Wczoraj wieczorem zdecydowałam się przeczytać Ślad po mamie, w nowym wydaniu, ze wstępem autorki, która z pewną dozą niepewności tłumaczy czytelnikowi, że ta książka swoje lata ma i dziś inaczej by ją napisała, bo to przecież te pierwsze dziecko, któremu jednak pozwala iść w świat i samemu się przed nim bronić, i samemu świadczyć o sobie. Choć ten wstęp jest ważny (pewnie też najbardziej dla samej autorki), to i bez niego w moim odczuciu książka się broni. Nie odetnę się już od tego, że tych pierwszych kilka stron znam, ale jeszcze nie czytałam pozycji o aborcji, która byłaby tak blisko skóry, ciała, duszy.

Czy jest nastoletnia i może momentami naiwna, jak twierdzi Marta Dzido? Jest, ale moim zdaniem to jest jej siła. W końcu poznajemy nastolatkę, która zostaje sama z decyzją tak obciążającą, że nic w tym dziwnego, iż cały jej świat się pod nią ugina i trzeszczy w podstawach. Ta miękkość, momentami dziwność, narkotyczność doskonale komponuje się z pejzażem zależności i relacji, które autorka nam ukazuje.

Owszem, można uznać, że momentami jest nierówna, bo proste, oryginalne i przenikliwe zdania przeplatają się z bardziej metaforycznymi, czasami już startymi sloganami, ale przyznam szczerze, że samo wychwycenie tej różnicy, ta nierówność sprawiła, że bardziej doceniłam jak wiele autorka strun jest w stanie poruszyć przy pomocy, z pozoru bardzo prostych, konstrukcji.

Widać tu także jakąś generacyjną zależność, kontrasty, z których można snuć alternatywną historię, "a co, gdyby....", tak żywą w głównej bohaterce.

Myślę, że warto sprawdzić, czy i w Was poruszy pewne struny.

Wczoraj wieczorem zdecydowałam się przeczytać Ślad po mamie, w nowym wydaniu, ze wstępem autorki, która z pewną dozą niepewności tłumaczy czytelnikowi, że ta książka swoje lata ma i dziś inaczej by ją napisała, bo to przecież te pierwsze dziecko, któremu jednak pozwala iść w świat i samemu się przed nim bronić, i samemu świadczyć o sobie. Choć ten wstęp jest ważny (pewnie...