Autobiograficzne książki Jamesa Herriota to dla mnie małe arcydzieła. "Weterynarze mogą latać" jest piątą częścią cyklu o młodym weterynarzu, który od razu po studiach zaczyna praktykować na wsi w Yorkshire w pierwszej połowie XX wieku.
Każda książka trzyma swój poziom zabawnych, wzruszających anegdot z życia jego, jego pacjentów i ich właścicieli ukazując obraz dobrego, choć czasem ciężkiego życia na wsi. Przebija tu miłość do zwierząt i natury.
Jednak przede wszystkim Herriot ma niesamowity dar opowiadania. W jego historiach każda, nawet tyko jednokrotnie pojawiająca się postać jest jakaś. Poznajemy ją przez interakcję z weterynarzem lub przez jej zwierzęcego kompana, ale zawsze ta osoba jest z krwi i kości. Ma swój charakter, przywary, zasady lub śmieszne powiedzonka. Nawet najmniej lubiane są przedstawione z pewną dozą sympatii.

"Weterynarze mogą latać" jest jeszcze bardziej nostalgiczna, bo Herriot pisze ją z perspektywy właśnie powołanego do wojska rekruta szkolonego na lotnika (II Wojna Światowa).

Jeśli szukacie ciepłej, wzruszającej, ale i podnoszącej na duchu opowieści, sięgnijcie po którykolwiek z tomów cyklu. Wprawdzie niektóre postaci się pojawiają co jakiś czas rozwijając nieco swoją historię, ale można też te książki czytać niechronologicznie.

Autobiograficzne książki Jamesa Herriota to dla mnie małe arcydzieła. "Weterynarze mogą latać" jest piątą częścią cyklu o młodym weterynarzu, który od razu po studiach zaczyna praktykować na wsi w Yorkshire w pierwszej połowie XX wieku.
Każda książka trzyma swój poziom zabawnych, wzruszających anegdot z życia jego, jego pacjentów i ich właścicieli ukazując obraz dobrego,...