Czego tu nie ma?!

Oczywiście jest trup, w charakterystycznym miejscu Poznania, w entourage'u sugerującym nachalnie mord rytualny albo - co najmniej - udział jakiejś sekty. Jest samotny policjant (wdowiec), zapracowany i z małym dzieckiem (jedno przeszkadza drugiemu), pragnący kobiety jak kania dżdżu. Jest rodzina ofiary, genetycznie przywiązana do jednej dziedziny naukowej. Jest PIĘKNA i SEKSOWNA pani prokurator, córka PRL-owskiego prokuratora, który skazywał w stanie wojennym (i, oczywiście, nawrócił się po 1989). Jest osiedlowa plotkara, która przynajmniej dwa razy popycha akcję. Są dzieci ślubne i bękarty. Jest inna piękna pani, córka gliny, niegdyś ofiara przemocy domowej (razem z matką). Jest król poznańskiego półświatka, prywatnie były przyjaciel pierwszoplanowego gliny. Są potomkowie Volksdeutsch'ów. I jest ON, Heinrich Himmler we własnej osobie.

Tak więc w powieści "Wiedźmy Himmlera" Katarzyny Marciszewskiej jest wątków na parę powieści, ale upchnięte w jednej powodują, że czyta się ją tak sobie - nie porywa. Tytułowy Himmler wyskakuje dwa razy (z licznymi odwołaniami): jako napalony młodszy brat, zadurzony w Pauli Stölzle, narzeczonej starszego brata, oraz prawie 10 lat później, kiedy po oficjalnej konferencji w Poznaniu (tfu! Posen, oczywiście) daje sobie pstryknąć fotkę z dziećmi prominentnych Volksdeutsch'ów. Fotka służy po latach jako coś w rodzaju dowodu zbrodni, natomiast epizod z narzeczoną brata jest wyjściem do tezy doktoratu (nie dokończonego), że fascynacja Himmlera czarownicami i w ogóle okultyzmem to kompensacja niezrealizowanego uczucia do niedoszłej szwagierki.

Ogólnie: można przeczytać, ale musu nie ma.

Czego tu nie ma?!

Oczywiście jest trup, w charakterystycznym miejscu Poznania, w entourage'u sugerującym nachalnie mord rytualny albo - co najmniej - udział jakiejś sekty. Jest samotny policjant (wdowiec), zapracowany i z małym dzieckiem (jedno przeszkadza drugiemu), pragnący kobiety jak kania dżdżu. Jest rodzina ofiary, genetycznie przywiązana do jednej dziedziny...