Zarzut mam do wydania. Zaprzepaszczono całkowicie szansę na przygotowani wartościowej pozycji, która łączy zbiór prac/esejów noblistki z jej biografią. Fajnie to zrobiono np. w publikacji „Einstein o Einsteinie”, gdzie autorzy wyselekcjonowali wybrane teksty fizyka, ale też opatrzyli je komentarzem osadzającym wszystko we właściwym kontekście.

W „Samoszacunku” brakuje tak fundamentalnych informacji jak źródło danego tekstu i data jego ukazania się, a to jest ważne, bo nie wiemy np. czy Toni Morrison komentuje WTC rok czy 10 lat po zdarzeniu – perspektywa przecież jest też w tym kontekście istotna.

Często również dobór tekstów i ich uporządkowanie sprawia, że trafiamy na fragmenty, które się powtarzają nieraz słowo w słowo i zdanie w zdanie. Rozumiem, że Morrison, gdy pisała te eseje mogła je publikować w dłuższych odstępach czasu, w różnych miejscach i po prostu recyklingowała swoje myśli, ale osoba opracowująca „Samoszacunek” miała wpływ na dobór tekstów.

Toni Morrison uwielbiam, zachwycają mnie jej dzieła, ale „Samoszacunek” mnie rozczarował właśnie przez kiepskie opracowanie.

Zarzut mam do wydania. Zaprzepaszczono całkowicie szansę na przygotowani wartościowej pozycji, która łączy zbiór prac/esejów noblistki z jej biografią. Fajnie to zrobiono np. w publikacji „Einstein o Einsteinie”, gdzie autorzy wyselekcjonowali wybrane teksty fizyka, ale też opatrzyli je komentarzem osadzającym wszystko we właściwym kontekście.

W „Samoszacunku” brakuje tak...