Momentami książka mnie bardzo nudziła, ale za chwilę były takie fragmenty, że trudno mi się było oderwać i miałem mocny ciąg, by dowiedzieć się co Schelling dalej napisał.

Strategia konfliktu dostała Nobel z ekonomii, a nie z matematyki, więc tego drugiego nie ma za wiele.

Książka jest ogólnie o grach kooperacyjnych i niekooperacyjnych z sumą zerową lub różną od zera.

Zainteresowały mnie najbardziej fragmenty o groźbie i obietnicy. Wpływ tych dwóch na macierz wypłat był dla mnie nowością.

Bardzo ciekawy był też fragment o zbieżnych oczekiwaniach graczy, którzy albo mogą się komunikować (jednostronnie, dwustronnie) albo nie.

W części 3 autor rozważył randomizację groźby i obietnicy, co może mieć praktyczne zastosowanie dla graczy pokera (sam trochę grałem).

Cała część 4 jest poświęcona wojnie atomowej.
Jest ona o tyle ciekawa, że wyjaśnia sytuację nakrycia włamywacza, gdy obaj mamy broń. Po tej lekturze cieszę się, że w Polsce broń jest tylko na zezwolenie, bo inaczej byśmy się pozabijali z powodu motywu samoobrony. Upraszczam, bo temat jest bardziej złożony.

Schelling wyjaśnia także jak państwa powinny się zachowywać, by nie doprowadzić do wojny totalnej, co da wam nowe spojrzenie na strategiczne wypowiedzi medialne prezydentów.

Podsumowując: solidna pozycja, ale bez szału.

Momentami książka mnie bardzo nudziła, ale za chwilę były takie fragmenty, że trudno mi się było oderwać i miałem mocny ciąg, by dowiedzieć się co Schelling dalej napisał.

Strategia konfliktu dostała Nobel z ekonomii, a nie z matematyki, więc tego drugiego nie ma za wiele.

Książka jest ogólnie o grach kooperacyjnych i niekooperacyjnych z sumą zerową lub różną od...