Zauroczyła mnie ta książka. Zachwycił mnie jej piękny, plastyczny język. Zafascynował stworzony przez Autorkę mroczny, mglisty klimat ze szczytami gór i starymi poniemieckimi domami w tle. Urzekła trudna, bardzo emocjonalna, do dziś aktualna tematyka. Najmocniej jednak zapisały się w mojej pamięci opowiedziane przez Katarzynę Zyskowską historie trzech kobiet. Kobiet które bardzo wiele łączy, ale jeszcze więcej dzieli. Najbardziej oddalają je od siebie tajemnice, których szepty słychać z każdego kąta starego domu. Maria, Mereike i Marianna żyją z piętnem przeżytych dramatów i mają świadomość niesprawiedliwości losu, który je mocno doświadczył. Ich historia to ciąg powielanych tragedii, dziedziczenie traum, skrywany w ich sercach ból.

Miejscem akcji powieści jest mała wioska w Górach Sowich. Dzięki Autorce odwiedzamy to miejsce w trzech płaszczyznach czasowych. Jedną z kobiecych postaci powieści jest Mareike Rogen. Jej trudne losy przedstawione są podczas trwania II wojny światowej oraz po jej zakończeniu. Mieszka ona wraz z ojcem w okolicy dwóch szczytów górskich Neumanns-Koppe (Sokół i Niczyja). Po zmianie granic zachodnich Polski zmuszona jest ona opuścić swój dom rodzinny. Losy Marii, drugiej bohaterki, przedstawione są dwutorowo. W latach 90 tych przyjeżdża ona do miejscowości, w której za życia mieszkała jej babcia. Miejsce to przypomina jej dramatyczne wydarzenia, które przeżyła tu jako nastolatka przebywając na wakacjach. Chcąc o nich zapomnieć postanawia sprzedać poniemiecki dom odziedziczony po babci i tym samym wyrzucić ze swoich myśli demony przeszłych dni, które utrudniają jej codzienne funkcjonowanie. Trzecią bohaterką powieści jest Marianna Potejko, przybyła ona w ramach repatriacji na Ziemie Odzyskane i osiedliła się wraz z ojcem i bratem w domu, którego właścicielami byli Rogenowie. Ale i za nią ciągną się wspomnienia niewyobrażalnych krzywd, których doświadczyła mieszkając na Kresach.

Autorka, jak na kołowrotku, który jest jednym z głównych rekwizytów w powieści, uprzędła losy stworzonych przez siebie postaci. Nić ich życia jest jednak nierówna, poszarpana, bardzo poplątana. Na pewno nie jest możliwe utkanie z niej pięknej materii szczęśliwej doczesności. Czy po sprzedaniu domu, z którym wszystkie trzy kobiety były blisko związanie, możliwa będzie odmiana losu najmłodszej z nich?

W tle powieści mamy doskonale ukazane tło historyczne. Autorka podkreśliła tutaj wpływ wydarzeń politycznych i wojennej zawieruchy na życie zwykłych ludzi. Katarzyna Zyskowska pokazuje wydarzenia opisywanych czasów bez upiększeń, tuszowania zbrodni i barbarzyńskich zachowań, zarówno ze strony Niemców, żołnierzy wyzwolicielskiej Armii Czerwonej, jak i ludności polskiej przesiedlonej na Dolny Śląsk.

Katarzynie Zyskowskiej należą się wyrazy uznania za stworzenie tak przepięknej, klimatycznej i emocjonującej powieści. „Nocami krzyczą sarny” to książka, której nie sposób usunąć z pamięci. Przepiękny, literacki język potęguje doznania czytelnicze i pozwala na delektowanie się stworzoną przez autorkę historią.
Powieść gorąco polecam

Zauroczyła mnie ta książka. Zachwycił mnie jej piękny, plastyczny język. Zafascynował stworzony przez Autorkę mroczny, mglisty klimat ze szczytami gór i starymi poniemieckimi domami w tle. Urzekła trudna, bardzo emocjonalna, do dziś aktualna tematyka. Najmocniej jednak zapisały się w mojej pamięci opowiedziane przez Katarzynę Zyskowską historie trzech kobiet. Kobiet które...