek i czas" może się na coś przydać, choć tutaj autor znajduje tylko niezły opis symptomów CZEGO INNEGO niż domniemanego przerażenia upływem czasu. Tyle.
Wszystko to się jakoś wie, ale książeczka pozostaje tekstem niezwykle sympatycznym. Dam dlatego wyższą notę, dodatkowo też ponieważ niektórzy uznają nawet, że jest ta praca "wymagająca" i "pełna ważnych myśli". Wyraźnie nie dla ambitnych.

Zdziwiło mnie, że czytam filozofię. Wyobrażałem sobie staruszka pykającego fajkę i ustami wypuszczającego dym z podpałkami mózgu - nijakich gdybań. Zwykłe sklecenie obserwacji, ta jedna w zawartym eseju "Człowiek i czas" może się na coś przydać, choć tutaj autor znajduje tylko niezły opis symptomów CZEGO INNEGO niż domniemanego przerażenia upływem czasu. Tyle.
Wszystko to...

Wymagająca, pełna ważnych myśli lektura. Ponadczasowe treści. Warto.

Wymagająca, pełna ważnych myśli lektura. Ponadczasowe treści. Warto.

Nie wiem, czy książka się bardzo źle zestarzała, czy po prostu przekazywane treści mnie nie przekonują. Jeśli chodzi o pisanie przez autora o cielesności to w ogóle nie wiem, jakoś głupawo, że filozof tak pisał. Super ekstra, pewnie, że to jakoś elegancko na białym papierze podać opozycje ciała i ducha i tym cisnąć (w jednym to się nawet już lekko załamuje, ale skoro zostało wydane w jednej książce to nie zostało wcześniejsze "odwołane"?). O doświadczaniu czasu też jakoś się chyba nie popisał? Tylko dwie jakieś propozycje i z jakiegoś powodu jakieś jedno doświadczanie łączy się z podmiotowością, tożsamością danej osoby? I wgl, że tylko takie i albo to, albo to? No typ z tych logicyzujących, nic nie poradzę, że niezadowolenie duże, bo myślałam, że będzie mi się chociaż w miarę podobać. Jego teoria o literaturze jakaś była omawiana na UJ i nie wiem, czy słusznie. Był chyba jako jeden z niewielu? jedyny? filozof i być może znalazłby się ktoś bardziej adekwatny. Trochę mnie zastanawia, czy skala zadowolenia z owego filozofa się utrzymuje i jeśli tak to na ile, bo no, jakby, serio, kiepsko ogólnie. Ocena wysoka bo ogólnie język ok i tematyka też nienajgorsza.

Nie wiem, czy książka się bardzo źle zestarzała, czy po prostu przekazywane treści mnie nie przekonują. Jeśli chodzi o pisanie przez autora o cielesności to w ogóle nie wiem, jakoś głupawo, że filozof tak pisał. Super ekstra, pewnie, że to jakoś elegancko na białym papierze podać opozycje ciała i ducha i tym cisnąć (w jednym to się nawet już lekko załamuje, ale skoro...

Książka zaczyna się niemrawo i niezbyt interesująco, ale w trakcie czytania, robi się coraz ciekawiej.
Początkowo mamy wstępne uporządkowanie oczywistości i nudne rozważania na temat czasu i "ciągłości osobowej".
Dalej już nieco lepiej wchodzimy na temat "odpowiedzialności", aby w kulminacyjnym momencie dojść do "koncepcji człowieka jako względnie izolowanego systemu zbudowanego z wielu podsystemów".

Do czego mogę się przyczepić, to że w rozważaniach na temat odpowiedzialności osoby z całkowitą amnezją, pan Roman rozważa tylko indywiduum, w oderwaniu od rzeczywistości, zapominając np o rodzinie zamordowanej ofiary, której należy się zadość uczynienie, niezależnie od tego, czy sprawca w obecnym stanie jest "tą samą osobą".

Styl pisania Ingardena niezbyt przypadł mi do gustu, ale na pewno sięgnę po kolejne dzieła.

Książka zaczyna się niemrawo i niezbyt interesująco, ale w trakcie czytania, robi się coraz ciekawiej.
Początkowo mamy wstępne uporządkowanie oczywistości i nudne rozważania na temat czasu i "ciągłości osobowej".
Dalej już nieco lepiej wchodzimy na temat "odpowiedzialności", aby w kulminacyjnym momencie dojść do "koncepcji człowieka jako względnie izolowanego systemu...

Raczej nudziarstwo, średnio polecam, ale jak byłem zajarany filo to połknąłem toto

Znalazłem karton z książkami w piwnicy, a tam kolejne książki które przeczytałem.

Przeczytałem trochę książek w młodości :) .

To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019

Raczej nudziarstwo, średnio polecam, ale jak byłem zajarany filo to połknąłem toto

Znalazłem karton z książkami w piwnicy, a tam kolejne książki które przeczytałem.

Przeczytałem trochę książek w młodości :) .

To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019

Z Ingardenem miałem już do czynienia nie raz i bardzo szanuję jego działalność w każdej sferze, w której był obecny. To było pierwsze podejście do jakiegoś większego zboru tekstów - do tego całkowicie skupionego wokół tematu człowieka i świadomości. Nie będę ukrywał, że nie zrozumiałem wszystkiego, bo filozofia jednak nie jest moją bajką. Dlatego mam nadzieję, że kiedyś, jak zmądrzeję, to wrócę.

Z Ingardenem miałem już do czynienia nie raz i bardzo szanuję jego działalność w każdej sferze, w której był obecny. To było pierwsze podejście do jakiegoś większego zboru tekstów - do tego całkowicie skupionego wokół tematu człowieka i świadomości. Nie będę ukrywał, że nie zrozumiałem wszystkiego, bo filozofia jednak nie jest moją bajką. Dlatego mam nadzieję, że kiedyś,...

Trzeba przyznać, że jak na Ingardena, to jest to pozycja pisana bardzo lekkim i przyjemnym językiem. Wyjątkowo ciekawe refleksje zamknięte w eseistycznej formule pozostają dostępne dla każdego. "Książeczka..." jest przede wszystkim zachętą do własnych poszukiwań, do zadania pytań o człowieku, do poznawania siebie jako człowieka właśnie.

Trzeba przyznać, że jak na Ingardena, to jest to pozycja pisana bardzo lekkim i przyjemnym językiem. Wyjątkowo ciekawe refleksje zamknięte w eseistycznej formule pozostają dostępne dla każdego. "Książeczka..." jest przede wszystkim zachętą do własnych poszukiwań, do zadania pytań o człowieku, do poznawania siebie jako człowieka właśnie.

Książeczka o człowieku składa się z kilku krótkich tekstów filozoficznych dotyczących natury świata, człowieka i czasu, oraz jednej dłuższej rozprawy na temat odpowiedzialności. Zagadnienia opracowane są z perspektywy fenomenologii realistycznej, oznacza to że autor bierze na warsztat dane zjawisko (np. czas lub odpowiedzialność) i bada je próbując dojść do realnych właściwości świata, które są niezbędne do zaistnienia danego zjawiska.

Mimo, że Książeczki nie czytałem z negatywnym nastawieniem, nie mogę pozbyć się wrażenia, że Ingarden był filozofem przeciętnym (wbrew wielu opiniom). Odwraca on moim zdaniem niejako sens filozofii, wychodząc od dość złożonych zagadnień, pojmowanych na sposób zdroworozsądkowy, i na takiej podstawie wyciągając wnioski o rzeczywistości. Nic dziwnego, że taki tekst czyta się łatwo, nie zaburza on wcale potocznej wizji świata. Daleko temu jednak do bezzałożeniowości, która to, w sporej części właśnie dzięki fenomenologii, stała się pewnym ideałem rzetelnej filozofii.

Książeczka o człowieku składa się z kilku krótkich tekstów filozoficznych dotyczących natury świata, człowieka i czasu, oraz jednej dłuższej rozprawy na temat odpowiedzialności. Zagadnienia opracowane są z perspektywy fenomenologii realistycznej, oznacza to że autor bierze na warsztat dane zjawisko (np. czas lub odpowiedzialność) i bada je próbując dojść do realnych...

Bardzo jasno przedstawione koncepcje o różnym stopniu trudności. Fragmenty zrozumiałe dla licealisty przeplatają się z tekstami i terminologią, do zrozumienia której niezbędna jest podstawowa wiedza filozoficzna.

Bardzo jasno przedstawione koncepcje o różnym stopniu trudności. Fragmenty zrozumiałe dla licealisty przeplatają się z tekstami i terminologią, do zrozumienia której niezbędna jest podstawowa wiedza filozoficzna.