Ta ksiazka jest po prostu nudna. To debiut autorski i poswiadczam, ze autorka ma dobry zmysl obserwacji i potrafi dobrze opisac to, co widzi - zachowanie psow i przyrode. Ale opisywanie w kolko tych samych reakcji psow i ich zachowan niezmiernie mnie znuzylo - przelatywalam strony oczami.
Jestem psiara. Mialam kilka psow, dzis z roznych wzgledow psa miec nie moge, ale ciagle ogladam programy behawiorystyczne w telewizji zachodniej, gdzie tlumaczone sa przyczyny niepozadanych zachowan psow i cwiczenia, jak sie tego pozbyc. Poza tym moi znajomi maja psy, na ulicy niektore czworonogi ogladaja sie za mna, bo czuja, ze je lubie, a psica sasiada dochodzi do mnie i wsadza mi leb pod reke, domagajac sie glaskania. Po smierci mojej ostatniej suni pojawil sie u mnie odruch Pawlowa - kiedy wkladalam klucz do zamka po powrocie z pracy, slyszalam w uszach jej szczekanie - przez rok. Potem jakos mi przeszlo. Wiem, ze psy (i koty) maja inteligencje 2-5- letniego dziecka, bo jest to naukowo udowodnione. Nic nowego.
Mimo calej milosci do psow drazni mnie, kiedy autorka nazywa je dziecmi. To jest mylenie pojec - dziecko to dziecko ludzkie i juz! Jezeli uzywa okreslenia "moje psie dziecko" jest to juz dla mnie w porzadku.
Juz w polowie ksiazki draznily mnie pouczenia autorki, dotyczace wychowywania psow. To, ze ktos mial kilka psow, nie oznacza, ze jest fachowcem i psim behawiorysta. Dla mnie to amatorszczyzna. Skora mi cierpla juz w polowie ksiazki, kiedy czytalam o spacerach w poblizu jezdni albo kanalu z niewychowanymi moim zdaniem psami, biegajacymi luzem i robiacymi co chca. Umarlabym po tysiac razy ze strachu o moje psiaki w podobnych sytuacjach. I rzeczywiscie skonczylo sie tragicznie. Nie obwiniam autorki, bo wypadki zdarzaja sie wszedzie, niektorych mozna jednak uniknac. Nie wiem, czy akurat tego mozna bylo uniknac. Moja kolezanka ma spaniela - rasa bardzo zywiolowa - ktory w wieku szczeniecym dodatkowo chyba mial adhs. I dlatego juz w wieku 4 m-cy poszla z nim na szkolenie do psiej szkoly. I pomoglo - reagowal natychmiast na przywolanie, kiedy uznawala sytuacje za niebezpieczna. Proby tlumaczenia przez autorke braku reakcji psa na przywolywanie, bo "sie znudzil" sposobem przywolywania i trzeba wymyslec cos nowego, sa po prostu bledne - po okresie nauki w szczeniectwie pies wchodzi w psi okres dojrzewania i wydaje sie, ze wszystko, czego sie nauczyl, zapomnial, zachowuje sie przekornie, podobnie jak ludzka mlodziez. Pomaga wtedy nastepny psi kurs, dopasowany do fazy rozwoju psa.
Oczywiscie, ze trudniej pracuje sie z psem, o ktorego przeszlosci niewiele wiemy i pewne reakcje po traumie z przeszlosci moga sie utrzymac bardzo dlugo, ale nie zgadzam sie z tym, ze potrzeba lat, zeby wyksztalcic odpowiednie zachowania u psa. To stylizowanie sie na fachowca bardzo mnie irytowalo.
Na usprawiedliwienie autorki przemawia fakt, ze ten rodzaj wiedzy jest w Polsce stosunkowo nowy, a kursy nie sa az tak powszechne.
Niestety, ksiazki nie polecam.

Ta ksiazka jest po prostu nudna. To debiut autorski i poswiadczam, ze autorka ma dobry zmysl obserwacji i potrafi dobrze opisac to, co widzi - zachowanie psow i przyrode. Ale opisywanie w kolko tych samych reakcji psow i ich zachowan niezmiernie mnie znuzylo - przelatywalam strony oczami.
Jestem psiara. Mialam kilka psow, dzis z roznych wzgledow psa miec nie moge, ale...