Jakkolwiek mocno autor nie zarzekałby się, że książka ta nie jest ani pamiętnikiem, ani też swego rodzaju zbiorem wspomnień, nie wierzcie mu :P

W książce takie stwierdzenie pada wielokrotnie. Nie rozumiem, skąd to wzbranianie się przed użyciem słowa "wspomnienia". Dla mnie było olbrzymią przyjemnością móc wczytywać się w te historie, o których z żadnych oficjalnych źródeł nie mogłabym się dowiedzieć, gdyż nie jeden raz relacje archiwalne zwyczajnie różnią się od tego, co miało miejsce naprawdę. Stanisław Głąbiński dzieli się swoimi przeżyciami i doświadczeniem i opowiada nam historie prawdziwe. Takie, które być może pragnąłby opowiedzieć już wiele lat wcześniej poprzez wysłanie do agencji innego tekstu sprawozdania z wydarzenia, jednak pewne rzeczy lepiej jest przemilczeć.

Milczeć można latami, można też po latach wydać książkę, w której te wszystkie ciekawe anegdoty zostaną wyciągnięte na światło dzienne, aby mogły nie tylko zaintrygować czytelnika, ale też wywołać uśmiech na jego twarzy. Taką książką jest właśnie "PAP w herbie". Wydana w 1986 roku, opowiada głównie o wydarzeniach z początkowych i nieco późniejszych lat pracy korespondenta PAP-owskiego Stanisława Głąbińskiego. Dla mnie, jako osoby urodzonej w ostatnich latach XX wieku, zagłębianie się w opowieści Głąbińskiego jest okazją do poznania lat Polski powojennej od nieco innej strony, niż ta, o której każdy z nas czytał w szkolnych podręcznikach. Pozwala zajrzeć za kulisy pracy reportera i zbliżyć się do ówczesnych dygnitarzy na dystans niezwykle mały, a w ten sposób ujrzeć wiele spośród malutkich detali, które pomijane zostają w latach szkolnej edukacji.

By być całkowicie fair, przytoczę jednak słowa z ostatniego rozdziału, którego sama nazwa wskazuje, że jest to "Coś w rodzaju posłowia":
"Nie pisałem więc <<dokumentu epoki>> i nie doradzam historykom przyszłych pokoleń posługiwania się nim jako <<źródłem>>".
Nawet pomimo tej uwagi, która dodana pod koniec książki jest swego rodzaju zabezpieczeniem autora, że pamięć mogła mu spłatać rożne figle i przeinaczyć niektóre wydarzenia, ja mogę z pełnym przekonaniem ze swojej strony zapewnić, że w żaden sposób ewentualne drobne nieścisłości nie zaburzą odbioru książki i nie przeszkodzą Czytelnikowi w pełni delektować się jej czytaniem.

Jakkolwiek mocno autor nie zarzekałby się, że książka ta nie jest ani pamiętnikiem, ani też swego rodzaju zbiorem wspomnień, nie wierzcie mu :P

W książce takie stwierdzenie pada wielokrotnie. Nie rozumiem, skąd to wzbranianie się przed użyciem słowa "wspomnienia". Dla mnie było olbrzymią przyjemnością móc wczytywać się w te historie, o których z żadnych oficjalnych źródeł...