Bardzo mocna i dewastująca powieść budzącej sprzeczne emocje Noblistki. Narracja pochłania wszystko, ale zwłaszcza dialogi, co wymaga uważnej lektury, ale sposób, w jaki Jelinek robi wręcz wiwisekcję umysłom, emocjom i postrzeganiu swoich bohaterów jest tego wart i jest niezwykły. Erica to tytułowa pianistka, szalona, dziwna, niespełniona artystka i kobieta, okaleczona i okaleczająca siebie i innych, wychowana w wielopoziomowej przemocy przez "pożerającą" ją matkę, sama staje się niewolnikiem przemocowych zachowań i potrzeb. Jej uczeń, Walter, zachwycony sobą młodzieniec, który chce zdobyć Ericę, nawet przed sobą samym udając, że przeżywa zakochanie. To wszystko to jednak tylko zewnetrzna powłoka bardzo przejmującej historii. Wszystko tu zostaje obnażone, każde kłamstwo, fałszywy gest, zła intencja, poza, bo wnikamy w psychologię postaci tak głęboko, że nie mogą przed nami niczego udać, a udając przed sobą nawzajem odsłaniają się tym bardziej. Wiedeński świat w swoich społecznych grach i nierównosciach, pozach i kompleksach też zostaje bez litości odsłoniety. Świetna powieść, tylko dla uważnych i odważnych.

Bardzo mocna i dewastująca powieść budzącej sprzeczne emocje Noblistki. Narracja pochłania wszystko, ale zwłaszcza dialogi, co wymaga uważnej lektury, ale sposób, w jaki Jelinek robi wręcz wiwisekcję umysłom, emocjom i postrzeganiu swoich bohaterów jest tego wart i jest niezwykły. Erica to tytułowa pianistka, szalona, dziwna, niespełniona artystka i kobieta, okaleczona i...