Jednym zdaniem: jest to "Jądro ciemności" Conrada, tylko zamiast Afryki mamy dżungle Borneo, a zamiast zła kolonializmu, zdehumanizowane okrucieństwo drugiej wojny światowej. Mamy tu samozwańczego króla, który przewodzi półdzikiemu plemieniu, które to się stało częścią jego życia, wszystko to jednak zmierza ku zagładzie, ponieważ nadchodzą Japończycy. Autor nigdzie nie ukrywa, że to wszystko źle się skończy, przeciwnie, ciągle to zapowiada (nawet i samym tytułem), więc im bardziej poznajemy i rozumiemy Learoyda tym boleśniej przychodzi nam przełknąć gdy już całe to wojenne okrucieństwo dojdzie i uderzy. Najstraszniejsze zaś się wydaje, że cała ta historia to w rzeczy samej jedynie mały skrawek wielkiej wojny, daleko na jej obrzeżach, a działania te i wszystkie tragedie jakie się z tym wiązały w dłuższym rozrachunku miały znikome znaczenie. Cały świat człowieka - w tym przypadku króla, Learoyda - może zostać unicestwiony niemalże przy okazji, w głupi i bezsensowny sposób, tak jak i głupia i bezsensowna jest sama wojna. Krótka, ale treściwa książka.

Jednym zdaniem: jest to "Jądro ciemności" Conrada, tylko zamiast Afryki mamy dżungle Borneo, a zamiast zła kolonializmu, zdehumanizowane okrucieństwo drugiej wojny światowej. Mamy tu samozwańczego króla, który przewodzi półdzikiemu plemieniu, które to się stało częścią jego życia, wszystko to jednak zmierza ku zagładzie, ponieważ nadchodzą Japończycy. Autor nigdzie nie...