Niemal każdy kojarzy postać doktora Mengele, bezwzględnego lekarza obozowego Auschwitz, który był odpowiedzialny za selekcję więźniów do komory gazowej i bestialskie eksperymenty. Jednak w nazistowskiej machinie wojennej niechlubną rolę odegrało znacznie więcej przedstawicieli zawodów medycznych, odpowiedzialnych za szeroko zakrojoną akcję eutanazji chorych psychicznie i nierokujących pacjentów oraz eksperymenty obozowe z jednej strony, i utrzymywanie w jak najlepszym zdrowiu i kondycji Führera i jego przybocznych z drugiej. Książka Bartosza Wielińskiego to właśnie spojrzenie na rolę medyków w zbrodniach III Rzeszy, zwłaszcza przybocznych lekarzy Hitlera: otyłego, niechlujnego Theo Morella, który był osobistym lekarzem zmagającego się z różnymi dolegliwościami pacjenta A oraz Karla Brandta, młodego chirurga, który wykorzystał zaufanie wodza, by powiększać władzę i pozycję w Rzeszy. Theo był świetnym internistą, z dobrze zapowiadającą się praktyką, sięgał po nowe rozwiązania terapeutyczne i robił wszystko, by pomóc swojemu trudnemu, wymagającemu pacjentowi, a jednocześnie próbował zabezpieczyć swoje interesy na czas, kiedy fucha u wodza się skończy. Nie angażował się jednak bezpośrednio w politykę, w przeciwieństwie do jego oponenta. Karl wykorzystując dostęp do ucha Hitlera, konsekwentnie budował swoją pozycję polityczną, osiągając stanowisko komisarza medycznego, któremu podlegały niemal wszystkie, w tym te zbrodnicze, aspekty zdrowia publicznego. Lekarzy, którzy sprzeniewierzyli się przysiędze Hipokratesa było jednak w machinie hitlerowskiego terroru znacznie więcej, co zresztą doprowadziło do Procesu Lekarzy w Norymberdze... Z racji podejmowanej tematyki to nie jest łatwa książka, zwłaszcza rozdziały dotyczące zakrojonej na niespotykaną skalę akcji eutanazji, określanej eufemizmem “łaska śmierci”, a jednak czyta się ją naprawdę dobrze. Autorowi udało się stworzyć dynamiczną opowieść, syntetyzując ogromną ilość faktów w chronologiczną, ciekawą, reportersko opowiedzianą historię. Warto też docenić idealnie wyważone tło historyczne, co pozwala się zorientować w czasoprzestrzeni także tym, którzy nie chcą znawcami historii Niemiec i samej II wojny światowej. Opowiadając o zbrodniczych praktykach hitlerowskiego reżimu, łatwo popaść w wartościowanie i oskarżanie, jednak pan Bartosz pozwolił krzyczeć faktom, zachowując do końca możliwy dziennikarski obiektywizm. Wyszła z tego najwyższych lotów literatura faktu, która skłania do przemyśleń i zachęca do pogłębienia tematu. Zdecydowanie polecam!