Przeciętne to najlepsze co mogę powiedzieć. Generalnie o ile dziennikarze trzymają się form typowych dla ich zawodu jak np reportaż to wychodzą całkiem fajne prace ale jak starają się zając historią zaczyna się robić słabo.
Jest kilka miłych akcentów - autor wykorzystał źródła polskie, ba cała książka zaczyna się właściwie od opisu przygotować Armii Andersa do szturmu na Monte Cassino. Nie ma ich wiele (dosłownie dwa), mniej niż źródeł kanadyjskich, nowozelandzkich etc ale za to są. innym miłym akcentem jest to, ze autor wspomina też o mniej przyjemnej stronie tej kampanii tj gwałtach wojsk alianckich na miejscowej ludności. Sporo tekstu jest też dość solidne ale mamy i duże braki.
Moim zdaniem braki tej książki można podzielić na te wywodzące się z zawodu autora i jego pochodzenia.
Te pierwsze to np skoncentrowanie się na głównych postaciach dramatu - Hitler, Churchill, generałowie etc po czym przeskakujemy do pozycji pojedynczego żołnierza często sierżanta, porucznika. Brakuje zupełnie szczebla pośredniego - batalionu, pułku.
Zabawa w charakteryzowanie głównych dowódców tez jest typowo dziennikarskie i słabe fajne są te orle nosy, małe brzuszki i monokle w oku ale nie przesadzajmy z tym. Brakuje też dat.
Te wynikające z pochodzenia to niesamowita ochota z jaką autor wbija szpile w Amerykanów, zazwyczaj zresztą niesłusznie. Niedoświadczenia Amerykanie (co autor podkreśla non stop) pokazali "wielkiemu" Montgomeremu i innym doświadczonym brytyjskim generałom, ze w sumie to radzą sobie nawet lepiej niż oni, bo warto pamiętać, że w Afryce północnej aż do samego niemal końca kampanii wojska amerykańskie były dowodzone przez Brytyjczyków.
Inna sprawa to brytyjski system dowodzenia polegający nieco zbyt mocno na dogadywaniu się dowódców a nie na wydawaniu rozkazów, F. Skibiński czy inni d-cy polscy niejednokrotnie o tym wspominali. US Army była pod tym względem znacznie bardziej podobna do polskiej i gdy autor dziwi się, że niektóre rozmowy wysokich dowódców brytyjskich z młodszymi generałami amerykańskimi przełożeni Amerykanów interpretowali jako łamanie dyscypliny to wykazuje jedynie ignorancje problemu.
Gdy autor dziwi się, że gen. Clark zamiast pchać swoje siły w "lukę" Pontecorvo - Pico woli iść w kierunku via Appia to znowu chyba jakiś uraz do wszystkiego co amerykańskie. Droga przez Fondi - Terracina mimo, że nadmorska to jednak lepsza niż w rejonie Pico bo to jest właśnie środek gór Ausoni z Pontecorvo leżących ma ich wschodnim skraju. Pierwsza sensowna droga, możliwa do wykorzystania otwierała się dopiero po zdobyciu Piedimonte czego dokonał korpus Andersa dopiero 25 maja. Pomysł pchnięcia rezerw w góry wokół Pico 22 maja jest mocno chybiony. Dalej Alexander dostał 2 dywizje do tego zadania - generalnie DP w DWSie broniła pasa 7-10 km a atakowała w pasie 3-4 km. Odległośc między Pico i Pontecorvo to z grubsza 10 km, 2 DP powinny starczyć zważywszy, ze mówimy o rejonie "górskim" a więc standardowe pasy natarcia nie wchodzą w rachubę. No i nie można zapominać, ze dla Amerykanów udzielenia wsparcia dla desantu pod Anzio też miało spore znaczenia. Inna sprawa, ze Amerykanie na swoim kierunku posuwali się szybko a Brytyjczycy nie znowu za sprawą Piedimonte które było bastionem wokół którego zasadzała się możliwość utrzymania linii Sengera/Hitlera.
Oczywiście Clark nie jest święty partykularnie gdy zapalił się do "wyścigu o Rzym" niemniej aż tak słaby jak przedstawia go nieraz autor to nie był.
Całość jest - w mojej opinii najwyżej przeciętna.

Przeciętne to najlepsze co mogę powiedzieć. Generalnie o ile dziennikarze trzymają się form typowych dla ich zawodu jak np reportaż to wychodzą całkiem fajne prace ale jak starają się zając historią zaczyna się robić słabo.
Jest kilka miłych akcentów - autor wykorzystał źródła polskie, ba cała książka zaczyna się właściwie od opisu przygotować Armii Andersa do szturmu na...