Edda Prozaiczna, inaczej nazywana Eddą młodszą, została napisana mniej więcej w roku 1220 przez Islandzkiego poetę i historyka, Snorriego Sturlusona. Taki troszkę nasz Gal Anonim. Podzielił Eddę na trzy części, z czego pierwsza jest instrukcją pisania pieśni ku czci Bogów. Druga jest przedstawieniem skandynawskiej mitologii, natomiast trzecia stanowi opis końca świata, czyli Ragnaroku.
Już śpieszę odpowiedzieć, co takiego wyjątkowego jest w Eddzie. Poza tym, że między innymi dzięki niej odnalazłam swoją prawdziwą wiarę co odwróciło większość mojego życia do góry nogami, chodzi głównie o skandynawską mitologię właśnie. Każdy z nas zna Bogów greckich i jakie historie są z nimi związane. I owszem, jak każda mitologia i ta grecka jest dość dziwna i specyficzna. Ale wierzcie mi, że nie umywa się nawet odrobinę do tej Skandynawskiej. Parę przykładów: Pierwszy Bóg, został wylizany przez krowę z bryły lodu. Natomiast krowa ta została wypocona przez praprzodka lodowych olbrzymów Ymira, który później został zabity przez swoich wnuków, Odyna, Wila i Wego. Z jego czaski powstało sklepienie nieba, z mózgu chmury, z włosów drzewa, z krwi cała woda świata a z zębów i kości kamienie. Poza tym, mitologia skandynawska nakazuje wykonywanie regularnego pedicuir, powiem skóra starta z naszych stóp zostanie wykorzystana do uszycia skórzanych butów Odyna, który podczas Ragnaroku będzie musiał przytrzymać szczękę straszliwego wilka Fenrira swoją stopą. Więc im więcej skóry z pięt, tym grubsza podeszwa Boskiego obuwia. Jako ostatnią ciekawostkę mogę powiedzieć, że armia Lokiego, Boga zamętu i kłamstwa, przypłynie na statku zrobionym z paznokci, których nie obcięło się zmarłym przed umiejscowieniem ich w ziemi.
Jeśli myślicie, że książki związane z religią nie są dziwne, to mam nadzieję, że właśnie was przekonałam, że jest inaczej

Edda Prozaiczna, inaczej nazywana Eddą młodszą, została napisana mniej więcej w roku 1220 przez Islandzkiego poetę i historyka, Snorriego Sturlusona. Taki troszkę nasz Gal Anonim. Podzielił Eddę na trzy części, z czego pierwsza jest instrukcją pisania pieśni ku czci Bogów. Druga jest przedstawieniem skandynawskiej mitologii, natomiast trzecia stanowi opis końca świata,...

Od dawna chciałam zapoznać się z tą pozycją, ale jakoś się nie składało. Przekład Lelewela i oryginalne, dziewiętnastowieczne grafiki Frederika Sandersa, przedstawiające germańskich bogów i herosów, stanowiły dodatkową zachętę.
Niestety, dzieło nie spełniło moich oczekiwań. Spodziewałam się dobrze opracowanego od strony językowej zbioru podań i legend, które powstały w średniowieczu na obszarze Ultima Thule (Ziemi Lodu) - Islandii.
Co otrzymałam? Zlepek imion, nazw, przezwisk wszystkiego, co tylko powstało w Asgardzie i Mitgardzie. Każdy bóg, bogini, bohater, olbrzym, karzeł, jak również narzędzia, których używają, zwierzęta, które im towarzyszą, miejsca, w których żyją, są wiernie i skwapliwie opatrzone niezliczoną ilością imion, określeń i przydomków, co czyni lekturę niezmiernie żmudną. Edda prozaiczna została ponoć napisana z myślą o średniowiecznych bardach, by mogli z niej czerpać natchnienie - dla mnie jest to swoisty katalog nazw z mitologii starogermańskiej - gdyby jakiś śpiewak zapomniał jakiegoś imienia bądź określenia - jedno spojrzenie do książki - i oto jest!
Dla upartych.

Od dawna chciałam zapoznać się z tą pozycją, ale jakoś się nie składało. Przekład Lelewela i oryginalne, dziewiętnastowieczne grafiki Frederika Sandersa, przedstawiające germańskich bogów i herosów, stanowiły dodatkową zachętę.
Niestety, dzieło nie spełniło moich oczekiwań. Spodziewałam się dobrze opracowanego od strony językowej zbioru podań i legend, które powstały w...

czyta się zdecydowanie przyjemniej od starszej części
zawiera podstawy mitologii chociaż duży minus za to ze nie jest to pełna wersja młodszej Eddy

czyta się zdecydowanie przyjemniej od starszej części
zawiera podstawy mitologii chociaż duży minus za to ze nie jest to pełna wersja młodszej Eddy