Rety, jak mi się to źle czytało! Dawno nie czytałem książki z postaciami tak bardzo irytującymi i niedającymi się lubić. Dorian Gray zupełnie nijaki, w najlepszym razie próżniak. Lord Henryk był irytującym cwaniakiem, rzucającym jedynie wykluczającymi się sentencjami i zawsze mówiący po prostu to, co mówi rozmówca, tylko na odwrót. Taki Pan Jowialski, tylko zupełnie bez jego humoru, dowcipu i polotu. Jedynie postać malarza ma w sobie coś pozytywnego, a nawet postać Jamesa marynarza, w porównaniu do reszty, budzi jakąś sympatię, bo sprzeciwia się temu całemu próżniactwu i jako jedyny wydaje się być normalnym człowiekiem. Nawet jeśli postacie miały właśnie takie być (czyli zupełnie okropne), to powinny budzić we mnie jakąkolwiek ciekawość, może nawet nie sympatię, ale przynajmniej zainteresowanie. Jeśli to miała być sztuka dla sztuki, to myślę, że sztuka musi jednak w sobie coś zawierać, bo jak jest sama dla siebie, to jest dla nikogo. Lepszych książek-przestróg jest o wiele więcej, są w końcu i lepsze książki, które będą dla nas po prostu przeżyciem estetycznym.

Osobistej wartości w tej książce nie znajduję - może mógłbym jedynie docenić siłę tej książki, tj. to, że zapewne kulturowo miała duży wpływ na późniejsze dzieła, była częstą inspiracją. Ale jeśli taka książka jest inspiracją, jeśli późniejsze książki przesiąkają później tym smrodem, jakim przesiąkł Gray od Henryka, to czy to na pewno dobrze?

Rety, jak mi się to źle czytało! Dawno nie czytałem książki z postaciami tak bardzo irytującymi i niedającymi się lubić. Dorian Gray zupełnie nijaki, w najlepszym razie próżniak. Lord Henryk był irytującym cwaniakiem, rzucającym jedynie wykluczającymi się sentencjami i zawsze mówiący po prostu to, co mówi rozmówca, tylko na odwrót. Taki Pan Jowialski, tylko zupełnie bez...