Odkąd przeczytałam "Sagę rodu z Laxdallu" ciągle kusiło mnie, żeby sięgnąć po coś jeszcze - zabrałam się zatem za bodaj najbardziej popularną i znaną ze staroislandzkich sag. Przyznaję, że poprzedniczka wzbudziła we mnie spory apetyt, nastawiłam się więc na długie dzieje wielu rodów, na przeplatające się wątki miłości, zemsty i związanych z tym intryg. Może dlatego "Saga o Egilu" nie była tak porywająca?
A przecież jest to - jakkolwiek idiotycznie zabrzmi takie określenie w stosunku do średniowiecznego zabytku - kawał dobrej, wciągającej literatury. Zamiast romansów jest więcej wątków awanturniczych przygód i politycznych intryg oraz wynikających z nich wieloletnich konfliktów. Mniej tu też obrazów z życia rodzinnego, chyba że za takie można uznać częste zatargi na tle spadków i należnej schedy - co oczywiście ma pewną wartość poznawczą, szczególnie jeśli chodzi o różnice w pojmowaniu bogactwa i praw do jego posiadania.
Mimo tego wszystkiego, co mogłabym uznać za mankament, według mnie "Saga o Egilu" wciąż mogłaby z powodzeniem konkurować z powieściami przygodowymi pisanymi współcześnie.

Odkąd przeczytałam "Sagę rodu z Laxdallu" ciągle kusiło mnie, żeby sięgnąć po coś jeszcze - zabrałam się zatem za bodaj najbardziej popularną i znaną ze staroislandzkich sag. Przyznaję, że poprzedniczka wzbudziła we mnie spory apetyt, nastawiłam się więc na długie dzieje wielu rodów, na przeplatające się wątki miłości, zemsty i związanych z tym intryg. Może dlatego...