Literatura okołogrowa, nie cieszy się szacunkiem, z wiadomych względów. Do tego stopnia, że pan Sapkowski swego czasu się wściekł, widząc na jakimś zachodnim konwencie czy innych targach, swoje książki opatrzone ilustracjami z gry, bo sugerowały w jego mniemaniu, że gra była pierwsza i on wyrobnik, splamił się rozwijając growe uniwersum tanimi opowiastkami. Czy zawsze tak jest?
Karen Traviss prowadzi swoją opowieść dość spójnie, i o ile znajomość gry nie jest wymagana, to na pewno pozwala fanom, dowiedzieć się czegoś więcej o ich ulubionym uniwersum. Na pewno poruszanie się w już wykreowanym świecie ma swoje wady i zalety, z jednej zwalnia autorkę z wymyślania podstaw świata, z drugiej ogranicza do pewnych ram, których przekroczyć nie można. Pani Traviss wychodzi z tej próby obronną ręką, również dlatego, że jest współscenarzystką gry, więc jej wizja książkowa jest całkowicie spójna z grową. I o ile w grze akcja pędzi na łeb na szyję w blasku wybuchów i przy tonach ołowiu, tak narracja książkowa jest nieco wolniejsza, bardziej skupia się na ludziach, ich problemach, ukazuje wojnę z innej perspektywy, mniej bohaterskiej a bardziej ludzkiej. Czy poleciłbym książkę komuś, dla kogo ta gra i jej zawartość jest obca? Z pewnością, jednak nie oczekujmy wiekopomnego dzieła. Jest to literatura rozrywkowa, i jako tako sprawdza się nie gorzej, niż inne współczesne cykle militarno-fantastyczne.

Literatura okołogrowa, nie cieszy się szacunkiem, z wiadomych względów. Do tego stopnia, że pan Sapkowski swego czasu się wściekł, widząc na jakimś zachodnim konwencie czy innych targach, swoje książki opatrzone ilustracjami z gry, bo sugerowały w jego mniemaniu, że gra była pierwsza i on wyrobnik, splamił się rozwijając growe uniwersum tanimi opowiastkami. Czy zawsze tak...