Największą wadą rozmowy Ludwiki Wujec z Michałem Sutowskim jest data wydania książki, rok 2014. Nie obejmuje więc refleksji bohaterki nad tym, co się stało w ostatnich latach zarówno w jej prywatnym życiu, jak i w kwestiach, którym książka jest przede wszystkim poświęcona. Nie dziwi zatem, że wówczas Ludka nadal mogła być optymistką, nawet wspominając jedno z najgorszych doświadczeń w swojej publicznej działalności, internowanie podczas stanu wojennego.

Zwierza się dziennikarzowi: „Jak jesz­cze sie­dzia­łam w Ol­szyn­ce Gro­chow­skiej (…) po­wie­dzia­łam dziew­czy­nom, że na szczę­ście stan wo­jen­ny wpro­wa­dzo­no na tyle mięk­ko, że lu­dzi „przy­giął, a nie zła­mał”, że w związ­ku z tym się wy­pro­stują i spo­łe­czeń­stwo się od­ro­dzi. Chy­ba przez całe życie mia­łam szczę­ście, które po­le­gało na tym, że nic mnie nie zła­ma­ło. Cza­sem zbie­rało się ja­kieś cio­sy, ale to nie było nic ta­kie­go, co by mi ka­za­ło wy­wró­cić do góry no­ga­mi całe do­tych­cza­so­we myśle­nie o świe­cie.”

Ciekawa jestem, czy dziś podobnie by podsumowała bilans swojego dotychczasowego życia poświęconego zaangażowaniu w tworzenie normalnego, demokratycznego państwa. Najpierw w przedsierpniowej opozycji lat 1970-ych, później podczas karnawału pierwszej Solidarności i przy redagowaniu podziemnej prasy w latach 1980-ych, by wreszcie po roku 1989 włączyć się w różne pracochłonne zajęcia m.in. w strukturach partyjnych i samorządowych.

Opowiadając o każdym z tych etapów Ludwika Wujec unika wielkich słów, ale nie stroni od ujawniania swoich wątpliwości, nie ukrywa różnic w poglądach, małych i większych konfliktów. Pisze o ludziach, tych znanych, mających już zapewnione miejsce w historii, oraz o dziesiątkach jeśli nie setkach takich jak ona, wyrobnikach sprawy dla której się poświęcają. Jest wśród nich znacznie więcej kobiet niż w innych podobnych wspomnieniach, opracowań naukowych nawet nie wspominając. Przy czym każdą z wymienionych przez siebie osób w naturalny sposób zalicza do związków przyjacielskich - to jest bodaj najważniejsza cecha jej narracji, bo dotyczy także ludzi którym, szczególnie od jakiegoś czasu, na pewno z Ludką juź po drodze nie jest, przynajmniej politycznie.

Ktokolwiek miał przyjemność poznać osobiście państwa Wujców wie, że przyjacielskość nigdy nie była ich pijarową pozą, oni tacy po prostu od zawsze byli. Tytuł książki świetnie to oddaje.

Największą wadą rozmowy Ludwiki Wujec z Michałem Sutowskim jest data wydania książki, rok 2014. Nie obejmuje więc refleksji bohaterki nad tym, co się stało w ostatnich latach zarówno w jej prywatnym życiu, jak i w kwestiach, którym książka jest przede wszystkim poświęcona. Nie dziwi zatem, że wówczas Ludka nadal mogła być optymistką, nawet wspominając jedno z najgorszych...