Relacja duńskiego badacza i polarnika, który w latach 1921-1924 psim zaprzęgiem wraz z kolegami badaczami z różnych dziedzin nauki oraz Innuitami (wówczas nazywanych Eskimosami) przebył drogę z Grenlandii do Czukotki, już za cieśniną Beringa.
Autor znał język rodzimej ludności, który na tak wielkiej odległości nie wytworzył dialektów, które powodowałyby, że Innuici z Alaski nie rozumieliby tych z Grenlandii i na odwrót. Ponadto znał dobrze zwyczaje i tradycje tych pierwszych,co pozwalała mu dogadać się z ich pobratymcami rozsianymi w Arktyce oraz zdobyć ich zaufanie. Ekspedycja, zapewne dofinansowana przez duński rząd,o czym jednakże brak informacji w tekście, miłą na celu zebranie informacji naukowych, w tym geologicznych, archeologicznych i etnograficznych o ludach, dziś zaliczanych w Kanadzie (większość terenu podróży) do tzw. pierwszych narodów. Sam Rasmussen najlepiej czul się wśród żywych Innuitów, obserwując ich życie codzienne, walkę o byt, ale i rozrywkę, najczęściej w postaci zabaw, śpiewu, recytacji czy opowieści.
Dzięki temu czytelnik otrzymuje szczegółowe opisy budowy iglo, sań, podrasowywania ich płóz, polowań na ssaki morskie i lądowe oraz rybołówstwa. Z punktu widzenie dzisiejszych standardów bogatych krajów zachodnioeuropejskich są one niemal szokujące, bowiem bywały to wręcz rzezie zwierzyny i ryb tak, że czytając o nieudanych łowach na foki pod lodem trudno nie ucieszyć się z sukcesu zwierząt.
Ciekawe są opisy strojów innuickich, posiłków, zwyczajów i tabu – a było ich bardzo wiele. Nawet powierzchniowo schrystianizowani łowcy w dalszym ciągu wierzyli w świat duchów i ubóstwionych elementów przyrody, z którą żyli w symbiozie. Ich kultura przetrwała w wierszach, pieśniach i zabawach ludowych oraz opowieściach, przeważnie antropomorficznych, nierzadko bez morału.
I dzięki Rasmussenowi zachowano pamięć o niej, bo tam, gdzie docierała cywilizacja i niosła za sobą wzrost poziomu życia oraz angielską szkołę, Innuici odchodzili od dawnych zwyczajów i sposobu życia, o co trudno mieć do nich żal. Poprzednia egzystencja nie była bowiem ich wyborem lecz koniecznością. Należy też pochwalić autora za brak prezentyzmu w ocenach opisywanych społeczności. Nawet najokrutniejsze praktyki (np. zabijanie żeńskich noworodków) tłumaczył sytuacją życiową na poziomie walki o przetrwanie.
Natomiast wydawcy należy się jednoznaczna nagana. Brak map w książce o nieustającej podróży, z mnóstwem nazw geograficznych, dziś przeważnie nieaktualnych, to żenada. To utrudnia lekturę i odbiera sporo przyjemności z obcowania z tekstem zdjęciami.
Pozycja przeczytana w ramach styczniowego wyzwania – książka rozgrywająca się w zimie.

Relacja duńskiego badacza i polarnika, który w latach 1921-1924 psim zaprzęgiem wraz z kolegami badaczami z różnych dziedzin nauki oraz Innuitami (wówczas nazywanych Eskimosami) przebył drogę z Grenlandii do Czukotki, już za cieśniną Beringa.
Autor znał język rodzimej ludności, który na tak wielkiej odległości nie wytworzył dialektów, które powodowałyby, że Innuici z...