Książka ta to coś na kształt kaszubskiej "Pieśni o Nibelungach" - miłosny epos rycerski, w którym para kochanków, pomorski rycerz Barnim i Dirsla, knąbrna i niezależna łowczyni, stale spotyka się, aby już wkrótce być znowu rozłączona i cierpiąca. Taki ciężki los gotują oni sobie, w moim odczuciu, sami, chcąc na gwałt znaleźć spełnienie w miłości i równocześnie wytrwać w konwenansach społecznych dworu pomorskiego księcia Mestwina.

"Pieśń o miłosnym wieńcu" to barwna opowieść historyczna, której akcja przebiega od Gdańska do wyspy Rugii, od Danii do dzisiejszej Estonii. Obok kapłanów starej wiary występują również chrześcijańscy opaci i biskupi. Przedstawiony przez Bądkowskiego świat nadbałtyckiego średniowiecza wydaje mi się obfitować w anachronizmy, jednak nie jestem w stanie tego udowodnić. Wydaje mi się jednak, że hanzeatyckie konflikty między Lubeką a Dorpatem miały miejsce później, niż walki Słowian Połabskich z Duńczykami.

Całość nie zachwyca, ale też i nie odrzuca. Autor sprawnie wplótł kilka aspektów życia codziennego Słowian nadbałtyckich (a właściwie Kaszubów, bo na ich języku się oparł), wspomniał też o paru postaciach ze słowiańskiej mitologii (dziwożony, stolemy i wiedźmy). Tym niemniej tragiczne losy Dirsli i Barnima raczej drażnią niż wywołują współczucie.

Książka ta to coś na kształt kaszubskiej "Pieśni o Nibelungach" - miłosny epos rycerski, w którym para kochanków, pomorski rycerz Barnim i Dirsla, knąbrna i niezależna łowczyni, stale spotyka się, aby już wkrótce być znowu rozłączona i cierpiąca. Taki ciężki los gotują oni sobie, w moim odczuciu, sami, chcąc na gwałt znaleźć spełnienie w miłości i równocześnie wytrwać w...