w ocenie książki nie kierowałam się zawartą w niej historią - bo jak można oceniać ludzkie życie? jednak sposób jej przedstawienia, piękny język, kompozycja - to wszystko zasługuje na najwyższe uznanie. Historia rodziny autorki jest pełna kolorów, zapachów, pięknych obrazów, nostalgii za minioną epoką, lecz jednocześnie tragedii, zbyt częstych pogrzebów, walki o przeżycie, uznanie, akceptacje, a także ludzkiej siły, by bronić własnych wartości. Momentami wstrząsająca, innym razem wręcz niewiarygodna, a jednak - to wszystko wydarzyło się naprawdę. To była naprawdę niezwykła podróż ku przeszłości, niekiedy pokrzepiająca, innym razem przygnębiająca, kiedy na kartach książki odchodziły kolejne życia, często o wiele za szybko. Gratuluję autorce pięknego języka - niewiele jest obecnie książek tak wspaniale napisanych, z taką liryką i dbałością o szczegóły. Jednocześnie trochę jej współczuję - tego raju utraconego, alternatywy życia, które mogłoby się wydarzyć, gdyby nie dziejowe zawirowania. Przez moment zazdrościłam jej tak barwnej rodzinnej historii, życia, które warto opowiedzieć, jednak szybko otrząsnęłam się z tych uczuć - doceniam spokój, jaki panuje wokół mnie, tę bezpieczną nudę, w której skrywam się każdego dnia i relatywną przewidywalność. Usłyszałam kiedyś, że historia Polski jest tak piękna, ponieważ jest tragiczna. Oby przyszłość więc była nudna i niegodna większej uwagi ale przede wszystkim wolna od tylu ludzkich tragedii.

w ocenie książki nie kierowałam się zawartą w niej historią - bo jak można oceniać ludzkie życie? jednak sposób jej przedstawienia, piękny język, kompozycja - to wszystko zasługuje na najwyższe uznanie. Historia rodziny autorki jest pełna kolorów, zapachów, pięknych obrazów, nostalgii za minioną epoką, lecz jednocześnie tragedii, zbyt częstych pogrzebów, walki o przeżycie,...