Jan Kracik w swojej książce przedstawił skomplikowany świat dotknięty zarazą, który dla naszych przodków jawił się jako Apokalipsa, Kara Boża. Zaczynając od średniowiecza po wieki nowożytne, autor opisuje zachowania społeczeństwa w dobie dżumy i innych chorób (trąd, choroby weneryczne) oraz próby odnalezienia remedium na śmierć tysięcy ludzi. W czterech rozdziałach zawarł treści dotyczące leczenia chorób, sposoby pomocy poszkodowanym zarówno te materialne jak i religijne. Opisał ludzi, którzy w trwodze przed zarazą pozostawiali swoje dobytki i ruszali przed siebie, by uchronić się przed zakażeniem; ludzi, którzy żerowali na nieszczęściu innych oraz tych, którzy próbowali przynieść pociechę skazanym na śmierć. Mieszkańcy miast i wsi w sposób ambiwalentny odnosili się do zbiegów z ośrodków, gdzie choroby zbierały krwawe żniwo. Z jednej strony chrześcijańskie uczucia do bliźniego nakazywały pomoc poszkodowanym, z drugiej strony paniczny lęk nie pozwalał na miłosierdzie. Książka przedstawia wiele ciekawych, choć tragicznych sytuacji ludzi, którzy nieudolnie próbowali zachować życie. W świecie, gdzie wiedza medyczna stała na bardzo niskim poziomie, a modły nie wystarczały do ocalenia żywota ginęły całe rodziny, wymierały miasta i wsie, a obok zarazy pałętały się głód i rozpaczliwe poczucie beznadziei.

Jan Kracik w swojej książce przedstawił skomplikowany świat dotknięty zarazą, który dla naszych przodków jawił się jako Apokalipsa, Kara Boża. Zaczynając od średniowiecza po wieki nowożytne, autor opisuje zachowania społeczeństwa w dobie dżumy i innych chorób (trąd, choroby weneryczne) oraz próby odnalezienia remedium na śmierć tysięcy ludzi. W czterech rozdziałach zawarł...