Bycie nastolatkiem to prawdziwe wyzwanie. Nagle pojawiają się oczekiwania, które należy spełnić, trzeba nauczyć się mówić tak, aby nic nie powiedzieć, i samodzielnie zrozumieć zasady gry zwanej dorosłością. A najważniejsze i najtrudniejsze okazuje się poznanie samego siebie. Na dorosłych nie ma co liczyć – często sami nie potrafią zapanować nad własnym bałaganem.

W „Practice Girl” Estelle Laure mistrzowsko uchwyciła te aspekty dojrzewania. Jej bohaterka Jo Beckett swój czas poza szkołą dzieli między ukochaną drużynę zapaśniczą, najlepszego przyjaciela i pracę. W domu niezbyt się jej podoba: mama i jej nowy mąż nie zwracają na nią większej uwagi, centrum ich wszechświata jest młodsza córka. Cóż, niezbyt fajnie, ale stabilnie. I ten względny porządek nagle się załamuje, kiedy Jo dowiaduje się, jak koledzy z drużyny mówią o niej za plecami. W zaledwie kilka minut traci grunt pod nogami, bo okazuje się, że osoby, którym ufała, zupełnie jej nie szanują i perfidnie ją wykorzystywały. To zmusza Jo do nabrania dystansu, przewartościowania relacji i bycia szczerą z samą sobą.

Tym, co wyróżnia tę książkę na tle innych z gatunku, są właśnie relacje. Autorka osadza bohaterkę w szerszym kontekście społecznym: w rodzinie, szkole, pracy. Obserwujemy Jo w kontaktach z mamą, ojczymem, siostrą, najlepszym przyjacielem, byłą przyjaciółką, nowymi znajomymi, kolegami z drużyny. Są to prawdziwe kontakty – postacie rozmawiają ze sobą, ich słowa i czyny mają realne konsekwencje i wpływ na życie Jo i odwrotnie. Droga, jaką bohaterka przechodzi, od początku do końca powieści jest nie tylko ciekawa i absorbująca, ale także wiarygodna. Uwierzyłam we wszystkie jej emocje i reakcje.

Pozostali bohaterowie też są świetnie napisani. Mimo że każdy z nich ma do odegrania określoną rolę w przemianie, jaką przechodzi Jo, to jest indywidualnością. Nawet kilka dni po lekturze jestem w stanie wymienić wszystkie postacie i ich charakterystyczne cechy. To wielki sukces Laure. Jak dla mnie sporym zaskoczeniem (miłym) było to, że bohaterowie są na tyle dojrzali, aby faktycznie uczyć się na popełnianych błędach i przyjmować konstruktywne uwagi odnośnie do swojego zachowania. Tylko Leah wydaje się zbyt mądra jak na osiemnastolatkę. Jednak spełnia niejako funkcję sumienia Jo i ma do powiedzenia ważne rzeczy, więc wybaczam autorce nagięcie prawdopodobieństwa psychologicznego. Uznajmy to za uzasadniony zabieg.

W „Practice Girl” wsiąka się szybko i trudno ją odłożyć. To naprawdę mądra książka dla młodzieży – nie powiela stereotypów, nie promuje toksycznych wzorców, a przy tym ma zajmującą fabułę i jest daleka od moralizatorstwa. Każdy może ją przeczytać bez szkody dla psychiki (ze względu na zawartość) i dla doznań estetycznych (ze względu na wykonanie). Cieszy, że powstaje coraz więcej takich powieści, poruszających istotne, niewydumane problemy współczesnego świata, realnie ważne z punktu widzenia młodego człowieka wchodzącego w dorosłość. Żałuję jedynie, że kiedy ja byłam nastolatką, takich pozycji nie było.

Ewa Jemioł