Jako Wrocławianin musiałem w końcu tę książkę przeczytać. Zabrało mi jednak trochę czasu zanim do niej przeszedłem. Teraz żałuję, że tak długo zwlekałem. Książką naprawdę świetna.
Opowieść zaczyna się dość wcześniej – od lat trzydziestych XX po to by pokazać czym miasto żyło przed wybuchem wojny. Narracja płynnie przechodzi do jej wybuchu ale pokazuje miasto jakby sennie gdzie wypadki wojenne są bardzo dalekie i znane tylko z gazet. W końcu mamy sylwester 1944/1945 – nadchodząca fala grozy kiedy front ukraiński zbliża się powoli do Wrocławia. Tutaj autor pięknie wplata opowieść o forsowaniu Wisły na kilku odcinkach – pokazane są losy pojedynczych żołnierzy uciekających na zachód. W końcu front dociera do Wrocławia i tu zaczyna się tytułowa i właściwa opowieść.
Nawet na chwilę nie czułem znużenia podczas lektury pochłaniając kolejne strony. Razem z żołnierzami przemierzałem znane mi ulice, place i miejsca. Opowieść była na tyle plastyczna, że potrafiłem sobie wyobrazić gdzie i jak toczyły się walki. Bohaterami byli Niemcy ci zwykli cywile jak i żołnierze różnych oddziałów, bohaterami opowieści byli również nacierający Rosjanie, w końcu byli i nimi Polacy którzy zaczęli zasiedlać Wrocław za chwilę po zakończeniu wojny.
Smutna opowieść bo oblężenie doszczętnie zniszczyło moje miasto Wrocław. Ilekroć patrzę na przedwojenne zdjęcia miasta tylekroć ogarnia mnie złość i smutek. Bezsens zniszczenia, bezsens wojny, nigdy więcej!

Jako Wrocławianin musiałem w końcu tę książkę przeczytać. Zabrało mi jednak trochę czasu zanim do niej przeszedłem. Teraz żałuję, że tak długo zwlekałem. Książką naprawdę świetna.
Opowieść zaczyna się dość wcześniej – od lat trzydziestych XX po to by pokazać czym miasto żyło przed wybuchem wojny. Narracja płynnie przechodzi do jej wybuchu ale pokazuje miasto jakby sennie...