Nie potrafię powiedzieć, co sprawia, że niektórych autorów po prostu lubię czytać. Z pewnością jednak do tego wąskiego grona należy odkryta przypadkiem Anna Seghers.
"Tranzyt" to kolejny jej utwór, który miałam w ręku, i jak zwykle mnie zachwycił. Jest w nim mnóstwo emocji, splątanych ze sobą tak mocno, jak bardzo są sprzeczne - nadzieja, rozpacz, wstręt, miłość.
Narrator opowiada nam swoją historię - uchodźcy, który trafił do Marsylii i podczas kiedy wszyscy wokół niego rozpaczliwie usiłują w ten czy inny sposób opuścić kontynent, on upiera się zostać, choć jest to niemożliwe. Przygląda się z boku ludzkiej masie, która rzucana jest przez absurdalne procedury pomiędzy konsulatami, biurami podróży i kawiarniami i nadziwić się nie może, że ludzi tych coś ciągle przed siebie gna.
Pewnego dnia w drzwiach jednej z licznych marsylskich kawiarni pojawia się Ona - także w biegu, poszukująca, zrozpaczona - i zmienia wszystko.
Jeśli ktoś lubi naładowane emocjami opowieści w starym stylu - w takim, gdzie w centrum zainteresowania jest człowiek, nie akcja, i ważniejsze od słów jest to, co pomiędzy wierszami - polecam.

Nie potrafię powiedzieć, co sprawia, że niektórych autorów po prostu lubię czytać. Z pewnością jednak do tego wąskiego grona należy odkryta przypadkiem Anna Seghers.
"Tranzyt" to kolejny jej utwór, który miałam w ręku, i jak zwykle mnie zachwycił. Jest w nim mnóstwo emocji, splątanych ze sobą tak mocno, jak bardzo są sprzeczne - nadzieja, rozpacz, wstręt, miłość.
Narrator...