Piękna, wielowątkowa powieść wykonana z bardzo szlachetnej tkaniny. Staroświeckie pisanie Autora pełne jest namysłu, nostalgii i charakterystyczne dla czasu, który już przeminął. Żaden z roczników 80, 90 tak nie będzie pisał. Ta niemal medytacyjna koncentracja na szczególe charakterystyczna jest dla epoki sprzed mediów społecznościowych. Wiele w tej powieści wątków biograficznych, może już wykorzystanych w opowiadaniach, ale wiecznie żywych.
Trochę mnie nudziła postać Ernsta Teodora, dość jednowymiarowego zamożnego pięknoducha, który nic nie robi tylko zajmuje się rekonstrukcją dzieła Wagnera. Ten wątek jest przesadnie rozwleczony. Zabrakło mi kilku wyrazistych rysów, bo postać oglądałam jak zza matowej szyby.
Ta powieść to chyba takie opus magnum Autora. Nie czytałam jej wcześniej, odrzucona pagardliwą i nonszalancką recenzją Nowackiego w GW, który musiał co najwyżej przekartkować te powieść.
Autor w wywiadach z trudem ukrywał rozżalenie, ale myślę, że trwałego miejsca w polskiej literaturze Panu Pawłowi już nikt nie odbierze .

Piękna, wielowątkowa powieść wykonana z bardzo szlachetnej tkaniny. Staroświeckie pisanie Autora pełne jest namysłu, nostalgii i charakterystyczne dla czasu, który już przeminął. Żaden z roczników 80, 90 tak nie będzie pisał. Ta niemal medytacyjna koncentracja na szczególe charakterystyczna jest dla epoki sprzed mediów społecznościowych. Wiele w tej powieści wątków...