Podchodzicie do książek neutralnie, czy wiążecie z nimi jakieś nadzieje? Ja często mam bardziej lub mniej sprecyzowane oczekiwania, tak było i tym razem z debiutancką książką Urszuli Sarnowskiej. Motyw słowiański, fantastyka, wiedźmy i czary to jest coś, co mnie kupuje. Niestety tym razem się nie udało. Dlaczego? Przeczytajcie.
Książka jest napisana bardzo prostym, wręcz infantylnym językiem. Ma sporo błędów językowych, stylistycznych i źle się czyta, gdy samemu musisz układać w głowie poprawne zdania. Na pierwszy rzut oka widać, że redakcja i korekta poszły w złą stronę albo nie było ich wcale. Fabuła ma ogromny potencjał, jednak został on całkowicie zatracony. Książka jest chaotyczna, nieskładna, a główny wątek jest traktowany bardzo pobieżnie. Brak ciągłości w historii i ciągłe przeskoki między rozdziałami wpływały negatywnie na komfort czytania. Podczas lektury miałam wrażenie, że jest ona pisana dla kogoś, kto nie myśli. Czemu? Wszystko było wyłożone na tacy, zero tajemniczości, brak zagadki do rozwiązania. Autorka odkryła wszystkie karty przed czytelnikiem, nie pozostawiając nic w domyśle. Dodatkowo pojawia się wątek, który na pierwszy rzut oka wydawał się ważny dla fabuły, a został bardzo szybko zapomniany i potraktowany po macoszemu. Nic nie ma głębszego uzasadnienia w fabule, rzeczy dzieją się na zasadzie: „bo tak”, „bo nie”. W akcji (jeżeli można o jakiejkolwiek mówić) brakuje dynamiki, budowania napięcia i elementów zaskoczenia. Przez większość książki miałam wrażenie, że nic sensownego i wartego uwagi się nie dzieje. Zakończenie jest bardzo nieciekawe, wszystkie wątki zostają nagle ucięte, pobieżnie wytłumaczone. Można odnieść wrażenie, że książka została zakończona znowu w myśl „bo tak”. Jedynym plusem całości jest bajka o Welesie i Perunie, która została bardzo przyjemnie podana. Widać, że autorka czuje się w tej dziedzinie swobodnie.
Bohaterowie są bardzo kiepsko wykreowani, brakuje im głębi i realizmu. Ich zachowania nie mają żadnego uzasadnienia, są infantylne i pozbawione sensu. Nie da się z nimi utożsamić czy stworzyć jakiejś relacji, gdyż sami w sobie są nijacy. Główna bohaterka to bardzo irytująca postać, która dla zasady jest wredna, jej zachowania są impulsywne i głupie. Często widać, że nie zważa na konsekwencje swoich czynów i zachowuje się bezmyślnie. Przez całą książkę miałam ochotę pozbyć się tej postaci. Pozostali bohaterowie po prostu są, nie odgrywają żadnej sensownej roli i w sumie bez nich też by się obeszło. Rozczarował mnie również brak jakiejkolwiek relacyjności między bohaterami, gdyż oczekiwałam dobrego wątku found family.
Reasumując, jestem bardzo zawiedziona lekturą, gdyż liczyłam na świetną historię, a dostałam niedopracowany szkic. Czułam się, jakbym czytała tekst przed redakcją, a nie gotową książkę.

Podchodzicie do książek neutralnie, czy wiążecie z nimi jakieś nadzieje? Ja często mam bardziej lub mniej sprecyzowane oczekiwania, tak było i tym razem z debiutancką książką Urszuli Sarnowskiej. Motyw słowiański, fantastyka, wiedźmy i czary to jest coś, co mnie kupuje. Niestety tym razem się nie udało. Dlaczego? Przeczytajcie.
Książka jest napisana bardzo prostym, wręcz...