Dzięki uprzejmości @wydawnictwosoniadraga miałam okazję poznać, zupełnie obce mi dotąd nazwisko, Mirosława M. Bujka i jego "Sąd ostateczny". Jestem wdzięczna za to spotkanie bowiem nieczęsto zdarza mi się mieć przyjemność obcować z tekstem, który samą swoją formą daje poczucie, że twórca traktuje czytelnika z szacunkiem, zakładając, iż ten posiada pewną wiedzę bądź choćby umiejętności,by ją ewentualnie uzupełnić. M.M.Bujko wymaga dozy erudycji, nie pozostając odbiorcy dłużnym, jego język jest kunsztowny, natomiast fabuła dosyć oryginalna, momentami przypomina traktat filozoficzny, chwilami zabawę gatunkami. Nie grozi nam nuda 😉 Akcja osnuta jest wokół tryptyku H. Memlinga "Sąd ostateczny", którego losy rzeczywiście są interesujące podobnie jak sam obraz. Ten historyczny wątek był tutaj dla mnie najciekawszy, proces powstawania obrazu (opowiedziany niejako w konwencji nieco surrealistycznej przypowieści), jego fizyczne "wędrówki" oraz przypisywane mu znaczenie wraz z ukrytą symboliką. Zapewne fani zagadek i odkrywania potajemnych znaczeń będą usatysfakcjonowani. Dzieło Memlinga jest również tematem innego, równoległego wątku książki, a jest nim produkcja filmowa mu poświęcona. W tym miejscu poznamy głównego bohatera, wyraziciela większości poglądów teologiczno-poznawczych, którym jest ksiądz Michał. Swoje dysputy toczy on przede wszystkim z aktorem grającym jedną z głównych ról - MacEwanem oraz z posiadająca demoniczne cechy 😉 producentką całego przedsięwzięcia. Muszę jednak przyznać, że poza wykształconym księdzem wszystkie inne postaci wypadają w tekście dosyć płasko, brak im realności, choć może o to właśnie chodziło autorowi? Sporo w tej prozie umowności, mieszania tropów, prowokacji - związanych głównie z kwestiami wiary, myślę, że do tych wywodów trzeba jednak podejść trochę z przymrużeniem oka, traktować jako zręczną zabawę - wtedy lektura na pewno nie rozczaruje. Dla mnie zawarte tutaj rozważania religijno -społeczne to za mało, by móc powiedzieć, że książka jest rozprawą z ludzką naturą bądź jej ułomnością, że niesie ze sobą jakieś większe przesłanie, ja tego w "Sądzie ostatecznym" nie znajduję. Inspiruje mnie natomiast i uwodzi wpływ sztuki, jej siła i oddziaływanie na codzienność człowieka na przestrzeni dziejów. Przypisywanie jej wręcz mistycznych, magicznych mocy, doszukiwanie się ukrytych znaczeń i aluzji. Jeśli zatem ekscytuje was wyprawa w świat malarskich doznań oraz twórczych perypetii, lubicie gawędy o dawnych czasach, w które wplecione są anioły i demony - czytajcie! Ja na pewno w najbliższym czasie odwiedzę Pinakotekę 😊