Zbiór opowiadań o kotach. Na uwagę zasługuje fakt, że w książce znalazły się dodatkowo ilustracje w lekko kubistycznym stylu.

“Fiona. Kot, który myślał”
Wygląda jakby autor wziął encyklopedię kotów i za wszelką cenę chciał przelać wiedzę na temat ras i ciekawostek, więc wymyślił jakąś tam historię. Wplótł w to temat uchodźców (tych bardziej z Syrii niż z Ukrainy). Ogólnie całość wyszła wg mnie dość nieudolnie.

“Epoki”
Autorka opisuje (chyba) swoje dwa koty, dzieląc czas ich posiadania na epoki. Już w pierwszym zdaniu pisze, że “pisarzom z kotami do twarzy”. Bez szału.

“Kociczka, alef i biały kot (bajka domowa)”
Totalny bełkot. Nawet nie chce mi się rozpisywać. 1/10.

“Stworzenie”
Jeden wieczór z życia Olgi i Ervina. Historyjka taka, bym powiedziała, życiowa. Zaczyna się od tego, że ervin wracając do domu natknął się na martwego kota, największego jakiego widział w życiu. Na tle poprzednich nawet spoko, na tle następnych - słabe.

“Kotek robotek”
Przedszkolak opowiada o tacie naukowcu oraz o kocie, który nieoczekiwanie został jego przyjacielem. Z pozoru miłe sielskie opowiadanko, kończy się tragicznie.

“Kot Rysio”
I znów dzieciak (tym razem 8-latek) jest narratorem. Opowiada o dziadku kociarzu, o którego spędza wakacje i wieczory, gdy rodzice mają wychodne. Bardzo fajnie napisane. Czytałam z przyjemnością. Najlepsze z całej tej książki.

"Mruczek mył sobie tylną łapkę, unosząc ją jak dziewczyny w kankanie na tym filmie, który oglądałem z dziadkiem, choć rodzice dawno już kazaliby mi iść spać, a dziadek Rysio nic nie kazał, tylko śmiał się bezgłośnie, pewnie, by nie zbudzić babci."

Zbiór opowiadań o kotach. Na uwagę zasługuje fakt, że w książce znalazły się dodatkowo ilustracje w lekko kubistycznym stylu.

“Fiona. Kot, który myślał”
Wygląda jakby autor wziął encyklopedię kotów i za wszelką cenę chciał przelać wiedzę na temat ras i ciekawostek, więc wymyślił jakąś tam historię. Wplótł w to temat uchodźców (tych bardziej z Syrii niż z Ukrainy). Ogólnie...