Rzecz świetna, choć mam świadomość, że książka w której bohater grzęźnie na kilkaset stron w dziwnym zawieszeniu między wojną a podróżą, między różnymi konsulatami, ambasadami i urzędami w próbach zdobycia takiego albo innego papieru, który dawać może życie, albo śmierć, może wcale nie przypaść do gustu współczesnemu czytelnikowi, rozbestwionemu nadmiarem akcji, emocji i wydarzeń.

I świetne są te momenty, w których autorka zwraca uwagę, że porty wszystkich wieków, wojny wszystkich wieków i ucieczki wszystkich wieków niosą wciąż te same historie. Porty Fenicjan, Greków i Rzymian, wyglądają tak samo jak ta Marsylia, którą opisuje. Zmieniają się języki i świat się zmienia, ale pod spodem sens zostaje taki sam.

Rzecz świetna, choć mam świadomość, że książka w której bohater grzęźnie na kilkaset stron w dziwnym zawieszeniu między wojną a podróżą, między różnymi konsulatami, ambasadami i urzędami w próbach zdobycia takiego albo innego papieru, który dawać może życie, albo śmierć, może wcale nie przypaść do gustu współczesnemu czytelnikowi, rozbestwionemu nadmiarem akcji, emocji i...

Niby prosta opowieść, a jednak urzeka.
W tle mamy Francję po inwazji Niemiec hitlerowskich, bohaterem jest George, uchodźca z Niemiec, który w swojej tułaczce zabiera nas do Marsylii. Nie jest to Marsylia jaką teraz znamy, a nasz główny bohater nie jest jedynym bohaterem tej książki. Jest to historia o uchodźstwie... o wyobcowaniu, rozpaczy, zagubieniu, tęsknocie, poszukiwaniu sensu w bezsensie wydarzeń, a nawet - o poszukiwaniu miłości...
Filmu na kanwie tej książki jeszcze nie oglądałam, teraz zamierzam.

Niby prosta opowieść, a jednak urzeka.
W tle mamy Francję po inwazji Niemiec hitlerowskich, bohaterem jest George, uchodźca z Niemiec, który w swojej tułaczce zabiera nas do Marsylii. Nie jest to Marsylia jaką teraz znamy, a nasz główny bohater nie jest jedynym bohaterem tej książki. Jest to historia o uchodźstwie... o wyobcowaniu, rozpaczy, zagubieniu, tęsknocie,...

Wymęczona, zakończona, dość nudna i nie prowadzi donikąd. Opowiada o facecie, który nie ma żadnego konkretnego celu, pozwala żeby życie unosiło go na swoich falach i płynie zawsze z prądem.
Jest wojna, Francja, facet uciekł z obozu i przedostał się do Marsylii. Jest to miejsce postoju dla wielu uchodźców, tu czeka się na tranzyt, tu się nie pozostaje. Główny bohater nie robi nic, łazi po kawiarniach, gada z ludźmi i liczy, że się samo ułoży. Kiedy tak się nie dzieje wykorzystuje papiery zmarłego pisarza, żeby rozpocząć procedurę tranzytu. Poznaje swoją miłość, żonę zmarłego i przez całą powieść nie ma w sobie odwagi, żeby się przyznać. Pozwala kobiecie żyć nadzieją, że jej mąż żyje. Jest zbyt wielkim tchórzem żeby o nią walczyć, wszystko odpuszcza, takie ciepłe kluchy. I jeszcze na koniec dostaje nagrodę. Żałosne.
Ta książka niczego dobrego nie uczy, jest nudna więc nie bawi. Do głównego bohatera czuję niechęć, tak samo zresztą do damskiej postaci. Ona również jest mimozą i pozwala, żeby inni decydowali za nią. Zawsze uwieszona męskiego ramienia, niestety innego niż ukochanego męża.
Stracony czas.

Wymęczona, zakończona, dość nudna i nie prowadzi donikąd. Opowiada o facecie, który nie ma żadnego konkretnego celu, pozwala żeby życie unosiło go na swoich falach i płynie zawsze z prądem.
Jest wojna, Francja, facet uciekł z obozu i przedostał się do Marsylii. Jest to miejsce postoju dla wielu uchodźców, tu czeka się na tranzyt, tu się nie pozostaje. Główny bohater nie...

Nie potrafię powiedzieć, co sprawia, że niektórych autorów po prostu lubię czytać. Z pewnością jednak do tego wąskiego grona należy odkryta przypadkiem Anna Seghers.
"Tranzyt" to kolejny jej utwór, który miałam w ręku, i jak zwykle mnie zachwycił. Jest w nim mnóstwo emocji, splątanych ze sobą tak mocno, jak bardzo są sprzeczne - nadzieja, rozpacz, wstręt, miłość.
Narrator opowiada nam swoją historię - uchodźcy, który trafił do Marsylii i podczas kiedy wszyscy wokół niego rozpaczliwie usiłują w ten czy inny sposób opuścić kontynent, on upiera się zostać, choć jest to niemożliwe. Przygląda się z boku ludzkiej masie, która rzucana jest przez absurdalne procedury pomiędzy konsulatami, biurami podróży i kawiarniami i nadziwić się nie może, że ludzi tych coś ciągle przed siebie gna.
Pewnego dnia w drzwiach jednej z licznych marsylskich kawiarni pojawia się Ona - także w biegu, poszukująca, zrozpaczona - i zmienia wszystko.
Jeśli ktoś lubi naładowane emocjami opowieści w starym stylu - w takim, gdzie w centrum zainteresowania jest człowiek, nie akcja, i ważniejsze od słów jest to, co pomiędzy wierszami - polecam.

Nie potrafię powiedzieć, co sprawia, że niektórych autorów po prostu lubię czytać. Z pewnością jednak do tego wąskiego grona należy odkryta przypadkiem Anna Seghers.
"Tranzyt" to kolejny jej utwór, który miałam w ręku, i jak zwykle mnie zachwycił. Jest w nim mnóstwo emocji, splątanych ze sobą tak mocno, jak bardzo są sprzeczne - nadzieja, rozpacz, wstręt, miłość.
Narrator...

Książka na czasie, opowiada o niewygodnym problemie na literę „U” jak uchodźcy. Bohaterem powieści jest Niemiec uciekający przed hitlerowcami z obozu koncentracyjnego. Rusza do Francji, a po upadku Paryża podejmuje decyzję opuszczenia Europy. Realizacja planu staje się z dnia na dzień coraz trudniejsza, ponieważ w samej Marsylii na wypłynięcie oczekują tysiące uciekinierów. Życie osobiste też zaczyna się gmatwać.

Seghers świetnie oddała beznadzieję tranzytowców uwikłanych w biurokratyczne procedury rodem z Kafki, doskonale nakreśliła także poszczególne sceny np. przepychanki przed ambasadą, szukania znajomych w tłumie oczekujących czy spaceru po Paryżu zdobytym przez Niemców. Z pewnością wiele z tych scen sama oglądała podczas własnej wojennej tułaczki.

Książka na czasie, opowiada o niewygodnym problemie na literę „U” jak uchodźcy. Bohaterem powieści jest Niemiec uciekający przed hitlerowcami z obozu koncentracyjnego. Rusza do Francji, a po upadku Paryża podejmuje decyzję opuszczenia Europy. Realizacja planu staje się z dnia na dzień coraz trudniejsza, ponieważ w samej Marsylii na wypłynięcie oczekują tysiące uciekinierów....