Jakie to było dobre!

Książka rozwija się powoli i trochę pod tym względem przypomina mi „Grę o tron” (po innymi również), bo zarys świata, sytuacji i powiązań rodzinnych jest tutaj dość skomplikowany i wymaga dość szczegółowego przedstawienia. Czy mnie to nudziło? Absolutnie nie!
Kiedy już dochodzimy do akcji właściwej, lecimy na łeb, na szyję i nie zatrzymujemy się nawet na sekundę aż do ostatniej strony. Po drodze zaliczamy wiele „o kurła”, „ociepanie” i innych westchnień towarzyszących zdziwieniu. A jeszcze między tym wszystkim zaliczamy parsknięcia i uśmiechy pod nosem, bo sarkastyczny humor jest tutaj wręcz wyborny. Przypominał mi trochę humor Jaya Kristoffa - lepiej się nie da 😊

Świat wykreowany przez autorkę mnie zachwycił. Chyba nigdy wcześniej nie czytałam o nekromantach, więc było to dla mnie coś nowego, ale i zarazem coś znanego, bo E. Raj nie próbuje odkryć koła na nowo, tylko robi reaserch i opiera się na tym, co w literaturze i grach fantasy jest od dawna w użyciu. Czy to sprawia, że książka jest nudna? Absolutnie nie, bo fabuła jest oryginalna, ale osadzenie jej na znanych nam mechanizmach (np. jak powstaje licz) dodaje jej autentyczności. Każdy rozdział zaczyna się fragmentem ze starych ksiąg, tomików poezji czy artykułów i to również dodaje nutkę autentyczności.

Nie spodziewałam się, że aż tak spodoba mi się ta książka. To było wybitnie ożywcze (hłe hłe, ożywcze o nekromantach) i na bank sięgnę po kolejne tomy.

Gdybym miała się czegoś uczepić, to byłby jeden błąd stylistyczny i… papier. Jeżu w malinach, papier jest tak biały, że oczy wypala, a przy tym tak ciężki, że czytanie szło mi bardzo wolno, bo książka po prostu była niewygodna. Warto jednak to znieść, bo treść wynagradza wszystko.

Jakie to było dobre!

Książka rozwija się powoli i trochę pod tym względem przypomina mi „Grę o tron” (po innymi również), bo zarys świata, sytuacji i powiązań rodzinnych jest tutaj dość skomplikowany i wymaga dość szczegółowego przedstawienia. Czy mnie to nudziło? Absolutnie nie!
Kiedy już dochodzimy do akcji właściwej, lecimy na łeb, na szyję i nie zatrzymujemy się nawet...