Po raz kolejny uległam czarowi Patrica Whita.
Jego powieść po raz kolejny okazała się mocna, prosta i dobitna.
Jego opowieści są tak różne, a jednak podobne.
Ostre słońce, palące, a busz - wszechogarniający. Australia w różnych odcieniach i historiach. Tego świata już nie ma, ale jaki był. Mocny, dosadny, bolesny.
W Przepasce jest podobne snucie opowieści, które znam z Vossa czy Oka cyklonu. Ta sama mięsistość historii i ta sama obrazowość.
Długo czekałam, żebym mogła się uraczyć tą lekturą. Czkałam i czekałam, żeby gdzieś ją złowić, móc pochłonąć. Jak dobrze, jest nie zawieść się.
Miałam wrażenie, że to ja sama jestem zagubiona w XIX wieku i stąpam po lądzie, którego tak naprawdę zupełnie nie znam, ale przez opowieści pisarza jest mi tak bliski, że czytając czuje gorąc pisku pod stopą i ostrość liści, wielkich , potężnych w zachłannym buszu, kurzu i oblepiającego potu. Już nie wiem czy bardziej byłam damą w krynolinach i gorsecie, w skwarze lub na zimnym pokładzie statku podczas sztormu – panią Roxburgh, czy raczej po prostu Ellen, która chce przeżyć i uwolnić się. Damą, która trzyma na wodzy jakikolwiek swoje słabości, czy ulegającą namiętności, a tym samym rozdartą jeszcze bardziej kobietą.
PS. Uwielbiam okładki serii PIW.

Po raz kolejny uległam czarowi Patrica Whita.
Jego powieść po raz kolejny okazała się mocna, prosta i dobitna.
Jego opowieści są tak różne, a jednak podobne.
Ostre słońce, palące, a busz - wszechogarniający. Australia w różnych odcieniach i historiach. Tego świata już nie ma, ale jaki był. Mocny, dosadny, bolesny.
W Przepasce jest podobne snucie opowieści, które znam z...