Bardzo rozczarowująca pozycja ze względu na styl i raczej słabe udokumentowanie. Literatura popularnonaukowa rządzi się większą swobodą niż publikacje akademickie, jednak tu zgrzytały mi natrętne odwołania do marksistowskiej walki klas (w końcu historyk aktywny i nagradzany w czasach PRL musiał się jakoś wykazywać). W części poświęconej czarownicom oczy mi pękały od ciągłego mieszania "ponurego zabobonu" ze "straszliwym zabobonem"; bardzo ubogie słownictwo jak na osobę pracującą piórem. Już naprawdę od dawna wszyscy wiedzą, że procesy o czary to samo zło, niepotrzebnie to tak podkreślać. Trochę to obliczone populistycznie na szybki i oczywisty efekt oburzenia. No i za dużo tam niepopartych żadnym dokumentem spekulacji typu - można by się domyślać..., zapewne stąd wynika...na pewno tak było, że... Choćby wyjaśnienie dlaczego procesy o czary odbywały się w sądach miejskich a nie kościelnych - bo "NA PEWNO" (chyba, można tak przypuszczać, być może, prawdopodobnie) księża nie chcieli sobie brudzić rąk wyrokami. No żeby cokolwiek na uprawdopodobnienie tej tezy! A może trzeba zapytać Niemców? W końcu to od nich zaraziliśmy się tępieniem czarów.

Bardzo rozczarowująca pozycja ze względu na styl i raczej słabe udokumentowanie. Literatura popularnonaukowa rządzi się większą swobodą niż publikacje akademickie, jednak tu zgrzytały mi natrętne odwołania do marksistowskiej walki klas (w końcu historyk aktywny i nagradzany w czasach PRL musiał się jakoś wykazywać). W części poświęconej czarownicom oczy mi pękały od...