Zmowa

świetnie oddany klimat małych włoskich miasteczek, ciekawa fabuła, lekki język z odpowiednią dawką ironii,
naprawdę wciąga;

świetnie oddany klimat małych włoskich miasteczek, ciekawa fabuła, lekki język z odpowiednią dawką ironii,
naprawdę wciąga;

Pokaż mimo to

Kochał dusić swoje ofiary. Podniecało go patrzenie na gasnącą iskrę życia w ich oczach. Wzorował się na innej bestii. Polubił smak ludzkiego mięsa. Gryząc ofiary jednoczył się z nimi. Potrafił być okrutny. Czy dwoje dziennikarzy rozwiąże jego tajemnicę? Jaki klucz łączy ofiary? Czy igły pozostawione przez mordercę mają jakieś znaczenie?

Kochał dusić swoje ofiary. Podniecało go patrzenie na gasnącą iskrę życia w ich oczach. Wzorował się na innej bestii. Polubił smak ludzkiego mięsa. Gryząc ofiary jednoczył się z nimi. Potrafił być okrutny. Czy dwoje dziennikarzy rozwiąże jego tajemnicę? Jaki klucz łączy ofiary? Czy igły pozostawione przez mordercę mają jakieś znaczenie?

Pokaż mimo to

Bardzo zgrabnie i interesująco zapodany temat śledztwa dziennikarskiego. Główne postaci, dziennikarz śledczy tuż przed emeryturą oraz, pozornie, kompletnie niezdarna stażystka. Intrygujący w tym wszystkim również wątek kryminalny, który usiłują rozwiązać nasi bohaterowie borykając się w międzyczasie z własnymi problemami, lękami i tragediami. Wszystko to świetnie współgra i rozwija się tworząc mocno emocjonalny klimat. Zachęcam do poznania tej dwójki, ich zmagań z losem, ich metod dochodzenia do prawdy. Zmagania z własnymi słabościami doprowadzają ich do odkrycia emocji, które kierują nimi i mordercą. "To pytanie przeraża ją bardziej niż wszystkie pozostałe. Czy morderców trzeba nienawidzić czy można im współczuć?"

Bardzo zgrabnie i interesująco zapodany temat śledztwa dziennikarskiego. Główne postaci, dziennikarz śledczy tuż przed emeryturą oraz, pozornie, kompletnie niezdarna stażystka. Intrygujący w tym wszystkim również wątek kryminalny, który usiłują rozwiązać nasi bohaterowie borykając się w międzyczasie z własnymi problemami, lękami i tragediami. Wszystko to świetnie współgra i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kryminał pokazany ze strony świata mediów.
Fajne, niedługie rozdziały, luźne dialogi.
Pozycja mi się podobała i wciągnęła mnie - kolejne rozdziały wzbudzały ciekawość.
Jednak nie wszystkim osobom, którym polecam się spodobała stąd obiektywnie daję 7 i zachęcam do samodzielnej oceny.

Kryminał pokazany ze strony świata mediów.
Fajne, niedługie rozdziały, luźne dialogi.
Pozycja mi się podobała i wciągnęła mnie - kolejne rozdziały wzbudzały ciekawość.
Jednak nie wszystkim osobom, którym polecam się spodobała stąd obiektywnie daję 7 i zachęcam do samodzielnej oceny.

Pokaż mimo to

Nie rozumiem tytułu. Wymyślony z kapelusza. bardzo męczyła mnie narracja. sam watek kryminalny jest w porządku jednak sposób jego rozwiązania jakiś rozwleczony , pełno historii i podobnych morderstw. Postacie mnie męczyły. A tak dobrze się zapowiadała.

Nie rozumiem tytułu. Wymyślony z kapelusza. bardzo męczyła mnie narracja. sam watek kryminalny jest w porządku jednak sposób jego rozwiązania jakiś rozwleczony , pełno historii i podobnych morderstw. Postacie mnie męczyły. A tak dobrze się zapowiadała.

Pokaż mimo to

Mimo niejasnych okoliczności śmierci „wampira z Bergamo”, jego historia stanowiła przestrogę dla mieszkańców małych, włoskich miasteczek, a także inspirację dla autorów książek…

Teraz wyobraźcie sobie, że znacie tę historię, jesteście dziennikarzami i dowiadujecie się, że właśnie znaleziono zwłoki kobiety potraktowanej w dokładnie taki sam sposób, jak „wampir” traktował swoje ofiary. Właśnie od tego zaczyna się książka „Zmowa” Daria Correntiego.

Pierwsze skrzypce w tym kryminale gra para dziennikarzy, którzy stoją po przeciwnych biegunach zawodowej ścieżki. Młoda i roztrzepana Ilaria Piatti dopiero zaczęła pracę. Jest stażystką, która nie dostaje ani grosza za swoje poczynania. Mimo że nie brakuje jej inteligencji i sprytu, w redakcji jest lekceważona, głównie dlatego, że nie przywiązuje dużego znaczenia do swojego wyglądu.

Na drugim biegunie mamy Marco Besanę, tak zwanego starego wyjadacza. Wykonuje zawód od kilkudziesięciu lat i dobrze zna jego blaski i cienie (tych drugich zdaje się być nieco więcej). Bywał we wszystkich miejscach zbrodni w okolicy. Kocha dobre jedzenie i alkohol, ale najbardziej kocha pogoń za historią i prawdą, choć niekoniecznie za sensacją. Besana coraz boleśniej uświadamia sobie jednak, że jego era się kończy, a za plecami już czyha bezwzględny, ale i wypacykowany konkurent Luca Milesi.

Ten młodziak to taki typ dziennikarza, który przyjdzie do porannego programu w telewizji, żeby porozmawiać o sezonie na sadzenie ziemniaków, a potem wieczorem przed kamerą będzie komentował sytuację polityczną w kraju. Jest bezwzględny i nie cofnie się przed niczym.

Besana mając na względzie, że ktoś będzie go musiał zastąpić, postanawia przekazać całe swoje doświadczenie i umiejętności, nie w ręce Milesiego, a właśnie niezdarnej (choć przy tym uroczej) Ilarii. Tych dwoje będzie musiało zmierzyć się z prawdziwą i mroczną historią związaną z Vincenzem Verzenim i próbować rozwiązać zagadkę zabójstw, do których dochodzi coraz częściej. Po drodze będą na nich czekać pułapki i niebezpieczeństwa, które sprawią, że i u czytelnika na twarzy pojawią się wypieki.

Więcej: dobretytuly.com

Mimo niejasnych okoliczności śmierci „wampira z Bergamo”, jego historia stanowiła przestrogę dla mieszkańców małych, włoskich miasteczek, a także inspirację dla autorów książek…

Teraz wyobraźcie sobie, że znacie tę historię, jesteście dziennikarzami i dowiadujecie się, że właśnie znaleziono zwłoki kobiety potraktowanej w dokładnie taki sam sposób, jak „wampir” traktował...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo mi się podobała. Zmowa to dobry kryminał, bo mrożącym krew thrillerem raczej bym tej książki nie nazwała. Nie zmienia to faktu, że to było coś innego, coś świeżego, coś interesującego. Są krwawe morderstwa, to fakt, ale jakoś piorunującego wrażenia na mnie nie wywarły. Pewnie już się przyzwyczaiłam :) Co do fabuły - interesująca, czyta się świetnie za sprawą krótkich rozdziałów i bardzo sympatycznej pary głównych bohaterów. Tym razem śledztwo prowadzi para dziennikarzy, a właściwie jeden stary wyjadacz i stażystka. Oboje niezbyt lubiani przez redakcyjnych kolegów, oboje z przeszłością i oboje budzący sympatię czytelnika, a to już połowa sukcesu.
Rozwiązania zagadki domyśliłam się w pewnym momencie, nie odebrało mi to przyjemności z czytania, wręcz przeciwnie - chciałam się jak najszybciej przekonać, czy moje podejrzenia były słuszne.
Jednym słowem POLECAM.

Bardzo mi się podobała. Zmowa to dobry kryminał, bo mrożącym krew thrillerem raczej bym tej książki nie nazwała. Nie zmienia to faktu, że to było coś innego, coś świeżego, coś interesującego. Są krwawe morderstwa, to fakt, ale jakoś piorunującego wrażenia na mnie nie wywarły. Pewnie już się przyzwyczaiłam :) Co do fabuły - interesująca, czyta się świetnie za sprawą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Już sam opis niesamowicie mnie naelektryzował. Miałam spore oczekiwania odnoście tej książki i nadzieję, że zostaną choć w połowie zostaną spełnione.

Nie zawiodłam się, dostałam to czego oczekiwałam. Fabuła jest taka, na jaką liczyłam - wciągająca i zaskakująca. Nie byłam w stanie przewidzieć dalszego rozwoju niektórych wydarzeń. W treści przewija się wiele niewiadomych, tajemnice są dopracowane i zawiłe. Zaangażowałam się w całą tę historię i z przejęciem śledziłam losy bohaterów. Opisy, zastosowane w książce, są dość detaliczne i obrazowe. Dzięki czemu łatwiej było wyobrazić sobie te wszystkie okrutnie brutalne i krwawe sytuacje. Niejednokrotnie towarzyszyły mi ciarki przebiegające po plecach. Akcja płynęła raczej niespiesznie. Była wartka, ale nie rwąca. Wciągnęłam się w nią już od pierwszych stron, gdyż już sam początek intryguje i pochłania. Odczuwam rozbawienie, gdy pomyślę nad tym jak autorzy skupili się na jedzeniu i tym samym niestandardowo rozwinęli wątek kulinarny. Całość czyta się szybko, lekko i naprawdę przyjemnie.

To mrożąca krew w żyłach historia, od której ciężko się oderwać. Zdecydowanie polecam.

Już sam opis niesamowicie mnie naelektryzował. Miałam spore oczekiwania odnoście tej książki i nadzieję, że zostaną choć w połowie zostaną spełnione.

Nie zawiodłam się, dostałam to czego oczekiwałam. Fabuła jest taka, na jaką liczyłam - wciągająca i zaskakująca. Nie byłam w stanie przewidzieć dalszego rozwoju niektórych wydarzeń. W treści przewija się wiele...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta książka kompletnie rozminęła się z moimi oczekiwaniami.
Od pierwszej strony odrzucił mnie sposób, w jaki autor skonstruował narrację - mikroskopijne rozdziały (to akurat mi nie przeszkadza), a w nich krótkie zdania w czasie teraźniejszym. Fabuła składa się głównie z dialogów, co bardziej upodabnia całość do scenariusza filmowego niż powieści. Akcja jest zupełnie pozbawiona płynności, nieustannie skacze i szarpie, ale jedyne emocje, jakie we mnie wzbudziła, to rosnąca irytacja. Najgorsze jest to, że autorowi, mimo bezkompromisowych opisów bestialskich zabójstw, nawet przez moment nie udało się stworzyć żadnego napięcia czy atmosfery strachu. Trudno mówić o czymś takim, jak rozpiętość emocji, bo wszystko rozgrywa się na jednym poziomie. Efekt nieodparcie kojarzy mi się z elektroniczną perkusją.
W każdym razie mnie ten sposób konstrukcji, pozbawiający książkę jakiegokolwiek klimatu i emocji, odbiera nie tylko przyjemność, ale w ogóle chęć czytania.
W tej sytuacji w ogóle nie wciągnął mnie strasznie udziwniony wątek kryminalny i za jako tako interesujące uważam krótkie, ale za to bardzo liczne opisy kulinarnych peregrynacji bohaterów. Reszta, niestety, dla mnie niestrawna.
Nie oceniam „Zmowy” w kategoriach „dobra – zła”, to po prostu nie moja bajka.

Ta książka kompletnie rozminęła się z moimi oczekiwaniami.
Od pierwszej strony odrzucił mnie sposób, w jaki autor skonstruował narrację - mikroskopijne rozdziały (to akurat mi nie przeszkadza), a w nich krótkie zdania w czasie teraźniejszym. Fabuła składa się głównie z dialogów, co bardziej upodabnia całość do scenariusza filmowego niż powieści. Akcja jest zupełnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Był taki moment, w którym chciałam zostać dziennikarką. To było mniej więcej wtedy, gdy skończyłam marzyć o byciu piosenkarką. Ach nie, to było tuż po tym, jak ubzdurałam sobie, że zostanę archeologiem. A może się mylę? Może to było gdzieś pomiędzy marzeniami o byciu aktorką lub pisarką? Nie pamiętam już. W każdym razie na pewno gdzieś tam kiedyś chciałam być dziennikarką. Nieważne jaką. To znaczy ważne o tyle, że na pewno dobrą. Ale akurat dobra to ja lubię być we wszystkim, co robię.

Teraz w modzie jest dziennikarstwo śledcze. Nic w tym dziwnego, skoro afera goni aferę. Gdybym była na etapie wyboru zawodu, być może poszłabym w tym kierunku. Oczywiście zaraz po tym, jak nagrałabym płytę, wyprzedała ogromny nakład swojej debiutanckiej książki i wystąpiła w polskim filmie, zbierając gratulacje na festiwalu w Cannes. Tak, mogłabym zostać dziennikarką śledczą. Tymczasem przyszło mi być socjologiem, entuzjastką thrillerów i kryminałów. Kocham literaturę piękną, ale czasami potrzebuję odskoczni. Każdemu według potrzeb. Dlatego z bardzo dużym zainteresowaniem sięgnęłam po Zmowę Dario Correntiego, której okładka niewątpliwie przyciąga wzrok i zapowiada momenty grozy.

Faktem jest, że nie przypadkiem uczepiłam się tego dziennikarstwa śledczego, bowiem głównym bohaterem książki jest Marco Besana – uprawiający ten zacny zawód, lekko zgorzkniały i rozgoryczony z powodu zbliżającej się emerytury stary wyjadacz, przed którym stoi ostatnia sprawa do rozwiązania. W Bergamo mają miejsce niezwykle brutalne morderstwa, których sprawcą jest lubujący się w bardzo bestialskich zbrodniach kanibal. W dwóch słowach – jest grubo. Policja ma spore problemy ze złapaniem „seryjniaka” i pewnie sam Besana też by je miał, gdyby nie Ilaria Piatti – młoda stażystka, która poza tym, że wydaje się bardzo niezdarną, wręcz totalnie gapowatą szarą myszą, posiada bardzo analityczny umysł i potrafi dojrzeć szczegóły, które dla innych nie istnieją. Barwny duet Besana-Piatti robi wszystko, by odkryć, kim jest zabójca, niejednokrotnie narażając swoje życie.

Można by pokusić się o zarzut, że autor (albo autorzy, bo podobno Dario Correnti to pseudonim, pod którym kryją się dwie osoby) nie wzniósł się na wyżyny oryginalności. Szczerze mówiąc, taki przytyk na mnie nie działa. Czegóż spodziewać się po thrillerze? Jestem zdania, że już wszystko zostało napisane. Teraz zabawa polega na tym, by poprowadzić odpowiednio akcję i stworzyć ciekawych bohaterów. Correntiemu się to udało. Nie ma tu jakiejś wielkiej wartości dodanej, aczkolwiek to, jak subtelnie zwodzi czytelnika, potwierdzi każdy, kto przeczytał Zmowę. Dodatkowo autor (autorzy) wprowadził charakterystyczne postaci, które – poza tym, że stanowią mieszankę wybuchową – dla mnie są uosobieniem włoskiej kultury, kojarzącej się z dobrym jedzeniem i jeszcze lepszym winem. Przyznaję, że czytanie tej książki z pustym żołądkiem nie jest wskazane, bowiem Marco i Ilaria co chwilę stołują się w restauracjach i poświęcają konsumpcji sporo czasu. To może trochę uwierać.

Poza ciekawymi bohaterami na pochwałę zasługuje przeplatający się z makabrycznymi scenami humor bohaterów. Marco Besana jest przedstawicielem tego rodzaju ludzi, którzy posiadają dość złośliwe poczucie humoru, a ja takowe uwielbiam, dlatego niejednokrotnie zaśmiałam się podczas jego konwersacji z młodszą koleżanką.

Czy zatem Zmowa wniesie coś więcej do naszego życia? Świata nie zwojuje, ale na pewno będzie odprężającą lekturą na wieczór – nawet, jeśli opisuje kanibalistyczne praktyki. To nie jest lektura, która zmieni nasze życie i nastawienie do świata – nie taki jest cel gatunku, który reprezentuje. Ale na pewno zajmie nam dwa lub trzy wieczory, a nawet odpręży i pozwoli oddać się wartkiej akcji.

www.spadlomizregala.pl

Był taki moment, w którym chciałam zostać dziennikarką. To było mniej więcej wtedy, gdy skończyłam marzyć o byciu piosenkarką. Ach nie, to było tuż po tym, jak ubzdurałam sobie, że zostanę archeologiem. A może się mylę? Może to było gdzieś pomiędzy marzeniami o byciu aktorką lub pisarką? Nie pamiętam już. W każdym razie na pewno gdzieś tam kiedyś chciałam być dziennikarką....

więcej

mniej

Pokaż mimo to