Po książce firmowanej przez Państwowe Muzeum Auschwitz - Birkenau spodziewałem się zupełnie czegoś innego. Tytułowej Sydonii jest tu jak na lekarstwo - i to celowy wybieg - bo ile przecież można napisać o kilkuletnim dziecku i jego życiu. Było to niestety życie naznaczone traumą i zakończone tragicznie, aczkolwiek zostało przytoczone raczej w innym celu. Ten cel to próba naświetlenia skomplikowanych stosunków państwo - urzędnik - obywatel w Austrii (a po aneksji - w III Rzeszy) lat 30. i 40. ubiegłego stulecia. Sporo tu zatem polityki, strajków, lewicujących organizacji, notorycznych aresztowań i wszechobecnego prześladowania. Dodatkowo, parokrotnie i mimochodem, Autor wkomponowuje w narrację Kościół, li tylko po to, by położyć go cieniem na poczynania bohaterów i utrwalić jego rzekomo pejoratywny wymiar. Ale to współcześnie standardowa zagrywka, podobnie jak (obserwowane również w "Pożegnaniu") permanentne przemilczanie czy wręcz negowanie słowa na "S" podczas odwoływania się do NSDAP.

Obozowa gehenna Sydonii w broszurze Hackla ma odpowiednik w postaci... pięciu zdań. Ciekawostką jest, że nie do końca pokrywa się z prawdą, co w posłowiu próbuje (nieco nieudolnie) prostować Wacław Długoborski. Mimo tragizmu, potraktowanego tu notabene zdawkowo, jest to całościowo bardzo słaba pozycja.

Po książce firmowanej przez Państwowe Muzeum Auschwitz - Birkenau spodziewałem się zupełnie czegoś innego. Tytułowej Sydonii jest tu jak na lekarstwo - i to celowy wybieg - bo ile przecież można napisać o kilkuletnim dziecku i jego życiu. Było to niestety życie naznaczone traumą i zakończone tragicznie, aczkolwiek zostało przytoczone raczej w innym celu. Ten cel to próba...